DownTown: Μια ιστορία ξαναρχίζει

Η απορία «γιατί κάποιος να θέλει να εκδώσει ένα εβδομαδιαίο περιοδικό σήμερα, εν μέσω οικονομικής κρίσης, όταν το Ιντερνετ κυριαρχεί, μπλα, μπλα» είναι κατά κάποιον τρόπο υπαρξιακή για τον εκδοτικό και τον δημοσιογραφικό κλάδο. Και ως τέτοια ίσως δεν έχει απάντηση. Ωστόσο, για τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου, τη βασική υπεύθυνη για το εγχείρημα «DownTown, Η Ολική Επαναφορά», μπορεί να υπάρξουν πολλές διαφορετικές απαντήσεις στο ίδιο ερώτημα. Με τα λόγια της Νάνσυς η μία από αυτές τις ενδεχόμενες λύσεις στο αίνιγμα «γιατί DownTown, ξανά, σήμερα;» είναι η προσωπική της πεποίθηση ότι «όσοι υποστηρίζουν ότι “το χαρτί πέθανε” είναι μακριά και βαθιά νυχτωμένοι. Υπάρχουν και διεθνείς μελέτες που το τεκμηριώνουν».



Μια άλλη, παρόμοια εκδοχή, λέει ότι «οι παρέες είναι αυτές που γράφουν ιστορία». Στην ουσία, όμως, η απάντηση στο γιατί το «DownTown» επανέρχεται περίπου τρία χρόνια μετά τη διακοπή της κυκλοφορίας του λόγω χρεοκοπίας της εκδότριας εταιρείας ΙΜΑΚΟ και 20 μετά την πρώτη του εμφάνιση στα περίπτερα βρίσκεται στην ψυχή του. Γιατί, ναι, τα περιοδικά μπορούν να έχουν ψυχή ή, τουλάχιστον, περιοδικά όπως το «DownTown» είχαν ψυχή, αυτήν της ομάδας που υπέγραφε τα κείμενα, που έκραζε τους επώνυμους με την ευγενή χολη-γία των διαβόητων καρακαξών «Λουέλα και Κρουέλα», των φωτογράφων και όλων των συνεργατών που σιγά-σιγά, ύστερα από χρόνια καθημερινής πολύωρης δουλειάς, έγιναν κάτι σαν μυστική αδελφότητα - αλλά και σαν φανερή οικογένεια: «Υπάρχει η “οικογένεια του DownTown”, η οποία δημιουργήθηκε από ανθρώπους που συνεργαστήκαμε σχεδόν από την πρώτη ημέρα της έκδοσής του, που γίναμε φίλοι, ίσως πιο κολλητοί και ενωμένοι από κανονικά αδέλφια», λέει η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στη συνέχεια εξηγεί ότι «αυτή η οικογένεια συνέχισε να υπάρχει ακόμη και κατά την περίοδο που το “DownTown” δεν κυκλοφορούσε.

Υπάρχει όμως και μια άλλη, πολύ μεγαλύτερη οικογένεια, αυτή των φανατικών αναγνωστών - και μιλάμε για χιλιάδες άτομα. Αλλωστε, αυτοί ήταν που μας έπεισαν, με την αγάπη και τον ενθουσιασμό τους -έστω και εάν ακούγεται κάπως μελό ή κλισέ- να κάνουμε κάτι που πραγματικά επιθυμούσαμε ούτως ή άλλως, δηλαδή να δούμε ξανά το “DownTown”, το δικό μας “DownTown” στα περίπτερα».

Η Νάνσυ διηγείται το πώς, κυριολεκτικά από σπόντα, προς το τέλος του περασμένου Μαΐου πληροφορήθηκε ότι ο τίτλος του «DT» ετίθετο προς πλειστηριασμό, ως περιουσιακό στοιχείο της πάλαι ποτέ κραταιάς ΙΜΑΚΟ του Πέτρου Κωστόπουλου. Μετά από μια μικρή νομική περιπέτεια, ο τίτλος «DownTown» και άρα το δικαίωμα επανέκδοσης του περιοδικού περιήλθε στην ιδιοκτησία της ιστορικής του διευθύντριας και της ομάδας των στενών της συνεργατών. Οπως λέει η ίδια, «συμμετείχαμε στον πλειστηριασμό με τη λογική “να πάρουμε τον τίτλο για να τον πάρουμε”, δηλαδή να μην τον πάρει κάποιος άσχετος και μετανιώνουμε για μια ζωή που δεν καταθέσαμε, έστω, μια προσφορά. Τελικά τον κερδίσαμε - μολονότι κανείς μας δεν τολμούσε να παραδεχτεί ανοιχτά ότι θέλαμε να εκδώσουμε ξανά το “DownTown” το συντομότερο δυνατόν. Ανεβάσαμε στο Facebook κάποιες φωτογραφίες από τα δικαστήρια, εκεί ακριβώς που πιστοποιήθηκε ότι ο τίτλος μάς ανήκει και η ανταπόκριση του κοινού, ενός πολύ μεγάλου πλήθους ανθρώπων που ήταν φίλοι μας χωρίς να τους ξέρουμε, ήταν συγκλονιστική. Τα μηνύματα στο Facebook ήταν αμέτρητα, το ίδιο και τα τηλεφωνήματα για τα συγχαρητήρια κ.λπ. Εννοείται πως όλοι ρωτούσαν το ίδιο πράγμα: “Πότε θα ξαναβγεί το DownTown;”».

Κάποιοι από τους φανατικότερους αναγνώστες, εκείνοι που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμη και συλλέκτες, προσφέρθηκαν να συμπληρώσουν το αρχείο του νέου «DownTown» σε περίπτωση που η συντακτική ομάδα χρειαζόταν κάποια παλαιότερα τεύχη του. Κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν ότι τότε, που σπούδαζαν στο εξωτερικό λάμβαναν το «DownTown» εντός πακέτου που έφευγε με ειδική αποστολή από την Ελλάδα, μαζί με τα παραδοσιακά εφόδια, δηλαδή παρέα με ταπεράκια γεμάτα με τη σπανακοτυρόπιτα της μαμάς κ.λπ. Κι αυτό συνέβαινε πιθανώς διότι η συνταγή του περιοδικού ήταν και αυτή εξίσου… σπιτική και χειροποίητη.

Ενα βαριετέ που το έλεγαν «DT»

Η επανεκκίνηση της κυκλοφορίας του «DownTown» γίνεται την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου, με ένα τεύχος-μαμούθ, σχεδόν προκλητικά μεγάλο για τα μαραμένα δεδομένα της τρέχουσας, πολλαπλώς κατηφούς περιόδου. «Η εποχή δεν είναι ποτέ κατάλληλη για τίποτα. Το “DownTown” όμως έχει λείψει από την πιάτσα των περιοδικών και αυτό δεν είναι κάτι που το λέμε μόνο εμείς. Ευτυχώς το λένε πολλοί άλλοι, το λέει ακόμη και η διαφημιστική αγορά», σχολιάζει η Νάνσυ Ζαμπέτογλου. Στην καινούρια του φάση το «DownTown» θα είναι όσο οικείο χρειάζεται για τους παραδοσιακούς αναγνώστες του και όσο φρέσκο, σύγχρονο και σημερινό αρμόζει στους νέους που φιλοδοξεί να προσελκύσει.



Το 2015 δεν είναι 1998, όταν τη διεύθυνση του περιοδικού αναλάμβανε η Νάνσυ Ζαμπέτογλου - και δη υπό δοκιμή: «Ο Πέτρος Κωστόπουλος, ο τότε εκδότης του DT, δεν είχε εύκαιρο τον διάδοχο του Βασίλη Μπόνιου. Οταν έφυγε εκείνος, ο Πέτρος με ρώτησε εάν θα μπορούσα να το αναλάβω. Του είπα “ναι” χωρίς να το πολυσκεφτώ και παρόλο που είχα πολύ μικρή εμπειρία ως αρχισυντάκτρια. Ο Πέτρος μού απάντησε “ΟΚ, αλλά εάν αποδειχτεί ότι δεν κάνεις, θα παρεξηγηθείς εάν σε αλλάξω;”. Εννοείται ότι είπα “όχι, καθόλου”. Τελικά έμεινα διευθύντρια για πάνω από δέκα χρόνια και με κάποιον τρόπο είτε με υιοθέτησε, είτε το υιοθέτησα. Εν πάση περιπτώσει το περιοδικό έγινε κάτι πολύ σημαντικό για μένα.



Περιοδικά όπως το «DownTown» είχαν ψυχή, αυτήν της ομάδας που υπέγραφε τα κείμενα



Λόγω του μείγματος της ύλης του κάθε εβδομάδα, της ποικιλίας και του ύφους των θεμάτων που δεν μπορούσε κάποιος να βρει σε κανένα άλλο έντυπο, το “DownTown” έγινε το μέσο στο οποίο έπρεπε οπωσδήποτε να εμφανίζεσαι -εάν ήθελες να είσαι “κάποιος” στην Ελλάδα, κυρίως για την εγχώρια showbiz. Για τους επαγγελματίες του χώρου ήταν κάτι σαν εργαλείο - και μάλιστα πολύτιμο, καθώς αποτύπωνε τις τάσεις και οτιδήποτε συνέβαινε. Είχε (και θα έχει) την πολυτέλεια που χρειάζεται ώστε να αναδεικνύονται τα θέματα, ταυτόχρονα όμως δεν έγλειφε κανέναν επώνυμο, ηθοποιό ή καλλιτέχνη, αντιθέτως αποδομούσε με τον τρόπο του το όποιο star system διέθετε η Ελλάδα».



Σύμφωνα με τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου, στις ίδιες βασικές αρχές θα στηριχτεί και η ανανεωμένη -αλλά στον πυρήνα της ίδια- συνταγή του «DownTown»: «Θα κάνουμε αυτό που κάναμε πάντα, δηλαδή να ασχολούμαστε με ό,τι μας απασχολεί πραγματικά, ό,τι συζητά μια παρέα φίλων γύρω από έναν καφέ διαρκείας ή ένα γεύμα σε σπιτική μάζωξη. Μπορεί να είναι η πολιτική, η οικονομία, σίγουρα όμως θα είναι και τα πιο ανάλαφρα, τα της showbiz, τα σχόλια, οι φήμες και οι ψίθυροι - ο χαβαλές. Βγάζουμε ξανά το “DownTown” όχι γιατί είχαμε ποτέ απωθημένο να γίνουμε εκδότες, επιχειρηματίες κ.λπ, αλλά για να κάνουμε με πάθος αυτό που αγαπάμε, αυτό που ξέρουμε, αυτό που θέλουμε. Και αυτό που θέλουμε είναι να περνάμε καλά μαζί με τους αναγνώστες μας. Ελπίζω και είμαι σίγουρη ότι πολλοί από αυτούς θα μοιραστούν μαζί μας τη συγκίνηση όταν θα πιάσουν στα χέρια τους το πρώτο τεύχος του “DownTown”, στις 26 Νοεμβρίου. Για εμάς θα είναι σαν να έρχεται στο σπίτι το μωρό μας».