Μανόλης Γαλάνης

Μανόλης Γαλάνης

Ο Τούρκος τα θέλει όλα και δεν το κρύβει. Πάντα τα ήθελε. Και την Κύπρο και το Αιγαίο. Το προαναγγέλλει με τον χάρτη της “γαλάζιας πατρίδας” των 462.000τ.χιλ. Τα νησιά του βορειανατολικού Αιγίου, δικά του. Τα Δωδεκάνησα και αυτά δικά του. Είναι όμως και χουβαρντάς. Να του το αναγνωρίσουμε. Μας αφήνει τις Κυκλάδες

Επειδή κινούμαστε στον αστερισμό των «μνημονιακών» υπογραφών που έβαλαν οι πολιτικοί αρχηγοί της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ θέτω ένα απλό ερώτημα στον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλέξη Τσίπρα:

Η ώρα της αλήθειας και του λογαριασμού ήρθε… Η κάλπη. Για όλους και για όλα. Τρία δευτερόλεπτα όλα και όλα μέχρι να βάλεις το ψηφοδέλτιο στο φάκελο και να το ρίξεις. Τρία δευτερόλεπτα- μια ζωή ολόκληρη. Η ζωή μας. Το μέλλον του καθενός και το αύριο των αγαπημένων του. Ο Ελληνας θα εκφραστεί. Οπως γουστάρει ο ίδιος. Συμβατικά, αντισυμβατικά ή ακόμα και ακραία είναι δικαίωμά του. Κυρίαρχο λαό δεν τον ανέβαζαν, κυρίαρχο λαό δεν τον κατέβαζαν 35χρόνια οι σπουδαίοι πολιτικοί του; Ηρθε λοιπόν η στιγμή να δείξει ποιος είναι τελικά το αφεντικό σε αυτή την χώρα.

Πάσχα Ελλήνων ανέργων το φετινό. Με τα κόκκινα αυγά, το αρνάκι στις σούβλες, τα κοκορέτσια και τις λαδόκολλες, αλλά χωρίς δουλειά. Αν ένας αριθμός μπορεί να κάνει τη διαφορά σε μία χώρα τότε οι 1.084.668 άνεργοι Ελληνες δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Κάθε 24ωρο και 1.000 νέοι άνεργοι.

Αν υπήρχε λίγη τσίπα σε όσους μας έφτασαν ως εδώ θα είχαν περάσει μια θηλιά στο λαιμό τους και θα είχαν κρεμαστεί. Στο Σύνταγμα ή στο σπίτι τους είναι δικό τους θέμα. Έτσι αντρίκια, χωρίς πολλά λόγια. Όπως αυτοκτονούν κάθε μέρα οι ανώνυμοι φτωχοΈλληνες. Με τα «κοράκια» να έχουν πάθει υπερκόπωση από τα κηδειόχαρτα του μνημονίου και τα γυναικόπαιδα να αγκαλιάζουν μνήματα. Ένας λόγος συμπάθειας δεν βγήκε από τα χείλη σας. Πραγματικά ασύλληπτη ξεδιαντροπιά. Έχετε πάρει χαμπάρι τι γίνεται σε αυτή την χώρα; Ενοχές και τύψεις δεν συμπεριλαμβάνονται στα περισπούδαστα λεξιλόγιά σας. Ξέρετε, αυτά που μοστράρετε μπροστά στις κάμερες νομίζοντας ακόμα και τώρα πως μιλάτε σε αγράμματους και ηλίθιους…Πόσο γελιέστε.

«Να φύγετε όλοι σας»! Το σύνθημα της Αργεντινής της χρεοκοπίας που έγινε μύθος. Η απόλυτη οργή για τους πολιτικούς μέσα σε τέσσερις λέξεις. Σε τοίχους, σε πανό, σε κατσαρόλες, σε βραχνιασμένες φωνές. Que Se Vayan Todos, κύριοι. Είστε εθνικά επικίνδυνοι. Όλοι σας. Πληρώνουμε πολύ ακριβά την αποτυχία σας. Στο σταυροδρόμι επιβίωσης και ύπαρξης της Ελλάδας μια παρέα πολιτικών τα σκάτωσε. Εντελώς όμως. Ανεπάρκεια, ηλιθιότητα, αδράνεια, κακομοιριά, κουτοπονηριά, ψευτομαγκιές. Ο καθένας με το δικό του μερίδιο στην ευθύνη. Και η πόρτα της εξόδου άνοιξε. Κανένα χέρι να την κλείσει. Μπάζει από παντού.

Εξάσφαιρο περίστροφο μας κόλλησαν στον κρόταφο και μας διέταξαν να τραβήξουμε τη σκανδάλη. Η ζωή μας στη ρώσικη ρουλέτα. Κοροϊδεύοντας το θάνατο, προκαλώντας την τύχη. Έξι οι σφαίρες στη θαλάμη. Τα μυαλά μας σκορπισμένα στο πάτωμα. Η Ελλάδα σώθηκε. Οι αριθμοί της δεν χρεοκόπησαν. Δεν ζούμε για να δούμε το 8ο θαύμα. Πέσαμε στο πατριωτικό καθήκον. Πολεμήσαμε ηρωικά. Δοξάστε μας.

Εξευτέλισαν μία ολόκληρη χώρα. Ντρόπιασαν έναν περήφανο λαό. Διέλυσαν την κοινωνία. Καταστρέφουν την αγορά.  Γκρεμίζουν ό,τι έχτισε ο καθένας με κόπο. Δεν πτοούνται όμως. Συνεχίζουν το «έργο» τους μέχρι ο Έλληνας να γονατίσει τελείως. Να σκύψει το κεφάλι, να φτύσει αίμα, να γίνει υπάκουος.

Τους ξέρουμε με τα μικρά τους ονόματα. Τους συναντάμε σε κάθε ελληνικό σπίτι. Όλες τις ώρες της μέρας. Συζητάμε για αυτούς συνεχώς. Σε κάθε οικογενειακή και φιλική συγκέντρωση. Στις χαρές και στις λύπες μας. Είναι οι δικοί μας άνθρωποι…

Η Ελλάδα αλλάζει. Η καθημερινότητα των πολιτών της αλλάζει και αυτή δραματικά. Κατοχικές εικόνες πείνας και εξαθλίωσης γίνονται μέρος της ελληνικής πραγματικότητας. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια τσαλακώνεται. Παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από υποσιτισμό. Τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου κάνουν θέμα τους τούς Έλληνες νεοάστεγους.

Όταν πέφτει το σκοτάδι μια άλλη Ελλάδα στρώνει κρεβάτι στους δρόμους της Αθήνας. Ξύλινα παγκάκια, υγρά υπόγεια, σκισμένα χαρτόκουτα στεγάζουν τα όνειρα μιας νέας κοινωνικής ομάδας.