Αντώνης Σταμόπουλος:«Στη ζωή μου δεν είμαι Παντελής»

Ο Αντώνης έχει δυσχρωματοψία. Σύμφωνα με την ιατρική εξήγηση, πρόκειται για την κατάσταση εκείνη κατά την οποία το άτομο δεν μπορεί να αντιληφθεί πλήρως τα χρώματα. Εκείνος μπερδεύει κάποιους τόνους από το πράσινο και το κόκκινο, το μπλε και το μοβ, αναγνωρίζοντας ορισμένους χρωματισμούς, κάποιες φορές, αντίστροφα. Το λαχανί, για παράδειγμα, μπορεί να το αντιληφθεί ως κίτρινο. Ή το αντίστροφο. Αυτό ήταν κάτι που διαπίστωσε μικρός, μπερδεύοντας τους μαρκαδόρους του ή βλέποντας τους κορμούς των δέντρων πράσινους και τα φύλλα καφέ. Το αντίστοιχο τεστ σε οφθαλμίατρο, στην ηλικία των τριών χρόνων, με παρόμοια χρώματα και τελίτσες, το επιβεβαίωσε. «Μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτό», μου εξηγεί. «Απλά αλλάζεις κάποια βασικά πράγματα. Δεν είναι, άλλωστε, και κάτι τόσο σοβαρό. Εχω καταλάβει, για παράδειγμα, ποιο φανάρι είναι πράσινο και ποιο κόκκινο, αντιστρέφοντας αυτά που αναγνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Παίρνεις προφυλάξεις και όλα γίνονται φυσιολογικά».

Ολο αυτό θα μπορούσε να είναι και κάτι σαν παιχνίδι στη ζωή του, μεταξύ των περιόδων της εσωστρέφειας και της εξωστρέφειας όπου ζούσε κατά καιρούς. Σαν αυτά που έπαιζε μικρός στην Αθήνα όπου μεγάλωσε ή αργότερα τραγουδώντας στους δρόμους του Βερολίνου -σε άλλο ένα ταξίδι του σε πόλη της Ευρώπης, που αγαπά ιδιαίτερα-, προκειμένου να βγάζει χρήματα. Αυτό ήταν κάτι που του συνέβη στα 20 του χρόνια. «Στο Βερολίνο είχα πάει για να κάνω μαθήματα φωτογραφίας για ενάμιση μήνα», λέει. «Εκεί ήμουν μόνος. Και προκειμένου να βγάζω κάποια επιπλέον λεφτά τραγούδαγα στον δρόμο. Ηταν από τις πιο ωραίες εμπειρίες της ζωής μου. Ελεγα τραγούδια, αυτοσχεδιάζοντας με δικούς μου στίχους και δική μου μελωδία κάποιες φορές, ενώ μπροστά μου είχα ένα καπελάκι μέσα στο οποίο οι περαστικοί έριχναν όσα χρήματα ήθελαν. Κάτι τέτοιο κάνουν ορισμένοι μουσικοί και στο κέντρο της Αθήνας, όπως γίνεται και στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις. Θυμάμαι πως εκεί έλεγα και ένα τραγούδι από το έργο του Μπίχνερ “Λεόντιος και Λένα” που μαθαίναμε στη σχολή. Αυτό, ίσως επειδή ήταν στα γερμανικά, είχε μεγαλύτερη επιτυχία από τα υπόλοιπα».   

«Υπήρξα μοναχικός»
Καθώς μου μιλάει παίζει με το καντράν μιας παλιάς συσκευής τηλεφώνου σε χρώμα κόκκινο (που ο ίδιος, βέβαια, μπορεί να βλέπει ως πράσινο), μία από τις δεκάδες που βρίσκονται μέσα στο vintage shop «Retrosexual» όπου συναντηθήκαμε εκείνο το μεσημέρι Σαββάτου, καθώς τελείωνε μια μπουγάτσα που λίγο πριν είχε αγοράσει. «Κάποιες στιγμές υπήρξα μελαγχολικό και αρκετά εσωστρεφές παιδί. Το αντιμετώπισα μέσα από τη μουσική και με τους φίλους μου. Μπορεί να έβγαινα τότε, αλλά δεν μιλούσα πολύ, δεν έκανα συζητήσεις», μου εξηγεί. «Κατά καιρούς μπορεί να έχω ανασφάλειες σε πολλούς τομείς της ζωής μου -επαγγελματικά, προσωπικά-, αλλά προσπαθώ πια να τις αντιμετωπίζω και να συμφιλιώνομαι μαζί τους. Αυτό που με απασχολεί έντονα τελευταία είναι η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την επιβίωση και τα χρήματα. Ή τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας».

Τα λόγια του γίνονται η καλύτερη αφορμή για να μιλήσουμε για τον ιδιαίτερο ρόλο του στο σίριαλ του Γιώργου Καπουτζίδη «Εθνική Ελλάδος», τον Παντελή, γιο της Φρόσως -που υποδύεται η Κωνσταντίνα Μιχαήλ-, έναν νεοναζιστή που κάνει παρέα με μέλη φασιστικής οργάνωσης. «Δεν είχα θέμα με τον ρόλο. Με κάλεσαν από την παραγωγή, με επέλεξε ο σκηνοθέτης της σειράς Αντώνης Αγγελόπουλος και θεώρησα ενδιαφέρον να παίξω έναν τέτοιο χαρακτήρα. Για τον Παντελή παρατήρησα κάποιους ανθρώπους στον δρόμο, αλλά λειτούργησα και αυθόρμητα στη μελέτη του. Είδα και κάποιες ταινίες, αλλά δεν βασίστηκα πολύ σ’ αυτές. Ο χαρακτήρας αυτός είναι πολύπλευρος». Είναι η πρώτη φορά που εργάζεται στην τηλεόραση και λέει πως του αρέσουν πολύ τα γυρίσματα, αν και δεν έχει ακόμη προλάβει να δεθεί με κάποιον από τους πρωταγωνιστές. «Τα γυρίσματα είναι πολύωρα, δεν υπάρχει χρόνος για παραπάνω κουβέντες», μου εξηγεί. 

Ο ρόλος του Παντελή, τα όνειρα, η ψυχολογία
Ο Αντώνης φοίτησε στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα, γιατί πίστευε πως εκφραζόταν καλύτερα μέσα από τα βασικά στοιχεία της υποκριτικής, ενώ παράλληλα του άρεσε η μουσική. Αν και τότε δεν ήταν ακόμη βέβαιος με τι θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά στο μέλλον. Βεβαιώθηκε γι’ αυτό που πραγματικά αγαπούσε όταν ξεκίνησε να φοιτά στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. «Πέρασα τρία πολύ έντονα χρόνια στη σχολή. Οι συμφοιτητές μου εκεί ήταν κάτι παραπάνω από φίλοι μου, ενώ και οι καθηγητές μου ήταν πολύτιμοι για τη μετέπειτα πορεία μου», λέει. Τελειώνοντας τη σχολή του έπαιξε τον Μόγλη στο Εθνικό Θέατρο, μετά στην Επίδαυρο, στην παράσταση «Βάκχες» της Αντζελας Μπρούσκου.   
Στον ελεύθερο χρόνο του τού αρέσει να τραγουδάει, να διαβάζει, να βγαίνει σε μπαράκια του κέντρου. Ο ίδιος, άλλωστε, μένει στην Κυψέλη. «Τώρα που παίζω τον συγκεκριμένο ρόλο στη σειρά υπάρχει κόσμος που με αναγνωρίζει. Κάποιες φορές μού μιλάνε και μου λένε πως αντιπαθούν τον χαρακτήρα μου. Αλλά με χαροποιεί που τον αντιπαθούν, που υπάρχει αντίδραση, γιατί αυτός είναι ο σκοπός της δουλειάς: το κοινό πρέπει να συμμετέχει. Εννοείται πως εγώ δεν είμαι Παντελής στη ζωή μου. Ο Παντελής είναι απλώς ένας ρόλος, είναι ψέματα». 

«Γράφω τα όνειρά μου»
Το τελευταίο βιβλίο που διάβασε στο σπίτι του, κοντά στο τζάκι του, κοιτώντας τις απέναντι πολυκατοικίες στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ελλάδας, είναι η «Ερμηνεία των Ονείρων» του Φρόιντ. Μου λέει πως του αρέσουν πολύ οι άνθρωποι και η επεξήγηση της συμπεριφοράς τους. «Κάποια όνειρα, για να τα θυμάμαι, ξυπνάω ξαφνικά και τα γράφω. Είναι χρήσιμο αυτό για μένα. Ενδεχομένως μέσα από τα όνειρα μπορείς να καταλάβεις και κάποια πράγματα που αφορούν εσένα. Ορισμένα όνειρά μου είναι έντονα, άλλα είναι πιο απλά. Τελευταία είδα ότι ήμουν στο κρεβάτι μου, ήρθε μια φίλη μου, η οποία έφερε μια γάτα που ήρθε προς το μέρος μου και εγώ τρόμαξα. Να, αυτό θα μπορούσε να συμβεί στ’ αλήθεια γιατί έχω αλλεργία στις γάτες». Παραδέχεται επίσης πως έχει πάει σε ψυχολόγο, γεγονός που τον έχει βοηθήσει αρκετά «στο πώς λειτουργώ τόσο εγώ όσο και οι άλλοι. Στο να εξηγήσω και ίσως να δικαιολογήσω κάποια πράγματα. Στην πορεία των χρόνων, πάντως, κατάλαβα ότι μου δίνει μεγάλη χαρά η δουλειά μου, το να προσπαθώ να κάνω κάτι και τελικά να το πετυχαίνω. Αυτό είναι πολύ βασικό. Με κρατάει σε ισορροπία. Ή το να γνωρίσω κάποιο καινούριο άτομο που να έχει ενδιαφέρον, το να δω μια τέλεια ταινία, όπως το “Carne Trémula” του Αλμοδόβαρ που παρακολούθησα πρόσφατα. Θα πέσω ψυχολογικά με το να κάθομαι συνέχεια στο σπίτι και να κοιτάω το ταβάνι - αυτό δεν το μπορώ! Θέλω να κάνω συνέχεια πράγματα, με κινητοποιεί η τέχνη». 

Στο μέλλον ο Αντώνης θέλει να συνεχίσει να ασχολείται με το θέατρο, αλλά και με τη μουσική που επίσης αγαπάει πραγματοποιώντας κάποια live. «Είναι και τα δύο αλληλένδετα και κομμάτι μου», εξηγεί, συνεχίζοντας να διατηρεί απέναντί μου τον ντροπαλό και λιγομίλητο χαρακτήρα που αναγνώρισα από την αρχή σχεδόν της συνάντησής μας. Τη χαμηλών τόνων προσωπικότητά του που μόνο η σκηνή καταφέρνει να μεταμορφώσει, ίσως και κάποιοι ακραίοι ρόλοι, δημιουργώντας μια ψεύτικη εικόνα για τον ίδιο που σίγουρα παραπλανεί το κοινό για την ακριβώς αντίθετη αλήθεια του.