Αλέξης Γεωργούλης: «Δεν είναι του στιλ μου να είμαι εργένης»

Η επιστροφή του Αλέξη Γεωργούλη στη μεγάλη οθόνη έχει μια χολιγουντιανή αύρα, την οποία φαίνεται πως μετέφερε στις βαλίτσες του επιστρέφοντας από το Λος Άντζελες. Οι Μαριονέτες, η ταινία όπου πρωταγωνιστεί και της οποίας το σενάριο συνυπογράφει, είναι ένα εγχείρημα πολύ κοντά στις ταινίες μυστηρίου που γυρίζονται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ο 40άχρονος ηθοποιός υποδύεται έναν παροπλισμένο δημοσιογράφο, που έχει αποσυρθεί στην επαρχία, λίγο πριν αποκαλύψει ένα μεγάλο σκάνδαλο. Επιστρέφει στην πρωτεύουσα έπειτα από έξι χρόνια, για να εξιχνιάσει τη δολοφονία του φίλου και συνεργάτη του.

Κι ενώ η ταινία θα βγει τον Οκτώβριο στις αίθουσες, ο γοητευτικός πρωταγωνιστής θα συνεχίσει να έχει ως έδρα την Κέρκυρα, όπου πραγματοποιούνται τα γυρίσματα του ξένου σίριαλ The Durrels, που θα προβληθεί από το βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο ITV.

Με τη συνέντευξη και τη φωτογράφιση στο πρόγραμμα, θα περίμενε κάποιος να δει έναν ταλαιπωρημένο άνθρωπο, μιας και επισκέφτηκε στην Αθήνα για λίγες ώρες, αφού έπρεπε να επιστρέψει στο νησί των Φαιάκων για τα γυρίσματα. Η πραγματικότητα ήταν όμως διαφορετική. Στα περίπου 45 λεπτά που διήρκεσε η φωτογράφιση, ο Αλέξης Γεωργούλης έκανε γύρω στα είκοσι άλματα από τις πολυθρόνες του μικρού σινεμά που συναντηθήκαμε μέχρι τα κάγκελα και τα σκαλοπάτια του εξωτερικού χώρου του κτιρίου.

Όταν τελείωσε η φωτογράφιση, αφού είχε ξεθεώσει το συνεργείο με την υπερκινητικότητά του, ήταν η ώρα της συνέντευξης. Μόνο που απέναντί μου δεν είχα το ανέμελο παιδί της φωτογράφισης, αλλά έναν ώριμο επαγγελματία, που διψάει να αναλύει όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, έναν «εραστή» της αναζήτησης, έναν ανατρεπτικό συζητητή (και για τις fans του, ναι, όσο ωριμάζει, γίνεται ακόμη καλύτερος).

Τρέχεις πολύ αυτό τον καιρό με γυρίσματα. Προλαβαίνεις;
Αισθάνομαι πως είμαι σε μια πολύ δημιουργική φάση, που είναι μεν non-stop, αλλά μου βγαίνει αβίαστα. Μπορεί η ένταση να είναι αυξημένη, αλλά δεν τη νιώθω ως πίεση. Τη «μεταφράζω» σε εγρήγορση.

Υπάρχει ρουτίνα στη ζωή σου;
Έχω παρατηρήσει πως, όταν κάνω κάτι που μου δημιουργεί ρουτίνα, μου βάζω κάποια επιπλέον πράγματα για να «σπάσει». Κι εκεί που θεωρώ πως έχω χαλαρό πρόγραμμα, φτάνω στο τέλος να κάνω τρεις παράλληλες δουλειές και να μην έχω χρόνο ούτε για ύπνο.
poster

Στις Μαριονέτες ενσαρκώνεις ένα δημοσιογράφο. Πώς σου φαίνεται σαν επάγγελμα;
Συμμετείχα λίγο και στη συγγραφή, στο χτίσιμο του χαρακτήρα του ήρωα. Όταν μελετάς ένα ρόλο, το επάγγελμα είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της σκιαγράφησής του. Προσπαθείς να μην πιάσει το στερεότυπο. Γιατί έτσι βγαίνει περισσότερο «ο τύπος» παρά ο χαρακτήρας. Προκειμένου να το αποφύγεις, μπαίνεις στη διαδικασία να ψάξεις τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός δημοσιογράφου. Έτσι αντιλήφθηκα τη δύναμη που μπορεί να έχει ένας δημοσιογράφος, χωρίς να είναι απαραίτητα διαπλεκόμενος ή φτασμένος. Αλλά και την κόντρα που μπορεί να υπάρχει με τους αστυνομικούς, για παράδειγμα. Οι δημοσιογράφοι θέλουν να αποκαλύψουν και να μεγεθύνουν ακόμη και το παραμικρό και οι αστυνομικοί να το αποκρύψουν. Από εκεί ξεκινά και μια κόντρα. Ουσιαστικά, τα ιδία εργαλεία χρησιμοποιούν και οι δύο.

Θα μπορούσες να είσαι δημοσιογράφος;
Μου αρέσει. Ειδικά όταν ο δημοσιογράφος είναι ανεξάρτητος και μπορεί να μιλήσει στον κόσμο, δεν διαφέρει και πάρα πολύ από αυτό που κάνει ένας καλλιτέχνης. Μόνο που ο δημοσιογράφος κάνει ντοκιμαντέρ και όχι ταινία. Το επάγγελμα του δημοσιογράφου, πάντως, θεωρητικά είναι πολύ ωραίο. Έχεις ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο και με τα γεγονότα. Γίνεσαι μάρτυρας της λειτουργίας της κοινωνίας. Πιστεύω, βέβαια, πως τα πράγματα δεν είναι όπως ακούγονται στη θεωρία, για να πάμε και στην υπόθεση της ταινίας.

Το μότο της ταινίας είναι «Μπορείς να αντέξεις την αλήθεια;». Εσύ μπορείς;
Πιστεύω πως δεν υπάρχει αλήθεια. Ο καθένας έχει τη δική του οπτική γωνία για να βλέπει τα πράγματα. Η αλήθεια είναι η υποκειμενική άποψη των πολλών. Βέβαια, δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο. Επειδή στη συνέχεια το όλο σύστημα γίνεται πιο πολύπλοκο, υπάρχουν και οι διάφορες αποχρώσεις. Για παράδειγμα, μπορεί ο κόσμος να πιστεύει πως κάτι είναι γκρι προς το μαύρο, αλλά εσύ να θεωρείς πως είναι γκρι προς το άσπρο. Αυτό μπορεί να σου δώσει περισσότερη ενέργεια επιχειρηματολογώντας πως είναι το σωστό. Έτσι μπορεί να κάνεις τη διαφορά, γιατί παρουσιάζεις μια άλλη οπτική γωνία, στην οποία εσύ παρουσιάζεσαι πρωτοπόρος. Κι ενώ νιώθεις περιθωριακός κατά μια έννοια, κατά μία άλλη είσαι πρωτοπόρος.



Ο ρόλος του Αλέξη στις Μαριονέτες
«Είμαι ένας δημοσιογράφος που έχει απολυθεί και έχει βρεθεί εκτός “συστήματος”. Είχα κατηγορήσει ένα μεγαλοεπιχειρηματία για σκάνδαλα, και μάλιστα είχα δημοσιοποιήσει το θέμα κάνοντας δηλώσεις. Την ημέρα που θα πήγαινα όλες τις αποδείξεις που είχα συγκεντρώσει για την ενοχή του μεγαλοεπιχειρηματία στον εισαγγελέα, ο καλύτερός μου φίλος και συνεργάτης εξαφανίζεται, μαζί με τα “έγγραφα-φωτιά”. Μετά την εξαφάνιση είμαι εκτεθειμένος και αποτραβιέμαι σε ένα χωριό, ουσιαστικά εξοστρακισμένος. Έξι χρόνια μετά ο φίλος μου δολοφονείται και προσπαθώ να εξιχνιάσω το έγκλημα, όπου βήμα με το βήμα έρχομαι αντιμέτωπος με πράγματα που δεν ήξερα καν πως υπάρχουν».

Αυτό το κλισέ του «αμετανόητου εργένη» πιστεύεις πως σου ταιριάζει;
Όλα αυτά τα κλισέ δεν μου λένε κάτι. Είμαι εργένης πολλά χρόνια, αλλά δεν το κάνω γιατί αυτό είναι το στιλ μου.

Είναι επιλογή σου;
Προκύπτει. Είναι οι επιλογές που κάνω σύμφωνα με το περιβάλλον που κινούμαι. Ένας άνθρωπος και επιλέγει και επιλέγεται.

Σε όλες τις συνεντεύξεις σε ρωτάνε για την προσωπική σου ζωή. Ενοχλείσαι; Νιώθεις να εισβάλλουν σε πιο προσωπικά σου θέματα;
Νιώθω πως υπάρχει μια προσπάθεια εισβολής. Το θεωρώ χαζό, με την έννοια πως, από τη στιγμή που ο άλλος δεν θέλει να δείξει κάποια πράγματα, καλό είναι να το σεβαστείς. Πιστεύω πως η προσωπική ζωή θα πρέπει να είναι προστατευμένη. Αυτό το αρχαίο ρητό, «τα εν οίκω μη εν δήμω», είναι αρκετά σοφό.

Από την άλλη, μήπως το «κουβαλάει» και το επάγγελμα;
Δεν συμφωνώ, γιατί και για τους πολιτικούς το ίδιο πράγμα θα έπρεπε να γίνεται. Κοίτα, επειδή υπάρχουν χίλια περιοδικά και όχι δέκα, πρέπει να βρουν κάτι καινούριο κάθε φορά να πουλήσουν κι έτσι δημιουργούν «προσωπικές ζωές». Οι ζωές που είναι στα περιοδικά δεν είναι οι πραγματικές προσωπικές ζωές των ανθρώπων που φωτογραφίζονται, αλλά οι προσωπικές ζωές που θέλουν τα περιοδικά να δείξουν για αυτούς. Άρα, ένα ψέμα είναι. Δεν θα το έκανα ποτέ και δεν μου περνάει καν από το μυαλό ένας λόγος για τον οποίο θα επέτρεπα να συμβεί αυτό.

Δεν μπήκες ποτέ στο τριπάκι;
Δεν το ήθελα. Για κανένα λόγο δεν θα θυσίαζα την προσωπική μου ζωή κάνοντάς τη δημόσια.

Υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να «πουλήσουν» κάτι για τους δικούς τους λόγους…
Για να ακουστούν προφανώς. Αλλά θεωρώ πως αυτού του είδους η δημοσιότητα δεν δίνει τίποτε ούτε στον αναγνώστη ούτε στο celebrity. Γιατί είναι άλλο να είσαι τραγουδιστής ή ηθοποιός, που μεταφέρεις μια τέχνη, και άλλο απλώς celebrity, που η τέχνη που μεταφέρεις είναι μόνο η προσωπική σου ζωή. Ένας celebrity συνήθως δεν εκφράζει κάποια τέχνη, το μόνο όφελος είναι τα χρήματα που μπορεί να παίρνει.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.