Λίλλη Παπαγιάννη: Σπάνιες φωτογραφίες από τη ζωή της αγαπημένης ηθοποιού

Κοιτάζω τις φωτογραφίες της προσπαθώντας να την καταλάβω. Είναι περίεργο συναίσθημα να θαυμάζεις ή μάλλον για να το πω καλύτερα, να γοητεύεσαι από μια γυναίκα που ούτε τη γνώρισες ποτέ ούτε ήταν αυτό που λέμε η μεγάλη σταρ, το πρώτο όνομα. Ή μήπως τελικά ήταν; To λέω αυτό γιατί η Λίλλη Παπαγιάννη, ερωτευμένη με πάθος με το θέατρο κυρίως, κατάφερε με τις λίγες κινηματογραφικές της εμφανίσεις όχι σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, να καρφωθεί σαν εικόνα στο μυαλό όλων μας. Και στις καρδιές μας. Να είμαι πιο ακριβής, όχι απλά σαν εικόνα. Αλλά σαν μία εκδρομή σε έναν κόσμο απίστευτης κομψότητας και στιλ.



Ναι, ξέρω ότι αυτά για το στιλ της είναι κοινοτοπίες και έχουν γραφτεί αυτές τις μέρες από όλους. Αναπόφευκτη η αναφορά σε αυτό, όμως το θέμα είναι το από που πηγάζει. Αν η Λίλλη Παπαγιάννη κατάφερε να το επιβάλλει σαν κινηματογραφική τουλάχιστον εικόνα της, δεν ήταν θέμα τρικ. Προσποίησης για την κάμερα. Ούτε καν καταγωγής και οικογένειας. Δεν γεννήθηκε σε ένα μεγάλο αρχοντικό ούτε ήταν μεγαλοαστή. Ήταν θέμα ψυχής. Και παιδείας. Και καρδιάς μπον βιβέρ όχι με την έννοια των μεγάλων πάρτι και των εντυπώσεων αλλά με την έννοια της αγάπης στη ζωή και την ομορφιά της, την τέχνη της, και τα ζώα που τα λάτρευε. Εκεί βρισκόταν και το μεγάλο της ταλέντο. Στη σχέση της με τη ζωή. Στον τρόπο που μπορούσε να μασκάρει τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες σε συγκεκριμένη κινηματογραφική περσόνα, δίνοντας στο κλισέ τον ανάλαφρο αέρα ενός κρυφά ειρωνικού και αυτοσαρκαστικού παραμυθιού.

Είχα την τύχη να αποκτήσω πρόσβαση στο προσωπικό της φωτογραφικό αρχείο κι αυτή είναι η αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο. Έχω την τύχη να γνωρίζω και να νοιώθω τρυφερότητα για ένα κοντινό συγγενικό της πρόσωπο που της μοιάζει στα χαρακτηριστικά και τους τρόπους της, απίστευτα.



Τυχαία στο facebook διάβασα και το λιτό και συγκινητικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα της Έλενας Ακρίτα, απόσπασμα από ένα κείμενο που έγραψε για τη θεία της στην εφημερίδα. Δεν γνώριζα πως η Λίλυ Παπαγιάννη ήταν ξαδέλφη της μητέρας της Έλενας, Σύλβα. «Κοιτάζω ψηλά. Ξέρω πως κάπου ‘εκεί πάνω’ ένα καταπράσινο βλέμμα θα τυφλώνει τα σύννεφα. Κι ο άνεμος θα ευωδιάζει απ’ το εξαίσιο γαλλικό σου άρωμα.Αντίο, θεία Λίλυ. Αντίο, αγαπημένη μου», έγραψε η Έλενα.



Μπορεί η Λίλυ να μην έκανε πολύ σινεμά, αλλά δε νομίζω πως της χρειαζόταν. Όσοι τη γνώρισαν από κοντά, λένε πως η ίδια ήταν σινεμά. Σαν μια οθόνη ανατανακλάσεων και ιριδισμών. Κολλητές φίλες με τη Μελίνα, ατέλειωτα τηλεφωνήματα με την Κώνστα και μια απίστευτη σχέση αγάπης με τη Δέσπω Διαμαντίδου. Απίστευτη αν σκεφτείς ότι ο άντρας της ζωής της, ο Αντρέας Φιλιππίδης ήταν ο πρώην σύζυγος της Δέσπως. Ο δάσκαλος της στη σχολή του θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Ο έρωτας της ζωής της μετά το θάνατο του οποίου άρχισε να απομονώνεται με αρχοντική αξιοπρέπεια. Έφυγε σε ηλικία 80 ετών. Αθόρυβα και μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Για τους περισσότερους θα είναι η «Αθηνάααα» που τη φώναζε η Τζένη Καρέζη στο «Δεσποινίς Διευθυντής». Ακόμα και εκεί, δίπλα στη μεγάλη σταρ, η Λίλυ κέρδιζε τη σκηνή χωρίς να το επιδιώκει. Με μια αδιόρατη έκφραση, ένα κούνημα του χεριού, ένα χαμόγελο.



Μας είπε αντίο μέσα στην άνοιξη. Σαν να βίωσε κι αυτή, την τελευταία πράξη της ζωής της σαν γιορτή με τη φύση στην πιο λαμπερή της στιγμή, να την περικυκλώνει με ομορφιά κι άπλετο φως καθώς κοιμάται. Κανένα σκοτάδι για τη «θεία Λίλυ». Ένα δάκρυ ναι, σίγουρα, κι ένα και παραπάνω. Αλλά δάκρυ φωτεινό, δάκρυ χαρμολύπης για μια υπέροχη γυναίκα που έζησε ανάμεσα μας. Που ζηλεύουμε, τουλάχιστον εγώ προσωπικά, που δεν είχα την τύχη να τη φωνάζω «Θεία Λίλυ».

Διαβάστε περισσότερα στο People που κυκλοφορεί την Κυριακή μαζί με το Πρώτο Θέμα.