Kωνσταντίνος Μαρκουλάκης: «Είχα φτάσει σε σημείο να τα εγκαταλείψω»

Καθόμαστε στο Zonar’s για καφέ λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, έχει κέφια, αστειεύεται με τους γνωστούς που βλέπει στο δρόμο, (σ.σ. από την άλλη άκρη του δρόμου φώναζε στον Νίκο Κουρή πόσο ταλαντούχος ηθοποιός είναι!), αναλύει τις δομές των πραγμάτων. Ακόμα και καθισμένος στην καρέκλα, είναι ανεμοστρόβιλος, όπως και η σκέψη του.

«Στην αρχή της σεζόν δεν ήξερα ότι θα έκανα τον Κύκλο με την Κιμωλία στο Παλλάς, ένα έργο που χωρίς αμφιβολία είναι εμβληματικό. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: 100 ρόλοι, 17 ηθοποιοί, 75 σκηνές, 20 χώροι. Μου ανατέθηκε στις 25 Νοεμβρίου και στις 11 Μαρτίου έπρεπε να κάνω πρεμιέρα. Και χωρίς καστ. Τέσσερις φορές είπα και στον εαυτό μου και στους φίλους μου ότι δεν είμαι ικανός, ότι δεν μπορώ να το κάνω. Ήθελα να πάρω ένα ΚΤΕΛ και να φύγω από την πόλη. Αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να το κάνω μια ενδιαφέρουσα παράσταση, ούτε να το κάνω να σταθεί. Ναι, αισθάνθηκα ανίκανος». Οι ουρές που παρατηρώ εκείνη την ώρα έξω από το Παλλάς αποδεικνύουν ότι τελικά το στοίχημα κερδήθηκε.

«Συνήθως φροντίζω να κάνω πράγματα που επιθυμώ πολύ, ακόμα κι αν είναι παραγγελίες, ακόμα κι αν είναι ο χρόνος περιορισμένος. Δεν ξέρω αν δείχνω σίγουρος για τις επιλογές μου. Μόνιμα αναρωτιέμαι, αλλά δεν ξέρω πώς πρέπει να είναι η εξωτερική μου συμπεριφορά για να φανερώνεται αυτό. Ένα από τα προβλήματα του κόσμου είναι πως οι λιγότερο ικανοί είναι γεμάτοι βεβαιότητες και οι περισσότερο ικανοί γεμάτοι αμφιβολίες. Με τον Πουπουλένιο, για παράδειγμα, δεν μπορείς να φανταστείς τι πέρασα. Μου έλεγαν ότι θα καταστραφώ, ότι είναι μεγάλο λάθος. Αμφιβολίες έχω πολλές, ακόμα και για το αν είναι σωστή μια επιλογή μου. Δεν έχω όμως αμφιβολία ποτέ στον τρόπο με τον οποίο ρίχνομαι σε κάτι. Ο Πουπουλένιος με χτύπησε στη χορδή της ενηλικίωσης και η ενηλικίωση είναι μια εμπειρία τραυματική. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν ενήλικες, έτσι κι αλλιώς. Η ζωή μάς δημιουργεί μια συνθήκη ενηλικίωσης, αλλά στην πραγματικότητα πάντα κουβαλάμε παιδικά τραύματα, επιθυμίες, όνειρα, συμπλέγματα. Ο πυρήνας του ανθρώπου έχει ολοκληρωθεί στα 5 του χρόνια και όλα τα υπόλοιπα είναι εποικοδομήματα πάνω σε αυτόν τον πυρήνα», λέει στο People.

Aπό μικρός είχε υπαρξιακές ανησυχίες: «Από παιδί είχα μια φοβία με το θάνατο αλλά μεγαλώνοντας ή τείνεις να το ξεχνάς ή θέλεις κάτι να φτιάξεις. Η δημιουργική διαδικασία ξεκινάει σε πολύ μεγάλο βαθμό από το φόβο του θανάτου. Και μπορώ να σου πω ότι ο χειμώνας μου ήταν πολύ δύσκολος,  αλλά τόσο δημιουργικός, που δεν υπήρξε στιγμή μελαγχολίας».

Η επιτυχία -με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις- τον ακολουθεί από κοντά, σαν πιστό σκυλί. Πόσο απαλλαγμένος όμως είναι ο ίδιος από το άγχος της επιτυχίας που κουβαλάει ένας δημιουργός;
«Δεν είμαι πια μικρός και δεν τσιμπάω με αυτό που λένε επιτυχία. Δεν ήμουν πάντα έτσι, κι αυτή είναι μια διαδρομή ενηλικίωσης. Όταν είσαι 18 χρονών και ρίξεις το πρώτο σου κορίτσι τρελαίνεσαι. Όταν είσαι 25 μια ερωτική νίκη σου κάνει λιγότερο εντύπωση. Στα 40 ακόμα λιγότερο. Παλιότερα με ενοχλούσε αν κάτι δεν πήγαινε καλά. Τώρα με ενοχλεί λιγότερο. Επίσης παλιότερα με απασχολούσε η γνώμη του κόσμου περισσότερο. Τώρα τη σέβομαι αλλά γνωρίζω ότι είναι απολύτως διαστρωματωμένη και ο καθένας θα συνεχίζει να πιστεύει ό,τι θέλει οπότε δεν περιμένω τη γνώμη του κόσμου για να δικαιωθώ. Εμείς οι παραστατικοί δημιουργοί έχουμε μια τάση που αν ένας σε θαυμάζει και ένας σε απορρίπτει μας ενδιαφέρει ο δεύτερος. Και αυτό το έχω ξεπεράσει. Παλιά αν ένας χειροκροτούσε στραβωμένος στο φινάλε μιας παράστασης έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό. Τώρα γυρνάω το κεφάλι μου αλλού και ίσως νιώθω μια λύπη για εκείνον που έχασε το χρόνο του άδικα. Υπάρχει πια μια αγωνία πιο ουσιαστική. Όταν είσαι νέος και έχεις πολύ όρεξη για να φανείς θα διαπιστώσεις ότι όταν πάρεις την ικανοποίηση να έχεις εξερευνήσει τον κόσμο κατά πλάτος θα θέλεις να τον εξερευνήσεις και εις βάθος. Είναι πιο ενδιαφέρουσα διαδικασία. Στην υποκριτική μέχρι τα 40 βάζεις υποψηφιότητα, σαν να ζητάς να πάρεις το μικρόφωνο να πεις αυτό που θέλεις. Μετά τα 40 αρχίζεις να διεκδικείς δάφνες», εξομολογείται ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.

Ο ίδιος άρχισε να αισθάνεται ότι έχει να πει μερικά πράγματα μετά τα 35. «Επειδή σε κάθε ηλικία που βρισκόμαστε νομίζουμε ότι είμαστε ώριμοι και έχουμε κάτι να πούμε, εγώ μετά τα 35, μετά τη γέννηση του γιου μου και μετά από τη διακοπή που έκανα από το θέατρο άρχισα να λέω κάτι». Χρονικά ο ρόλος του Άμλετ στο Εθνικό Θέατρο, λίγο πριν τα 35 του, ήταν μια κομβική στιγμή στη ζωή του. «Τότε ήμουν στο όριο του να τα εγκαταλείψω. Έλεγα ‘αυτή θα είναι η ζωή μου’; Και μετά τον Άμλετ τι; Έχασα το ενδιαφέρον μου. Αποσταθεροποιήθηκα. Από το 2005 και για δυο -τρία χρόνια προσπαθούσα να με προσδιορίσω. Μετά ήρθε ο γάμος, το παιδί σταμάτησα να κάνω θέατρο, μετά πήρα το θέατρο Χώρα, μετά χώρισα… Αν όλα τα πράγματα στην προσωπική και την επαγγελματική σου ζωή ανακατευτούν πολύ δεν είναι δύσκολο για τον οποιονδήποτε να χάσει το κέντρο του και να πάθει μια εξωγενή κατάθλιψη. Δεν είμαι άνθρωπος με διαρκή κίνδυνο ανισορροπίας, όμως μου συνέβη. Ευτυχώς και το κατάλαβα και μου το είπανε. Βγήκα από όλο αυτό με συμβουλευτική και φαρμακευτική αγωγή».

«Η πολιτική είναι βαλτόνερο»
οι δικοί του –κι όχι άδικα– τον προόριζαν για δικηγόρο ή διπλωμάτη. Ίσως και πολιτικό. Κάτι που θα μπορούσε να κάνει, αφού τόσο η ρητορική του δεινότητα όσο και η ικανότητά του να λέει ιστορίες θα μπορούσαν να τον κάνουν ένα δημαγωγό που θα ήξερε με διαστροφική εμμονή στη λεπτομέρεια πώς να κατευθύνει τις μάζες. «Για να γίνεις πολιτικός δεν φτάνει να τα λες καλά. Δεν μου αρέσει καθόλου να παρασύρω πλήθη, θα ικανοποιούσε τη ματαιοδοξία μου να με λατρεύουν και να με ακολουθούν, αλλά έχω ανάγκη ειλικρίνειας. Η μικρή μου εμπειρία στην πολιτική το 2009 με έκανε να αισθάνομαι ότι η πολιτική είναι ένα βαλτόνερο που είναι λάθος να μπαίνουν άνθρωποι που δεν είναι φτιαγμένοι για αυτό. Δεν θα μπορούσα να είμαι στη βουλή σήμερα. Τους περισσότερους από εκεί μέσα δεν θα τους έστελνα ούτε να μου πάρουν τσίχλες από το περίπτερο».

Περί παθών
«Ήμουν παθιασμένος, αλλά έχω μέσα μου ένα όριο. Ούτε ως παιδί δεν παρεκτρεπόμουν αρκετά, ούτε καν με μεθύσια. Έχω κάνει όλων των ειδών τις ακρότητες, αλλά συγκρατημένα. Έχω δοκιμάσει ένα κουταλάκι του γλυκού από κάθε ακρότητα, αλλά κάτι μέσα μου πάντα με κρατάει. Είχα όλων των ειδών τις εμπειρίες, αλλά λίγο. Έχω υπάρξει όμως πάρα πολύ ερωτευμένος, έχω πέσει με τα μούτρα και χωρίς καμία δυνατότητα να γλιτώσει το άλλο πρόσωπο». Τελικά, Κωνσταντίνε, πού έχεις πετύχει καλύτερα, στην επαγγελματική ή στην προσωπική σου ζωή; Γελάει. «Στην προσωπική! Όπως είναι η προσωπική μου ζωή, δεν θα άλλαζα ούτε γιώτα, ενώ στην επαγγελματική, θα άλλαζα κάποια πράγματα πιθανόν. Ζω τη ζωή που είναι πολύ φυσική για μένα και σε πλήρη συμβατότητα με τους δικούς μου ανθρώπους, οπότε είμαι τυχερός». Τον κοιτάω στα μάτια. Δηλαδή έχεις υπάρξει τόσο καλός σύντροφος; Με κοιτάει ανάλογα : «Έχω την καλύτερη σχέση με όλες μου τις πρώην σχέσεις. Και πιστεύω ότι είμαι καλύτερος πρώην απ’ ό,τι νυν».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.