Η σημερινή συζήτηση στην Ολομέλειας της Βουλής του νομοσχεδίου “για την ενίσχυση της αμυντικής θωράκιση της χώρας” διεξάγεται υπό το βάρος των νεφών ενός νέου πολέμου εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου, στην κοντινή μας Ουκρανία, με τον πολυάριθμο ελληνικό πληθυσμό, ακριβώς, στην περιοχή της αντιπαράθεσης.
Μάξιμος Χαρακόπουλος
Οι αριθμοί το φωνάζουν εδώ και καιρό! Τα στατιστικά στοιχεία για τη δημογραφική κατάσταση στην Ελλάδα επιδεινώνονται ραγδαία, προκαλώντας, εύλογα, σοβαρό προβληματισμό για το ίδιο το μέλλον του ελληνισμού. Αν συνεχιστούν οι παρούσες τάσεις, το ελληνικό έθνος στα τέλη αυτού του αιώνα θα έχει συρρικνωθεί δραματικά. Την ίδια ώρα, στην ευρύτερη περιφέρειά μας, σε Ασία και Αφρική, οι ρυθμοί πληθυσμιακής αύξησης εξακολουθούν να είναι αλματώδεις.
Το βράδυ του ανασχηματισμού, μετά κι από την παρότρυνση του δεσπότη μας, πήγα με τη Λίζα σινεμά και είδαμε την ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού». Η ταινία δεν ιστορεί απλά τη ζωή του Αγίου Νεκτάριου, του αδικημένου ιεράρχη από την τότε ηγεσία της εκκλησίας. Είναι και μια τοιχογραφία του ελληνισμού της εποχής, τέλη του 19ου – αρχές του 20ου αιώνα. Μέσα από την αναπαράσταση του βίου του Αγίου, που υπέστη αγόγγυστα τη διαβολή, τη συκοφαντία και τις ραδιουργίες ιεραρχών του πατριαρχείου Αλεξανδρείας που φθονούσαν την αγάπη του λαού στο πρόσωπό του και φοβούνταν την άνοδό του στον πατριαρχικό θρόνο του Αποστόλου Μάρκου, αναδεικνύονται οι αρετές της υπομονής, της σιωπής και της ταπείνωσης. Μαζί, όμως, αποτυπώνονται και αδυναμίες, πάθη και «αμαρτίες» που συχνά χαρακτηρίζουν τον εθνικό μας βίο.
Η πανδημία, που ταλαιπωρεί όλον τον κόσμο, αφήνει βαρύ αποτύπωμα στην οικονομία, ενώ ταυτόχρονα ανέδειξε χρόνιες παθογένειες και στρεβλώσεις του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας. Μπορεί κάποτε να δυσανασχετούσαμε με την προοπτική να γίνουμε τα «γκαρσόνια» της Ευρώπης, αλλά γρήγορα αποδεχθήκαμε τα οφέλη μιας χώρας που μπορεί να «πουλάει» ήλιο και θάλασσα. Η υγειονομική κρίση και τα περιοριστικά μέτρα στις μετακινήσεις έδειξαν τα όρια της …μονοκαλλιέργειας του τουρισμού. Η Ελλάδα είναι προικισμένη με φυσικά κάλλη, μεσογειακό κλίμα και απαράμιλλα μνημεία πολιτισμού και πάντα θα είναι μοναδικός τόπος προορισμού για τουρίστες.
Οι βάρβαρες τρομοκρατικές ενέργειες με τον αποκεφαλισμό χριστιανών σε εκκλησία στη Γαλλία και την εν ψυχρώ δολοφονία ανύποπτων πολιτών στην Αυστρία επανέφεραν στο προσκήνιο το πρόβλημα της ισλαμιστικής τρομοκρατίας. Αν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι η Ευρώπη δέχεται μια επίθεση στα ίδια της τα θεμέλια. Άνθρωποι οι οποίοι δεν αποδέχονται βασικές ευρωπαϊκές αξίες, όπως η ελευθερία του λόγου, επιδιώκουν να επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες, ασκώντας πρωτόγονη βία.
Όταν στις 15 Δεκεμβρίου 2019, κατά την συζήτηση του προϋπολογισμού του 2020, έλεγα από το βήμα της Βουλής ότι “η χώρα επιβάλλεται να προχωρήσει άμεσα στην ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων” και ότι στο δίλημμα “βούτυρο ή κανόνια”, η απάντηση πρέπει να είναι “κανόνια”, γιατί αλλιώς δεν θα έχουμε ούτε “βούτυρο”, κάποιες φωνές από τα αντιπολιτευτικά έδρανα επιχειρούσαν να λοιδορήσουν την επιχειρηματολογία μου κάνοντας λόγο για “βουτυροφάγους”. Την επομένη, διάφοροι “προοδευτικοί” έφτασαν στο σημείο να χαρακτηρίσουν την ομιλία μου ως... “μιλιταριστικό παραλήρημα γαλάζιου βουλευτή”!
Η δεκαετία 2009-2019 θα καταγραφεί ως μια από τις πιο διχαστικές στην νεοελληνική ιστορία. Η οικονομική κατάρρευση, που συμπαρέσυρε ή μάλλον αποκάλυψε τα σοβαρά δομικά προβλήματα της χώρας, τροφοδότησε πρωτοφανή αισθήματα οργής σε ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Γαλουχημένοι με κατεστημένες ιδεοληψίες, που γιγαντώθηκαν στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης πολλοί συμπολίτες μας άρχισαν να αναζητούν παντού εχθρούς. Κι όχι μόνον στην τρόικα, στους «γερμανοτσολιάδες» πολιτικούς, στους αιμοδιψείς τραπεζίτες και στους «πουλημένους δημοσιογράφους», αλλά ακόμη και στους διπλανούς τους, στους γείτονές τους, στους συγγενείς τους. Γενικά σε όσους δεν συμφωνούσαν με τη δική τους οπτική των πραγμάτων.
Αν και, ευλόγως, το τρέχον διάστημα η προσοχή μας είναι στραμμένη ανατολικά, λόγω της αυξανόμενης επιθετικότητας της Άγκυρας, δεν πρέπει να παραβλέπουμε τα όσα συμβαίνουν και βορείως. Ιδίως μετά τη συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε αρνητικά τετελεσμένα, η κατάσταση μοιάζει περισσότερο περιπεπλεγμένη.
Αν και το 2018 σημαδεύτηκε από την αναζωπύρωση του «σκοπιανού», που, με αποκλειστική ευθύνη του συνόλου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έφθασε στην εθνικά επιζήμια συμφωνία των Πρεσπών και στο απίστευτο ενδοκυβερνητικό «τσίρκο» που την επικύρωσε, ωστόσο, ταυτοχρόνως είχαμε και την επανεμφάνιση του Βορειοηπειρωτικού.
Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην εξωτερική μας πολιτική, αποδεικνύουν τον επικίνδυνο δρόμο που ακολουθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα. Λόγω ιδεοληψιών, μειωμένων αντιστάσεων στις έξωθεν πιέσεις, άγνοιας, αλλά και αλαζονικής συμπεριφοράς, οι κυβερνητικές αποφάσεις μάς έχουν οδηγήσει στην αφετηρία νέων προκλήσεων, που θα τις βρίσκουμε μπροστά μας τα επόμενα πολλά χρόνια.