Η Αθηνά, ο Ποσειδώνας και η... λειψυδρία

Στα βάθη του χρόνου χάνονται οι μύθοι της αρχαίας Ελλάδας, ένας εκ των οποίων είναι και αυτός για τη διαμάχη μεταξύ Ποσειδώνα και Αθηνάς για την ονομασία της σημερινής πρωτεύουσας της Ελλάδας.

Οι δύο θεοί του Ολύμπου ήθελαν προφανώς να τους τιμήσει η μεγάλη πόλη των Ελλήνων και έτσι όπως και σε πάμπολλους μύθους, αποφάσισαν να διαγωνιστούν για την εύνοια των ανθρώπων.

Στον ιερό βράχο της Ακρόπολης ανέβηκαν λοιπόν, και ενώπιον των Αθηναίων αποφάσισαν ότι όποιος προσέφερε το ωραιότερο δώρο θα αποκτούσε την πόλη. Ο Ποσειδώνας, θεός της θάλασσας, χτύπησε την τρίαινά του στον βράχο, τα σημάδια της οποίας λέγεται πως φαίνονται μέχρι και σήμερα πίσω από το Ερέχθειο. Άξαφνα, ο βράχος σκίστηκε στα δύο και ένα πηγάδι πλούσιο άρχισε να αναβλύζει νερό. Το νερό από το πηγάδι ενώθηκε με τα ρυάκια και τα ποτάμια και έφτασε, σύμφωνα με τον μύθο μέχρι τον Σαρωνικό. Παρόλα αυτά, οι Αθηναίοι παρατήρησαν πως το νερό ήταν αλμυρό, όπως αυτό της θάλασσας, και δεν θα τους ωφελούσε σε τίποτα.

Ήρθε και η σειρά της Αθηνάς. Η θεά της σοφίας δώρισε στους κατοίκους της πόλης ένα δέντρο ελιάς, το οποίο θα τους παρείχε λάδι, τροφή και ξυλεία. Οι κάτοικοι ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ, που δεν άκουσαν τον βοώντα Ποσειδώνα ο οποίος υποσχόταν πως θα τους κάνει θαλασσοκράτορες. Με την ιερή, πια ελιά, η πόλη μετονομάστηκε σε Αθήνα, προς τιμήν της θεάς.

Κι όμως, όπως γνωρίζουμε, οι θεοί του Ολύμπου κάνουν πολλά τερτίπια. Έτσι, ο Ποσειδώνας, νευριασμένος όπως ήταν που έχασε από την… ανιψιά του, καταράστηκε την Αθήνα σε λειψυδρία. Η λειψυδρία αυτή, σύμφωνα πάντα με τον μύθο, συνεχίστηκε για αιώνες, και η Αττική πάντα υπέφερε από τα ξερά καλοκαίρια λόγω απουσίας του νερού.

Έφτασε όμως και η μοντέρνα εποχή, όπου το φράγμα του Μαραθώνα έφερε στην Αθήνα το πολυπόθητο νερό και πάλι, και μπόρεσε να «σπάσει» την κατάρα του Ποσειδώνα.