Αννα Δρούζα: «Μικρή δεν είχα όνειρα. Μόνο εφιάλτες»

Η Αννα Δρούζα προτιμά να επενδύει, όπως λέει, όχι σε εκείνο που ορίζεται -κάπως πομπωδώς και μεγαλόστομα- ως μοναδικό, αλλά σε μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας. Σε στιγμιότυπα όπως εκείνα που ζει με την κόρη της, η οποία κάθε μέρα όταν γυρνά από το σχολείο τής χαϊδεύει τρυφερά το χέρι, με τον σύντροφό της Θανάση Λάλα όταν σκάνε μαζί στα γέλια ή με τη φίλη της την Εφούλα, όπως χαϊδευτικά την αποκαλεί, κάθε φορά που εκείνη της μιλά για τον γιο της, τον Λυσίμαχο, και βλέπει το πρόσωπό της να φωτίζεται. Την επιλογή αλλά και την επιμονή της στα γήινα επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι αν τη ρωτήσεις τι στ’ αλήθεια τής έχει λείψει από τη ζωή, θα σου απαντήσει πως απλώς θα ήθελε να γυρίσει τον κόσμο, να γνωρίσει άγνωστους τόπους. Και τη σφραγίζει η μικρή καθημερινή ιεροτελεστία της, που περιλαμβάνει πρωινό στο κρεβάτι, διάβασμα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της και γυμναστική. 

Εδώ και τρεις εβδομάδες, η Αννα Δρούζα επιχειρεί την επιστροφή στο δεύτερο σπίτι της, την τηλεόραση. Επειτα από ένα αμήχανο πέρασμα τεσσάρων μόλις ημερών από τον ΣΚΑΪ, αυτή τη φορά αποφάσισε να μιλήσει για «Φονικά μυστικά» από τη συχνότητα του MEGA κάθε Τρίτη βράδυ. Ποια ανάγκη άραγε την ώθησε να κάνει μια διαφορετικού -σε σχέση με τα μαγκαζίνο- ύφους εκπομπή, ισορροπώντας μάλιστα στο λεπτό στρώμα πάγου που είθισται να καλύπτει υποθέσεις με πρωταγωνιστές ανθρώπους που υπερέβησαν τα όριά τους και έφτασαν στον φόνο; «Πάντα, σε ό,τι κι αν έχω κάνει στην τηλεόραση, το ενδιαφέρον μου ήταν ο άνθρωπος και οι αιτίες που μας οδηγούν να κάνουμε ή να μην κάνουμε κάτι. Πάντα με ενδιέφερε τι κινεί τις πράξεις μας. Σε αυτή την ενότητα εκπομπών με ενδιαφέρει να ερευνήσω και να ερμηνεύσω, με τη βοήθεια των ειδικών, τι είναι εκείνο που οδηγεί τον άνθρωπο σε συμπεριφορές εκτός ορίων, μέχρι και στο έγκλημα. Τα “Φονικά μυστικά” έχουν ως βάση την αφήγηση ενός εγκλήματος, αλλά στόχος μας είναι να μιλήσουμε για τον “τυφώνα” που χτυπάει την ανθρώπινη ψυχή και στο διάβα του σαρώνει ό,τι στέκει όρθιο κοινωνικά. Με άλλα λόγια, στόχος της εκπομπής είναι να μιλήσει για την ψυχή, για το πώς αρρωσταίνει αλλά και για το πώς αντιμετωπίζει ο περίγυρος μια άρρωστη ψυχή». Της λέω ότι πολλοί μπορεί να προτρέξουν να συμπεράνουν ότι μέσω ενός τηλεοπτικού προϊόντος προσπαθεί να σφετεριστεί και να κεφαλαιοποιήσει σε μερίδια τηλεθέασης τα πάθη της ανθρώπινης ψυχής. «Ανοησίες... Μπορεί κάποιος να έλεγε διάφορες τέτοιες ανοησίες πριν βγει η εκπομπή στον αέρα. Τώρα, όποιος την παρακολουθεί, ξέρει ότι ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη, ο σεβασμός που περιέχει η προσέγγιση στους ψυχικά άρρωστους ανθρώπους είναι δεδομένος, για να μην πω ότι όλες οι προσεγγίσεις μας σε αυτή την εκπομπή από διάθεση κατανόησης του προβλήματος ξεκινούν. Νιώθω ότι είναι έγκλημα η περιθωριοποίηση των ψυχικά ασθενών σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Πίσω από τις κλειστές πόρτες της κοινωνίας μας υπάρχουν οικογένειες που βιώνουν αβοήθητες το οικογενειακό τους δράμα. Μακάρι η εκπομπή να βοηθήσει με κάθε τρόπο. Ξέρετε, η τηλεόραση είναι ένα μοναδικό μέσο ικανό για το καλύτερο και το χειρότερο. Για μένα η καλή τηλεόραση έχει να κάνει μόνο με τη δυνατότητά της να βοηθήσει τους ανθρώπους που την έχουν για συντροφιά στο σπίτι τους». Τη ρωτάω αν το προηγούμενο «λάθος» της, όπως η ίδια έχει χαρακτηρίσει την ατυχή συνεργασία της με τον ΣΚΑΪ, ήταν τροχοπέδη στη νέα της τηλεοπτική προσπάθεια. «Δεν νομίζω ότι είναι καλό να συνδέουμε αυτά τα δυο γεγονότα. Βέβαια, ένα λάθος σού μαθαίνει πολλά και σε βοηθάει στο επόμενο βήμα σου. Το λάθος μου στην περίπτωση του ΣΚΑΪ ήταν ότι δεν πήρα τον χρόνο μου για να εξηγήσω στους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν τι θα ήθελα να κάνω με το concept της εκπομπής που ανέλαβα... Γίνονται πιο εύκολα τα πράγματα όταν προετοιμάζονται σωστότερα και όταν όλοι όσοι εμπλέκονται έχουν ξεκάθαρο το τι προσπαθούν να κάνουν».

«Ελληνίδα Οπρα; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω»

Αναρωτιέμαι ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος, αλλά και ποια η μεγαλύτερη ζημία που έχει υποστεί από την πολύχρονη παρουσία της στην πρώτη γραμμή της τηλεπαρουσίασης. Από τα χρόνια του lifestyle μέχρι σήμερα. «Το lifestyle είναι μια ανάσα μέσα στις καθημερινές δυσκολίες των ανθρώπων. Είναι το λούνα παρκ της καθημερινότητάς μας. Οταν το lifestyle γίνεται βασικός τρόπος ζωής, η ζωή μας φτωχαίνει... Αυτή είναι μια παγίδα με χρυσόσκονη που, αν δεν την πάρεις γρήγορα μυρωδιά, ίσως τελικά γίνεις και ο ίδιος θύμα της», απαντά. Σκέφτομαι ότι συχνά, λόγω του κοινωνικού περιεχομένου των εκπομπών της , πολλοί της έδωσαν καθ’ υπερβολήν -ακόμη και περιπαικτικά- το προσωνύμιο «Ελληνίδα Οπρα Γουίνφρεϊ». Τι άραγε πιστεύει η ίδια; «Ενα από τα κυριότερα στοιχεία ενός ανθρώπου που θέλει να πετύχει κάτι στη ζωή του είναι να ξέρει το μέγεθός του. Η Οπρα είναι ένας μύθος ή, αν θέλετε, μια άλλη διάσταση στον χώρο της τηλεόρασης. Η Οπρα είναι μύθος γιατί με τη δουλειά της επηρέασε συνολικά την τηλεόραση και τους ανθρώπους που δουλεύουν σε αυτή». 

Οι άνθρωποι που την σημάδεψαν

Για όσους έχουν παρακολουθήσει την τηλεοπτική τροχιά της Αννας Δρούζα δεν είναι άγνωστο το γεγονός ότι ένα από τα μεγάλα της ενδιαφέροντα είναι η ανθρώπινη ψυχή, τα βάσανα και τα πάθη της. Επιχειρώ να μιλήσουμε για το δικό της παρελθόν, ξεκινώντας από τους ανθρώπους που εκείνη ξεχωρίζει ως καθοριστικούς στη ζωή της. Στο μυαλό της έρχονται παβλοφικά οι γονείς της, μια αγαπημένη της θεία και ο Μίνως Κυρια­κού. «Πρώτα-πρώτα καθοριστικός ήταν ο πατέρας μου... Ηταν αριστερός αστικής καταγωγής, πετυχημένος δικηγόρος που κάποια στιγμή τα ρίσκαρε όλα για να αφοσιωθεί στους κοινωνικούς αγώνες και να αγωνιστεί για μια καλύτερη ζωή για όλους... Η μητέρα μου με καθόρισε γιατί με έβαλε στις παιδικές εκπομπές ΕΡΤ -όπου δούλευε ως δημοσιογράφος- και έτσι βρήκα εκείνο που ήθελα να κάνω από παιδί. Η θεία μου, που εξάντλησε τη γενναιοδωρία της, πούλησε ένα ακίνητο και με έστειλε να σπουδάσω τηλεόραση στην Αμερική και έτσι απέκτησα τη γνώση αυτού που αγαπούσα και ήθελα να κάνω. Τέλος, ο Μίνως Κυριακού, όταν γύρισα από την Αμερική, ήταν ο πρώτος που με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε την ευκαιρία». Αλήθεια, δεν συγκαταλέγεται ο Θανάσης Λάλας, σύντροφός της τα τελευταία χρόνια, στο πάνθεον των καθοριστικών ανθρώπων; «Η σχέση μας με τον Θανάση είναι όσο καθοριστική μπορεί να είναι δέκα χρονιά ζωής με έναν άνθρωπο. Το ένα τέταρτο της ζωής μου το έχω ζήσει μαζί του και παρά τις δυσκολίες που έχει η σχέση με έναν όχι και τόσο εύκολο άνθρωπο αλλά χαρισματικό, τα χρόνια πέρασαν δροσερά και ηλιόλουστα». Αν και ήδη λίγο νωρίτερα έχει ομολογήσει ότι ήξερε τι ήθελε να κάνει επαγγελματικά από μικρή, δεν μπορώ να μην τη ρωτήσω όχι τι ήθελε, αλλά πώς ήθελε να φαντάζεται τον εαυτό της όταν ήταν παιδί, πώς ονειρευόταν τον ενήλικο εαυτό της. Με ξαφνιάζει: «Δεν είχα όνειρα μικρή. Μόνο εφιάλτες είχα... Το μόνο που ονειρευόμουν από παιδί με ανοιχτά μάτια ήταν να δραπετεύσω από τους εφιάλτες μου. Δεν μου αρέσει, όμως, να μιλάω γι' αυτά... Μόνο αν σκεφτόμαστε θετικά συνεργάζεται η ζωή μαζί μας. Γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια κάνω μόνο θετικές σκέψεις. Ακόμη και στα δύσκολα». Επιμένω λίγο ακόμη στα παιδικά χρόνια της. Τη ρωτώ για τον ήρωά της. «Ο παιδικός μου ήρωας ήταν ο Ολιβερ Τουίστ. Μοναχικός ήρωας, πάλευε να τα βγάλει πέρα με την εγκατάλειψη. Ηταν φοβερός “παιδικός φίλος”», λέει.

Επιστρέφω στο σήμερα. Στην ενήλικη Αννα Δρούζα που προφανώς δεν έχει πια ανάγκη για καταφύγια σε ταλαιπωρημένους ήρωες. Της ζητώ να ξεδιαλέξει τη μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής της - προσωπική ή επαγγελματική. «Για να μη σας απαντήσω κοινότοπα και σας πω για την οικογένειά μου και το παιδί μου, θα σας απαντήσω επαγγελματικά: αυτό που τελευταία με κάνει να νιώθω καλά είναι η επιτυχία που έχει το boro.gr. Είναι το site μου, για το οποίο πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις τα δύο τελευταία χρόνια και τώρα απολαμβάνω τη δύναμη που μου δίνει να επικοινωνώ καθημερινά με 100.000 ανθρώπους που έχουν ερωτήματα και θέλουν μια απάντηση-βοήθεια». Είναι άραγε αυτός, της ιδιοκτήτριας μιας επιτυχημένης ιντερνετικής σελίδας, ο πιο απαιτητικός ρόλος της ζωής της; Ή προηγούνται εκείνοι της δημοσιογράφου, της τηλεπαρουσιάστριας, της μητέρας, της συντρόφου; 

«Το πιο απαιτητικό στη ζωή μου είναι να θέλω να κάνω πολλά πράγματα καθημερινά και να καταφέρνω να ανταποκρίνομαι σε κάποια από αυτά που με ρωτάτε και σε κάποια ακόμα στα οποία δεν αναφερθήκατε... Αχ Θεέ μου, πλάκα έχουμε! Μου αρέσουν αυτές οι ερωτήσεις, αλλά σκέφτομαι και όλες αυτές τις γυναίκες που σηκώνονται το πρωί και τρέχουν σαν τρελές σε δυο και τρεις δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, για να ζήσουν τα παιδιά τους... Αληθινές ηρωίδες», λέει. Τελικά, τι σημαίνει για εκείνη το «μπορώ», η λέξη-κλειδί που τη σημάδεψε επαγγελματικά, αλλά προφανώς όχι μόνο έτσι; «Μπορώ για μένα είναι η δύναμή μας, η άγνωστη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και δεν την ξέρουμε, αλλά την ανακαλύπτουμε σε κάθε δυσκολία».