Είναι η Ελλάδα ένας μισοτελειωμένος φραπές με τον αφρό να αφήνει τον επιθανάτιο ρόγχο του κολλημένος πάνω σε ένα πλαστικό καλαμάκι;
Κώστας Μπουρούσης
Για τα κοινωνικά δίκτυα το bullying είναι σαν το θάνατο – εντάξει, το θάνατο διάσημων, ημιδιάσημων ή ακροθιγώς γνωστών προσώπων. Μόλις υπάρξει έστω υπόνοια ή νύξη του, ένα τεράστιο κύμα ακτιβιστών εν προκειμένω του πληκτρολογίου (ναι, ξεδιάντροπα σχήμα οξύμωρο) αφήνει για λίγο το σκρολάρισμα στο διηνεκές, την αυτοαποθέωση και τον παραμορφωτικό καθρέφτη μέσα από τον οποίο προβάλει την ζωάρα του και αποψολογεί βαρύγδουπα, εννοείται στο πόδι και συνήθως χωρίς κανένα νόημα ή αντίκρισμα – απλά και μόνο για να μη λείψει από το οιονεί πάρτι. Όχι ότι δίνει δηλαδή και κανείς δεκάρα στην πραγματικότητα.
Ένας καλλιτέχνης, διάσημος και λαοφιλής αλλά αποσυρμένος με τη θέλησή του από την πολλή συνάφεια του κόσμου, γίνεται το άρμα ενός – ο θεός να το κάνει- τηλεοπτικού ρεπορτάζ, την ώρα μάλιστα που ο ίδιος δεν μπορεί να συναινέσει ή να μη συναινέσει για την προβολή του, αφού πάσχει από άνοια – ναι, το ιατρικό απόρρητο προφανώς μας ευαισθητοποιεί συλλογικά μόνο σε περιπτώσεις σαν της πριγκίπισσας της Ουαλίας
Είναι πράγματι απολαυστικό –μάλλον υπό μια μαζοχιστική σκοπιά- αν καταφέρεις έστω και για λίγο να αποστασιοποιηθείς και να δεις τι ακριβώς συμβαίνει με τους Έλληνες αθλητές κάθε που σημαίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες. Συνοπτικά αναφέρω:
Τον Αύγουστο του 2004 ψάχναμε εις μάτην το χρυσό δίδυμο Κεντέρη-Θάνου. Εξαφανισμένοι στην έδρα τους.
Τον Αύγουστο του 2008 ψάχναμε τα δείγματα ούρων της χρυσής Φανής Χαλκιά που αποχαιρετούσε άρον άρον (αλλά με περήφανο ελληνικό DNA) τους Αγώνες του Πεκίνου.
Πάλι εκπλαγήκαμε. Και πάλι επιβεβαίωσαμε τους όρους του παιχνιδιού. Της τηλεοπτικής δημοκρατίας (μας). Η κυρία Δούρου και η κυρία Κανέλλη δεν είναι ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο θύματα βίας από συνανθρώπους και συμπολίτες που γαλουχούνται με βία ή επιλέγουν τη βία ή καταφεύγουν στη βία ή υφίστανται τη βία. Κάθε μέρα.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για αυτή τη βία.
Για τη βία που ασκείται στα σχολεία. Και υποθάλπεται. Έλα μωρέ, παιδιά είναι…
Για τη βία στους δρόμους της Αθήνας από ημεδαπούς και αλλοδαπούς νταβατζήδες απέναντι σε ανήμπορες πόρνες. Πουτάνες είναι, εσένα τι σε νοιάζει;
Για τη βία του εξευτελισμού οροθετικών, εξαρτημένων ιερόδουλων. Αλλά όχι των ευηπόληπτων αστών που μεταφέρουν τον ιό HIV στο καθωσπρέπει μικροσύμπαν τους.
Για τη βία απέναντι στον ομοφυλόφιλο, στον πούστη, στην αδελφή, στη λεσβία, στην τρανς. Σε οποιονδήποτε άλλο. Για σκέψου, αύριο έχουμε το Gay Pride. Πάλι οι αδελφές θα κλείσουν τους δρόμους.
Για τη βία της απαξίας στον επέτη, τον μετανάστη που βαφτίσαμε την ύπαρξή του λαθραία, στον άστεγο. Σε αυτούς που προτιμάς να δίνεις οίκτο αφειδώς. Ποτέ όμως ένα ευθυγραμμισμένο βλέμμα.
Εμείς οι γύρω στα 30 μεγαλώσαμε με ένα απαράβατο αξίωμα. Ότι όλα και όλα υπακούν στους νόμους της βαρύτητας. Όλα εκτός από τα οπίσθια της Μαντόνα. Ωστόσο, η συναυλία της το προηγούμενο Σάββατο στο Μαϊάμι ήταν –εκτός από επιβεβαίωση του Νεύτωνα- μια μαχαιριά εξ επαφής στο μέρος της καρδιάς. Οι φωτογραφίες της ιέρειας του υαλουρονικού οξέως και της αυξητικής ορμόνης με το διχτυωτό καλσόν ανήμπορο παρά τη φιλότιμη προσπάθειά του να κρατήσει τα μπόσικα, ήτοι την περίσσια χαλάρωσης των γλουτιαίων της Madge, μπορεί να προκάλεσαν θυμηδία στις συνομίληκές της, έριξαν όμως ένα αβάσταχτο βάρος στους απανταχού φαν που με τίποτα στον κόσμο δε θα φαντάζονταν το αειθαλές είδωλο γηραλέο.
Πολύ γκρίνια διαβάζω και ακούω ήδη από προχθές το βράδυ για τον ντόπιο τελικό της Eurovision. Για την επιλογή του χώρου και των παρουσιαστών, για τους συμμετέχοντες και τα τραγούδια, για τις αλήστου μνήμης εποχές των παχιών αγελάδων (εκείνων που καμουφλάρονταν πίσω από παραπετάσματα γκλίτερ), για, για, για…