Ειρήνη Οικονόμου: Ξαναπαίρνοντας τη ζωή στα χέρια της

Η 40χρονη Ειρήνη, το 2012 χτυπήθηκε από 20.000 βόλτ μετά από ατύχημα που είχε στην επιχείρηση της, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό της χέρι εντελώς και να υποστεί σοβαρά εγκαύματα στο δεξί. «To ατύχημα συνέβη στις 23/7/12 στο κατάστημα που διατηρώ η ίδια, στο Grand Woodland. Εκείνη την ημέρα, χρειαζόταν να αλλάξουμε το εξωτερικό πανό του καταστήματος. Επειδή ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση και έχω αδυναμία στο να κοιτώ τον κόσμο από ψηλά, ανέβηκα εγώ. Όπως φάνηκε, δεν ήταν η τυχερή μου μέρα. Είδα τον κόσμο από ψηλά μόνο για πέντε λεπτά και μετά έπεσα στο κενό. Ακούμπησα με ένα σίδερο που κρατούσα στα χέρια μου, τα καλώδια της ΔΕΗ με αποτέλεσμα να με χτυπήσουν 20.000 walt. Για μερικά δευτερόλεπτα, κόλλησα εκεί, ακούγοντας ένα tzzz από τον ηλεκτρισμό και είπα μέσα μου Ειρήνη, αυτό ήταν αποχαιρέτα τον κόσμο. Κατά την πτώση, είδα όλες τις εικόνες της ζωής μου, να περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Τα τελευταία λόγια που θυμάμαι να είπα, ήταν στον σύντροφό μου Σάκη, τα παιδιά μας!», διηγείται η Ειρήνη στο People εκείνη τη στιγμή που της άλλαξε τη ζωή. Όταν άνοιξε τα μάτια της στο νοσοκομείο, συνειδητοποίησε πως της λείπει το αριστερό της χέρι, ενώ το δεξί δεν μπορούσε να υπακούσει στις εντολές της, έχοντας υποστεί πολλαπλά εγκαύματα.

«Λόγω της βαριάς φαρμακευτικής αγωγής που ακολουθούσα, δεν καταλάβαινα και πολλά. Οι γιατροί βρίσκονταν διαρκώς από πάνω μου, παλεύοντας να σώσουν τα χέρια μου. Υποβλήθηκα σε 16 εγχειρήσεις. Όταν τελικά μου ανακοίνωσαν το πως έχουν τα πράγματα, πέρα από τη θλίψη μου, ήμουν μπορώ να πω και λίγο αισιόδοξη που κατάφερα να ζήσω». Όταν επέστρεψε στο σπίτι της, το αριστερό της χέρι είχε ακρωτηριαστεί, ενώ το δεξί λειτουργούσε στο 10 %. «Τις πρώτες μέρες, πονούσα πάρα πολύ και κάθε νύχτα που έπεφτα να κοιμηθώ, ευχόμουν να μην ξυπνήσω. Δεν μπορούσα ούτε ένα ποτήρι νερό να πιω μόνη μου και μου ήταν αδύνατο να πιστέψω, πως αυτό συνέβη σε εμένα. Όσο σκληρό κι αν ακουστεί, είχε περάσει πολλές φορές από το μυαλό μου, να βάλω τέλος στη ζωή μου και μάλιστα παρακαλούσα τον σύντροφο μου να με βοηθήσει σε αυτό. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και να τώρα που μοιράζομαι την ιστορία μου μαζί σας», λέει η Ειρήνη με ειλικρίνεια, τονίζοντας πως η οικογένεια και οι γονείς της ήταν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό της. «Την περισσότερη δύναμη όμως, την άντλησα από τα παιδιά μου. Από τη μια ο Άλεξ μου έλεγε «σ’ αγαπάω μαμά μου, μου αρκεί μόνο να ξέρω πως υπάρχεις και θα σε φροντίζω εγώ για πάντα» και από την άλλη ο Λέο «σ’ αγαπάω μανούλα μου έτσι όπως είσαι γιατί είσαι η μαμά μου. Ζήσε για μένα και θα γίνω καλό παιδί!». Αποφάσισα να το παλέψω για τα παιδιά μου!», παραδέχεται.

Μετά τον ακρωτηριασμό, ακολούθησαν πανάκριβες θεραπείες στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να πτωχεύσει σχεδόν η επιχείρησή της, καθώς δεν μπορούσε να εργαστεί. «Στην αρχή ένιωθα πως τα είχα χάσει όλα πια! Την εμφάνισή μου, την ομορφιά, αλλά και μια οικονομικά άνετη ζωή. Στη συνέχεια όμως, ανακάλυψα πιο σημαντικά πράγματα και πολύ πιο αληθινά, όπως η αγάπη και η αξία της οικογένειας. Για πρώτη φορά, έβλεπα αυτά που έχω και όχι αυτά που δεν έχω. Εκτίμησα τα πόδια μου, τα μάτια μου, το πρόσωπό μου και βέβαια το μοναδικό μου χέρι». Πώς όμως κατέληξε στη λύση ενός βιονικού χεριού; Αφορμή στάθηκε ένα ταξίδι της στη Γερμανία όπου πήγε για να συναντήσει έναν γιατρό που ειδικεύεται στις μεταμοσχεύσεις χεριών. «Εκείνος τελικά με απέτρεψε στο να προβώ σε μεταμόσχευση άνω άκρου, μιας και μετά για όλη μου τη ζωή θα έπρεπε να παίρνω καθημερινά ισχυρή φαρμακευτική αγωγή και ήμουν πολύ νέα ακόμα, οπότε και με παρέπεμψε στη λύση βιονικού χεριού. «Γύρισα αρκετές χώρες του εξωτερικού στην προσπάθεια μου να βρω το κατάλληλο βιονικό χέρι και όταν κατέληξα στο μοντέλο που κάλυπτε τις ανάγκες μου, ήρθα σε επαφή με τον προθετικό – ορθωτικό Χρήστο Κυφίδη, ο οποίος είναι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για τέτοιες περιπτώσεις κατά την άποψη μου. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια και του Αλέξανδρου Αντωνίου και της εταιρείας του, την Frontis medical care, καταφέραμε και φέραμε στην Ελλάδα, το πρώτο βιονικό χέρι μικρού μεγέθους», λέει η Ειρήνη που είναι η πρώτη χρήστης βιονικού χεριού, μικρού μεγέθους στην Ελλάδα.



Τι ακριβώς σημαίνει, όμως, αυτό; «Βιονικά χέρια υπήρχαν πολλά αλλά δεν κάλυπταν τις δικές μου ανάγκες. Το συγκεκριμένο που έχω τώρα, είναι και λειτουργικό αλλά και ταιριάζει περισσότερο στον σωματότυπο μου. Φανταστείτε εμένα, με ένα μεγαλύτερο σε όγκο βιονικό χέρι που θα ταίριαζε περισσότερο σε έναν μυώδη άνδρα; Τότε σίγουρα θα ήμουν κάτι, ανάμεσα σε ironman ή Robocop! Πλέον με το βιονικό χέρι, μπορώ και πάλι να εξυπηρετώ πελάτες, να σηκώνω το τηλέφωνο, να «χτυπάω» στην ταμιακή, να γράφω κ.α. Επίσης, θέλω να σου πω πως οδηγώ ξανά και είμαι και πολύ καλή οδηγός. Το καλό είναι πως τώρα πια, αισθάνομαι και πάλι ενεργό μέλος, όπως παλιά. Έχω ακόμα δρόμο όμως μπροστά μου». Αυτή η νέα αλλαγή στην εικόνα και τη λειτουργικότητά της αναπτέρωσε την ψυχολογία της. «Ένιωσα ταυτόχρονα και φυσιολογική και διαφορετική αλλά πάνω από όλα ευτυχισμένη. Το νέο χέρι είναι κομμάτι του εαυτού μου! Δεν μπορώ να σας περιγράψω με λόγια τα συναισθήματα μου, όταν μπορώ και εξυπηρετώ μόνη μου τον κόσμο που έρχεται στο μαγαζί μου. Και μόνο που σηκώνω μια τσάντα για να τη δείξω σε πελάτη, για άλλους είναι το αυτονόητο αλλά για εμένα είναι μαγεία!».

Η Ειρήνη μιλά και για τον τρόπο που η περιπέτειά της επέδρασε στο πώς βιώνει τη θηλυκότητά της. «Στην αρχή, μετά το ατύχημα και όσα αυτό έφερε, δεν ένιωθα και πολύ γυναίκα εδώ που τα λέμε. Στην πορεία όμως, άρχισα και πάλι να βρίσκω τον εαυτό μου από εκεί που τον άφησα. Σήμερα αισθάνομαι περισσότερο γυναίκα από ποτέ, με όλη τη σημασία της λέξεως. Το μόνο που μου στερήθηκε, είναι η δυνατότητα να μπορώ να βάφομαι και να περιποιούμαι τον εαυτό μου τελείως μόνη μου. Τουλάχιστον μέχρι τώρα, γιατί έχω στόχο να αλλάξει και αυτό σύντομα», λέει γελώντας. «Ξέρεις κάτι; Ότι δυσκολία κι αν αντιμετωπίζει ο καθένας, όσο κι αν νομίζουμε πως είμαστε σε αδιέξοδο, πάντα υπάρχει μια λύση. Γι’ αυτό ότι και να σας συμβαίνει, ενημερωθείτε, αφιερώστε χρόνο, παλέψτε και θα τα καταφέρετε. Η ζωή είναι ωραία και πρέπει να την απολαμβάνουμε και όχι να την απομακρύνουμε».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.