Η υπόθεση του έργου αφορά σε έναν νεαρό δημοσιογράφο, ο οποίος με θράσος και τουπέ παίρνει συνέντευξη από έναν μεγάλο ηθοποιό που πλέον έχει εγκαταλείψει το θέατρο. «Είναι κάτι που συμβαίνει συχνά γύρω μας», δηλώνει ο πρωταγωνιστής του έργου Τζέρυ Αρτις, ο οποίος υποδύεται τον πρωτάρη δημοσιογράφο. Οπως, μάλιστα, συμπεραίνει ο ίδιος, «οι πραγματικά άξιοι άνθρωποι κατά κανόνα προσπαθούν να περνούν απαρατήρητοι και αφήνουν το στίγμα τους στην κοινωνία αθόρυβα. Την ίδια στιγμή, άλλοι, που δεν έχουν να επιδείξουν και πολλά πράγματα, φέρονται με αγένεια, θράσος και έπαρση. Στην εποχή μας, πολύ συχνά τα πράγματα αποδεικνύονται αντιστρόφως ανάλογα». Η παράσταση υπό τον εκκεντρικό τίτλο «Δεν μπορεί ο κάθε τσόγλανος» παίζεται στο θέατρο «Σημείο», πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. «Συχνά με ρωτούν αν βρίσκομαι στις εναλλακτικές παραστάσεις από ανάγκη ή από επιλογή», εξομολογείται ο 26χρονος Τζέρυ Αρτις, ο οποίος συμπληρώνει: «Στην αρχή μπορεί να ήταν η ανάγκη που με ώθησε μακριά από το mainstream, καθώς προσπαθούσα να μπω στον καλλιτεχνικό χώρο ψάχνοντας κάπου την άκρη του νήματος. Στη συνέχεια, όμως, άρχισε να μου αρέσει όλη αυτή η στροφή στα μικρά θεατράκια με έργα που εμπεριείχαν συμπυκνωμένα νοήματα. Κάθε θεατρικό κρύβει και τον δικό του προβληματισμό, γι’ αυτό ούτε από τις μαρκίζες θαμπώνομαι πια, ούτε από τα μεγάλα ονόματα του χώρου. Το αποτέλεσμα το εισπράττει ο κόσμος, καθώς δεν παίζει ρόλο το πού αλλά το πώς».
Πολυτάλαντος και πολυτεχνίτης
Ο Τζέρυ Αρτις γεννήθηκε στην Αυστραλία, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Οταν οι γονείς του χώρισαν, αναγκάστηκε μαζί με τη μητέρα του να εγκαταλείψουν τη μακρινή αυτή ήπειρο και να επιστρέψουν στην Κέρκυρα. Τελειώνοντας το σχολείο, ο Τζέρυ σπούδασε Γραφιστική, εργάστηκε σε διαφημιστικές εταιρείες και λίγο καιρό αργότερα δημιούργησε το δικό του δημιουργικό γραφείο, το οποίο αναλάμβανε την επιμέλεια διαφόρων εντύπων, αλλά και την εκτέλεση μεγαλύτερων projects. Κάποιοι, λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης, του έβαλαν την ιδέα να ασχοληθεί με το θέατρο. Η αλήθεια είναι ότι η τέχνη τον ενδιέφερε ανέκαθεν. Ετσι, παρά τις πιεστικές επαγγελματικές υποχρεώσεις του, σπούδασε στη Σχολή «Ιάκωβος Καμπανέλλης». Αμέσως μετά την αποφοίτησή του, άρχισε να συμμετέχει σε μικρές αλλά πολυσυζητημένες εναλλακτικές παραστάσεις. Με τον καιρό η γραφιστική μετατράπηκε από κυρίως δουλειά σε πάρεργο, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν για τα προς το ζην ως σερβιτόρος σε διάφορα μαγαζιά. «Το να συμπληρώνεις το εισόδημά σου κάνοντας και κάποια άλλη δουλειά είναι κάτι που συμβαίνει κατά κόρον σε άτομα της γενιάς μου», εξηγεί ο Τζέρυ Αρτις. «Τέτοια κόμπλεξ και ταμπού είναι ξεπερασμένα σήμερα, όταν ακόμη και γνωστά ονόματα της αμερικανικής showbiz αναγκάζονται να ξοδέψουν τον χρόνο σε διάφορες ενασχολήσεις προκειμένου να ζήσουν άνετα μέχρι να τους τύχει η επόμενη καλή ταινία», προσθέτει. Παλαιότερα ο Τζέρυ Αρτις είχε εργαστεί στη μουσική σκηνή «Σφεντόνα» ως σερβιτόρος αλλά και καμαρότος - φρόντιζε, δηλαδή, για τα ποτά των καλλιτεχνών. Εργάστηκε επίσης στο «Pizza Bar», ενώ εδώ και αρκετούς μήνες σερβίρει καπουτσίνο και εκλεκτά εδέσματα στο δημοφιλές στέκι του Ψυχικού «Ombra».
Γραφίστας, ηθοποιός ή υπάλληλος σε καφέ-εστιατόριο; Πώς συστήνεται ο ίδιος; «Aναλόγως του χώρου», λέει ο Τζέρυ, σημειώνοντας ότι «στο “Ombra” συχνάζουν πολλοί θεατρόφιλοι, οπότε μια σχετική συζήτηση είναι αρκετά εύκολη». Παρά τις τρεις δουλειές που έχει, διατηρεί τις επιφυλάξεις του για το πόσο ευοίωνα είναι τα πράγματα στη χώρα μας, επισημαίνοντας ότι είναι θλιβερό η πλειοψηφία των συνομήλικων του να παίρνει τον δρόμο για το εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Γοητευτικός, ώριμος και με παρουσιαστικό που παραπέμπει σε μοντέλο του Αrmani, ο Τζέρυ Αρτις διατηρεί χαμηλό προφίλ, καθώς θεωρεί ότι, παρά το θράσος του ως δημοσιογράφος-«τσογλάνι» στη φετινή παράσταση, έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμη καλλιτεχνικά. Ταυτόχρονα, ως ένας άνθρωπος που ζει στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να προβληματίζεται: «To χειρότερο που συμβαίνει στην εποχή μας είναι η παντελής αδιαφορία για το κοινωνικό γίγνεσθαι. Παλαιότερα υπήρχαν ιδεολογίες και κόμματα. Τώρα όλα φαντάζουν μια από τα ίδια, γι’ αυτό και η αποχή, ειδικά από τους νέους, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι όλο και μεγαλύτερη. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια πού να πιστέψουν, παρακολουθώντας όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω τους από απόσταση και με αδιαφορία. Οταν ήμουν μικρός, αντικρίζαμε τους άστεγους και βούρκωναν τα μάτια μας. Τώρα πια κάθε φορά που βλέπουμε έναν άστεγο, απλά προσέχουμε να τον προσπεράσουμε χωρίς να τον πατήσουμε. Δυστυχώς, εκεί μας έφτασαν».
