Αμαλία Νεγρεπόντη

Είναι περίεργο να ζεις από  την Αμερική, την περίοδο αναμονής ενός νέου πολέμου, απ’ αυτούς που μοιάζουν προορισμένοι να σημαδέψουν τον κόσμο και να επηρεάσουν σε διαφορετικό βαθμό ανάλογα με τη χώρα όπου βρίσκεται ο καθένας.

Το καλοκαίρι της μετάνοιας στη Νέα Υόρκη ξεκίνησε νωρίς φέτος, από τα τέλη Μαΐου. Τότε ήταν που με υπερπροβεβλημένο εξώφυλλο και πολυσέλιδη συνέντευξη στο ένθετο περιοδικό των «New York Times» ο Αντονι Γουίνερ λάνσαρε την εκστρατεία του για τις δημοτικές εκλογές του φθινοπώρου ως υποψήφιος δήμαρχος.

Μεγάλωσα πιστεύοντας πως η Αριστερά δεν είναι ένα Ιερό Δισκοπότηρο που ανήκει σε ένα συγκεκριμένο κόμμα, αλλά μια έννοια συνώνυμη με τον συμπαθητικό ουμανισμό (με την αρχαία σημασία του «συμπάσχω»). 

Οι αρλούμπες και η ξενολιγούρα: αυτά είναι δύο από τα βασικά στοιχεία που έχουν καταστρέψει την Ελλάδα και τώρα δυσκολεύουν την αληθινή προσπάθεια που γίνεται να πάρει μπρος η χώρα. Πάρτε το πρόσφατο κοσκινάκι των Βενιζέλου-Κουβέλη: το αντιρατσιστικό.

Πολλή φασαρία γίνεται γύρω από την επικείμενη επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στην Κίνα. Συσκέψεις διεξάγονται, σύμβουλοι αφικνούνται και άρθρα γράφονται γεμάτα από τέτοιο πάθος και ελπίδα για το τι θα φέρει αυτό το ταξίδι, για το οποίο ακόμα κι ένας κυνικός θα συγκινούνταν.

Εδώ στην Αμερική ετοιμαζόμαστε από στιγμή σε στιγμή να δεχθούμε επίθεση και να βρεθούμε σε εμπόλεμη κατάσταση. Οι αρχές ασφαλείας το επαναλαμβάνουν αυτό, αλλά ελάχιστοι το ακούνε - και ακόμα λιγότεροι το πιστεύουν. Ο λόγος φυσικά για τις απειλές που εκτοξεύει καταιγιστικά πλέον η Βόρεια Κορέα εναντίον στρατηγικών αμερικανικών στόχων στον κόσμο, αλλά των ΗΠΑ. Ολοι ελπίζουν και πιστεύουν ότι αυτά είναι απλώς... αηδίες ενός τρελού ηγέτη, αλλά και πάλι ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι η τρέλα είναι ακίνδυνη μόνο και μόνο επειδή ο τρελός δεν διαθέτει τις ικανότητες που δηλώνει πως έχει. Οπότε, ανάμεσα στην απειλούμενη στρατιωτική επίθεση από τη Βόρεια Κορέα και τον καθημερινό βομβαρδισμό που φέρεται να δέχεται η Αμερική διαδικτυακά από την Κίνα, πού περιθώριο να ασχοληθεί κανείς με το Ισραήλ, το οποίο με τη δική του σειρά αγωνιά μην του επιτεθεί με πυρηνικά το Ιράν, αλλά και με το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει χημικά όπλα ο Ασαντ;

Η ιστορία της Κύπρου ήταν αυτές τις μέρες ένα παρατεταμένο θρίλερ που παρακολουθούσαμε σαν ταινία που δεν μπορούσαμε να σβήσουμε: αρκετά μακριά από την Ελλάδα, αλλά όχι τόσο ώστε να είναι ασφαλής από τους κυπριακούς κλυδωνισμούς και την τραγωδία, η εύθραυστη απόσταση από το χάος και την έξοδο από το ευρώ που έχει κατορθώσει να πετύχει η σημερινή κυβέρνηση για την Ελλάδα. Ο,τι και να πεις, λίγο είναι. Η θηριωδία της πολιτισμένης Ευρώπης επισκιάζει τις όποιες λέξεις. Αν και δεν φαντάζομαι να εξέπληξε πολύ τους «κολλημένους» στην Ιστορία και Ψυχιατρική: ο αυταρχισμός, η διχόνοια, η υποκρισία και η τυφλή απληστία υπήρξαν συστατικά στοιχεία της ευρωπαϊκής ηπείρου καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της: από τις Σταυροφορίες, την Ιερά Εξέταση, τους φεουδάρχες, τους βασιλείς, την αποικιοκρατία, τους ναπολεόντειους πολέμους -όπως και αυτούς μεταξύ Δανίας και Σουηδίας- τον Πρώτο και, φυσικά, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η δε φύση του ανθρώπου, ή αρκετών έστω, εύκολα πέφτει μέσα στο σκότος όταν αποχαλινώνεται.

Φέτος επισκιάστηκε η γιορτή της Ελληνικής Επανάστασης από μία άλλη επανάσταση που διεξάγεται τώρα, λάιβ: αυτή των Κυπρίων. Αλλά δεν είναι μόνο η δική μας 25η Μαρτίου που η Κύπρος έβαλε στο περιθώριο, αλλά και κάθε παγκόσμια εξέλιξη! Το χάος που επέφερε η... ηρωική -και πάντα τρομακτική και αβέβαιης έκβασης, καθότι ηρωική- επανάσταση των Κυπρίων στον τυφλό, ανόητο, κομπλεξικό και επαρχιώτικο γερμανικό και ευρωκρατικό αυταρχισμό, τρομοκρατεί άπαντες - ας ελπίσουμε και με παραγωγικό τρόπο τη γερμανική κυβέρνηση. Αυτά για την Ευρώπη βέβαια.

Οι εφημερίδες είναι πιο αναγκαίες από ποτέ και πιο περιζήτητες στα μάτια του κοινού - αρκεί να αφορούν τον κόσμο πραγματικά. Και μετά τις τωρινές θύελλες που συγκλονίζουν τον Τύπο παγκοσμίως, οι εφημερίδες όχι απλώς θα επιβιώσουν, αλλά και θα γνωρίσουν άνθιση, νέα ζωή