Όλοι βρισκόμαστε σε κατάσταση νευρικού κλονισμού. Η κρίση που χτυπά όλο και πιο δυνατά την πόρτα μας, μέσα από τις απανωτές «διασώσεις» της κυβέρνησης, μας κάνει κάθε μέρα και πιο φτωχούς. Η χώρα μπορεί να σωθεί, αλλά αμφιβάλλω εάν θα υπάρχουμε για να το δούμε, ιδιαίτερα η νέα γενιά της πατρίδας μας.
Η κατάσταση ανασφάλειας που επικρατεί στην κοινωνία βγάζει από μέσα μας τον αληθινό εαυτό μας, τα κόμπλεξ μας, τις μύχιες σκέψεις μας. Δείχνουμε ότι η ελληνική κοινωνία ήταν χρόνια κατακερματισμένη με έλλειψη αλληλεγγύης και αποθέωση της ατομικότητας.
Την δεκαετία του ’80 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι περισσότεροι Έλληνες ήθελαν να γίνουν – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – δημόσιοι υπάλληλοι. Ήταν η μόδα της εποχής, καθώς έβλεπαν ότι οι μισθοί πείνας μέχρι τις αρχές του ’80 που έπαιρναν όσοι εργάζονταν στο Δημόσιο και τους κοροϊδεύανε βελτιώνονταν σταθερά, ενώ είχαν και μόνιμη θέση (το γνωστό μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει…). Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα τούς ζηλεύανε για την καλυτέρευση της ζωής τους, νοιώθανε μειονεκτικά και έτρεχαν από πολιτικό γραφείο σε πολιτικό γραφείο, για να πετύχουν την είσοδό τους στο Δημόσιο.
