Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: «Είπα όχι στα χρήματα και ας τα είχα ανάγκη»

Ντίβα και υπηρέτης του θεάτρου, ταυτόχρονα, άφησε για 45 λεπτά τις εντατικές πρόβες για να μιλήσουμε για τη νέα της πρόκληση, να ερμηνεύσει τη Norma Desmond στην παράσταση Στροχάιμ. Δουλεύει σκληρά, ακόμη και μετά την πρόβα. «Η δουλειά συνεχίζεται και στο σπίτι. Η μελέτη είναι συνεχής, αφού υπάρχουν πράγματα που προκύπτουν στην πρόβα, όμως για να τα κατακτήσεις, πρέπει να τους αφιερώσεις πολλές ώρες. Υπάρχει και το γενικότερο διάβασμα, γύρω από το συγγραφέα, το κείμενο…» λέει και ξεκινάει η συζήτησή μας. «Αυτό το δημιουργικό κομμάτι, ναι, είναι απολαυστικό» συμπληρώνει. Ο τόνος της φωνής της είναι σταθερός, αποπνέει σιγουριά, ένα είδος σοφίας. Ακόμη και όταν μιλάει για το άγχος πριν την πρεμιέρα. «Υπάρχει πάντα η αγωνία της πρεμιέρας. Αν αυτό που έκανες θα περάσει στον κόσμο. Οι καιροί είναι δύσκολοι, τα θέατρα πολλά και θέλεις η παράστασή σου να είναι πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή για να έρθει ο κόσμος και να σε τιμήσει με την παρουσία του». Το κορίτσι που μεγάλωσε στο χωριό Δόξα, στο Διδυμότειχο, ήξερε να βάζει στοιχήματα και να τα κερδίζει. Γιατί πολύ απλά ήξερε που θέλει να πάει.

Η πρόκληση ποια ήταν για να απαντήσετε θετικά;
Καταρχάς μου άρεσε το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη. Είναι η δεύτερη φορά που συνεργαζόμαστε. Είναι ένας συγγραφέας που εκτιμώ βαθιά, μου αρέσουν πολύ τα θέματά του, το ύφος του, η γραφή του. Το συγκεκριμένο έργο μου άρεσε γιατί μιλάει για την τέχνη, τη ζωή, τον θάνατο, την κατασκευή, το ψέμα με έναν τρόπο εξαιρετικό. Είναι και η συνεργασία με το Από Μηχανής Θέατρο, έναν χώρο που πάντα προσέχει τις καλλιτεχνικές του επιλογές. Και σε καιρούς δύσκολους, χωρίς επιχορήγηση, το να επιμένεις σ’ αυτή τη γραμμή δεν είναι αυτονόητο, ούτε εύκολο. Είναι προς τιμήν των ανθρώπων που το διαχειρίζονται, του Άκι Βλουτή και του Νίκου Αναγνωστόπουλου. Επίσης η συνάντηση με την Αγλαΐα Παππά μου δίνει μεγάλη χαρά. Τη θαυμάζω για την υποκριτική της, το ήθος και τη στάση ζωής της. Και βέβαια η διδασκαλία του Σταμάτη Φασουλή. Είναι ο πιο κατάλληλος σκηνοθέτης για να διαχειριστεί το θέμα του έργου, που αναφέρεται στην ταινία «Η Λεωφόρος της Δύσης» του Μπίλυ Γουάιλντερ, ένα από τα αριστουργήματα του κινηματογράφου. Η ταινία μιλάει για τον κόσμο της λάμψης του παλιού Hollywood, αλλά και για το τίμημα που πλήρωσαν τότε πολλοί άνθρωποι, για την παρακμή, την καταστροφή τους, για την πορεία τους στην τρέλα. Ο Σταμάτης γνωρίζει πολύ καλά τόσο την ταινία, όσο και το έργο του Δημητριάδη.

Μιλώντας για το τίμημα, κάνοντας ένα ταμείο για αυτά που έχετε κερδίσει εσείς, πόσο το «κοστολογείτε»; Είναι μικρό ή μεγάλο;
Είναι διαφορετικά τα μεγέθη. Αλλιώς στο Hollywood και την Αμερική, και αλλιώς στη μικρή μας Ελλάδα. Εκεί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τεράστια πίεση. Οι απαιτήσεις της βιομηχανίας του κινηματογράφου τούς συνθλίβουν. Η αξία τους μετριέται στο ταμείο. Τα media παρεμβαίνουν στη ζωή τους. Όλο αυτό δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Γι’ αυτό και υπάρχουν αυτοκτονίες, όπως αυτή του Robin Williams, ή οι θάνατοι του Philippe Seymour Hoffman και του Heath Ledger. Στην Ελλάδα τα μεγέθη είναι πολύ μικρότερα. Έτσι, δεν μπαίνει η έννοια «τίμημα», ειδικά αν είσαι ένας άνθρωπος συγκροτημένος και με στόχους. Εγώ ήμουν πάντοτε στο χώρο της Τέχνης κι αυτό ήταν το μεγάλο κέρδος μου. Ακόμη και στην τηλεόραση οι επιλογές μου ήταν αυστηρά καλλιτεχνικές, συνήθως ήταν μεταφορές μυθιστορημάτων. Δεν έκανα εμπορικά ή καθημερινά σίριαλ. Δεν μπήκα ποτέ στο ελληνικό star system.

Τα ποσά που σας είχαν προτείνει τότε, για να πρωταγωνιστήσετε σε σίριαλ, δεν ζάλ ιζαν;
Η επιλογή μου ήταν συνειδητή. Φυσικά και είχα ανάγκη αυτά τα χρήματα, όμως τα αρνήθηκα. Ζω αποκλειστικά από τη δουλειά μου, δεν έχω άλλους πόρους, συντηρώ η ίδια τον εαυτό μου από τα είκοσί μου. Και ο μισθός του ηθοποιού, στις θεατρικές ομάδες και τις πειραματικές σκηνές όπου δούλευα συνήθως, δεν ήταν μεγάλος. Προτιμούσα, όμως, να ζω με έναν λιτό τρόπο και να είμαι συνεπής στις αρχές μου, παρά να κάνω κάτι που δεν με κάλυπτε καλλιτεχνικά.

Αισθανθήκατε ποτέ να προδίδετε τον εαυτό σας;
Όχι. Όλες μου οι επιλογές είχαν πάντοτε ως γνώμονα το έργο, τον συγγραφέα, τους συνεργάτες. Βέβαια κρίνοντας με πολύ αυστηρά προσωπικά κριτήρια, αν είχα την οικονομική δυνατότητα, κάποιες από αυτές τις δουλειές δεν θα τις έκανα. Θα ήθελα να κινούμαι σε ένα πολύ συγκεκριμένο χώρο, του πειραματικού, του avant garde θεάτρου. Αλλά δεν μπορείς να είσαι συνεχώς εκεί, γιατί δεν μπορεί να σου προσφέρει τα προς το ζην. Πέρυσι με την ομάδα Bijoux De Kant, παρά τη μεγάλη μου καλλιτεχνική απόλαυση, τα οικονομικά μου έφτασαν σε αδιέξοδο. Δεν μπορείς να ζήσεις με τον τρόπο που ζουν αυτά τα παιδιά σήμερα. Είναι τεράστιο πρόβλημα για τις πειραματικές ομάδες, τους νέους ανθρώπους, το να υπάρξουν. Οι περισσότεροι αναγκάζονται και κάνουν και άλλες δουλειές για να επιβιώσουν. Βέβαια όπως έχουν έρθει τα πράγματα, όλοι πια κάνουμε τρεις και τέσσερις δουλειές μέσα σε μία σεζόν.

Υπάρχουν πράγματα που σας λυπούν και σας στεναχωρούν και δεν θέλετε να τα αντιμετωπίσετε, να τα δείτε κατάματα;
Τα πράγματα δεν είναι πάντοτε όμορφα. Έχω βιώσει δύσκολες και άσχημες στιγμές, έχω πληγωθεί, αλλά σαν χαρακτήρας προχωράω παρακάτω. Δεν αφήνω μέσα μου τίποτε που να μαυρίζει την ψυχή μου. Και αυτός πιστεύω είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίζεις τη ζωή. Να παίρνεις δύναμη απ’ αυτά που αγαπάς. Να επενδύεις εκεί και να προχωράς παρακάτω.

Τι απωθημένα έχει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη;
Θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα να κάνω ταξίδια σ’ όλον τον κόσμο. Να δω τις ομορφιές της γης μας, να γνωρίσω άλλες χώρες, ανθρώπους, πολιτισμούς. Την περίοδο 1997-99 μου είχε δοθεί η ευκαιρία να το κάνω, όταν με το Εθνικό Θέατρο είχαμε πάει περιοδεία με τη Μήδεια και βρέθηκα από τις ΗΠΑ και τον Καναδά, στην Αυστραλία, την Ιαπωνία και την Κίνα. Ήταν μια εμπειρία ζωής. Διευρύνει τους ορίζοντες του μυαλού σου. Αντιλαμβάνεσαι τη ζωή με άλλο τρόπο. Έχω έναν αγαπημένο φίλο, τον συνάδελφο Αριστοτέλη Αποσκίτη, που ταξιδεύει χρόνια τώρα και ζει απ’ αυτό, γιατί γράφει άρθρα και τα δίνει σε εφημερίδες και περιοδικά. Ζηλεύω αυτά που έχουν δει τα μάτια του. Και εύχομαι κάποτε να μπορέσω κι εγώ να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρό μου.

Ο γάμος ήταν μια σύμβαση που σας φαινόταν αβάσταχτη ή απλά δεν έτυχε;
Στη ζωή μου πάντοτε πρωταρχικό ρόλο έπαιζε ο έρωτας. Ήξερα όμως πως δεν κρατάει για πάντα. Δεν ήθελα, λοιπόν, μια τέτοια δέσμευση σαν τον γάμο. Τον θεωρούσα πάντοτε μια κοινωνική σύμβαση. Συνήθως έβλεπα γύρω μου γάμους αποτυχημένους, ανθρώπους εγκλωβισμένους μέσα σε ένα πρέπει. Είτε επειδή υπήρχαν παιδιά, είτε επειδή υπήρχε η οικονομική εξάρτηση του ενός από τον άλλον. Έτσι, υπήρχαν και παράλληλες ζωές, μυστικά και ψέματα, μια δυστυχία. Εγώ αυτού του τύπου τη ζωή δεν την ήθελα για τον εαυτό μου. Ήθελα να μπορώ να κοιτάζω τον αγαπημένο μου στα μάτια και να μην του κρύβω τίποτε. Το ίδιο κι εκείνος. Όταν, λοιπόν, τελείωνε ο έρωτας δεν είχε νόημα να συνεχιστεί η σχέση. Άρα κι έναν γάμο αν είχα κάνει, θα τον διέλυα εγώ η ίδια. Οπότε, γιατί να παντρευτώ; Να τρέχω μετά και στους δικηγόρους; Το ήξερα πως τίποτε δεν κρατάει για πάντα, ότι όλα είναι ρευστά.

Αυτό το συνειδητοποιήσατε στην πορεία της ζωής σας;
Το ήξερα από την αρχή. Ήδη από τον πρώτο έρωτα το αντιλαμβάνεσαι πως αυτό το όνειρο κάποτε τελειώνει.

Δεν ήσασταν το κορίτσι που θα κυνηγούσε το «για πάντα»;
Κάποια στιγμή, όταν ήμουν πολύ νέα, ο άνθρωπος που αγαπούσα τότε μου είπε «θα σ’ αγαπώ για πάντα» και παρόλο που ήταν υπέροχο, εγώ τρόμαξα. Αισθανόμουν πως η ζωή είναι μια μεγάλη περιπέτεια και πως ήταν πολύ νωρίς για κάτι τόσο τελεσίδικο… Αυτό που έκαναν οι γονείς μας, που παντρευόντουσαν έναν άνθρωπο και μένανε μαζί του όλη τους τη ζωή, μου φαινόταν πάντα και ειδικά τότε αδιανόητο.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.