Κωνσταντίνος Ασπιώτης: Ο άντρας πίσω από τον Frank Furter

Τρεις εβδομάδες χρειάστηκαν για να πειστεί για τη συνέντευξη. Η «αναμέτρησή» του με τον «Frank» και η απαράμιλλη ερμηνεία του ήταν η αφορμή. Έπειτα από μια δίωρη συζήτηση, είχα επιβεβαιωθεί:  Ο Κωνσταντίνος δεν υποδύεται απλά τον Frank, γίνεται ο Frank: Ο εξωγήινος τραβεστί, στον πύργο του οποίου παγιδεύεται ένα ζευγάρι μεσοαστών και γίνονται μάρτυρες της «γέννησης» του Rocky, ενός πλάσματος που θα ικανοποιεί κάθε σεξουαλική διαστροφή του δημιουργού του. Τα φώτα χαμηλώνουν, η μουσική δυναμώνει κι εκείνος, καθηλωτικός, προσγειώνεται στη σκηνή: Έντονο μακιγιάζ, ζαρτιέρες, ψηλοτάκουνα. Είναι απόλυτα αρσενικός πάνω στις γόβες του. Οξύμωρο; «Η πρώτη μου αίσθηση, όταν είδα την ταινία, ήταν αυτή: Ένας τραβεστί που φερόταν εντελώς αντρικά».

«Η ταινία μού φάνηκε θεοπάλαβη, σχεδόν σαχλή, και απορούσα με το νόημα του έργου. Δύο μέρες μετά, όμως, όλο αυτό άρχισε να λειτουργεί μέσα μου. Στην πορεία, ανακάλυψα πως είναι ένας φοβερός ρόλος, παρότι μέχρι τότε δεν εκτιμούσα τα μιούζικαλ» λέει ο Κωνσταντίνος για τη γνωριμία με τον «Frank». «Φαινομενικά μοιάζει με μια light ταινία, όμως το κείμενο έχει αντίκρισμα στη ζωή μας. Εμπεριέχει όλα αυτά τα στοιχεία της μάχης που δίνουμε καθημερινά ανάμεσα στα “θέλω” και τα “πρέπει”». Ο ρόλος, αν και ξεχωριστός, δεν τον φόβισε. «Το κοινό στην Αθήνα είναι αρκετά εκπαιδευμένο και οι ωραίες παραστάσεις μπορούν να κερδίσουν και τους πιο δύσκολους θεατές. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, ο σκηνοθέτης μας, έχει πλέον εκπαιδεύσει το κοινό να παρακολουθεί και κάτι ακόμα πιο “δύσκολο”, χοροθέατρο. Φυσικά, μέχρι να τα καταφέρει, δέχτηκε πόλεμο τόσο για την αισθητική του όσο και για το πώς αντιλαμβανόταν σκηνικά τα πράγματα, όμως επέμεινε στα “πιστεύω” του».

Το κείμενο μιλάει για πάθος και σεξ, προτρέπει το κοινό «να μπει μέσα στη διαστροφή» και η ερμηνεία του Ασπιώτη εκπέμπει έντονη σεξουαλικότητα – λίγο πριν βγει στη σκηνή, νιώθει πως θέλει να γ@@@σει όλους αυτούς που είναι πάνω και κάτω από αυτή. Τι ρόλο παίζει η «διαστροφή» σε ένα ζευγάρι; «Ο άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος να ακολουθεί τα ένστικτά του και όχι να καταπιέζεται. Αλλά υπάρχουν και όρια, με την έννοια πως η ελευθερία του ενός ξεκινάει εκεί που τελειώνει η ελευθερία του άλλου. Είναι καλύτερη η σχέση όταν ένα ζευγάρι μιλάει, γιατί ακόμα και με το σύντροφό μας υπάρχουν εγωισμοί και πράγματα που φοβάσαι να εκφράσεις».

Αξιοσημείωτη είναι και η εμφανισιακή μεταμόρφωση του ηθοποιού που, για να υποδυθεί τον Frank, έχασε είκοσι κιλά, κάνοντας personal training με το γυμναστή Κωνσταντίνο Λοΐζου και ακολουθώντας συγκεκριμένο πρόγραμμα διατροφής. Παράλληλα έκανε και μαθήματα φωνητικής με τη Γιάννα Βασιλείου. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Επί εβδομάδες, στις πρόβες, περπατούσε για οκτώ ώρες πάνω σε ψηλοτάκουνες γόβες, ενώ θυμάται πως ένα απόγευμα πήγε φορώντας τες να πάρει καφέ και μια παρέα τον αγριοκοίταξε, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου. Ωστόσο, δεν θεωρεί πως έκανε τίποτα παραπάνω από αυτό που απαιτούσε ο ρόλος του. «Ήταν ένα ωραίο κίνητρο, που είχε ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Με ενδιαφέρει κάθε φορά να κάνω αλλαγές, γιατί δεν μπορώ, ούτε είναι ζητούμενο, να είμαι το ίδιο πρόσωπο σε κάθε μου ρόλο. Είναι η φύση της δουλειάς μου να μπαίνω στη “διαστροφή” του κάθε ρόλου. Κι έπειτα, απλά προχωράω παραπέρα. Δύο μέρες μετά το τέλος των παραστάσεων, έχω ξεχάσει ακόμα και τα λόγια μου» αναφέρει.

Τα διθυραμβικά σχόλια που έχει εισπράξει είναι μια επιβεβαίωση για εκείνον; «Είναι τιμητικό και ικανοποιητικό, αλλά δεν θα το κατάφερνα όλο αυτό, αν δεν είχα τους συνεργάτες μου και τον Κωνσταντίνο Ρήγο, που έφτιαξε αυτό το ωραίο πλαίσιο ώστε να δουλεύω τόσο καλά, προκειμένου να βγαίνει αυτό το αποτέλεσμα, στο οποίο αναφέρονται στα δημοσιεύματα. Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά και το τονίζω αυτό, γιατί κάποιες φορές ενθουσιάζεσαι και ξεχνάς την ομάδα σου. Επίσης, ο κόσμος παθαίνει μανίες με πράγματα που τον ενθουσιάζουν αρχικά. Σίγουρα είναι τιμητικό να γράφονται ωραία πράγματα, ωστόσο οι μεγάλες κουβέντες, όπως “Η ερμηνεία της χρονιάς”, μου φαίνονται υπερβολικές» ξεκαθαρίζει.

Μην το ονειρεύεσαι, ζήσ’ το
Γεννήθηκε στην Καλαμαριά και από μικρή ηλικία τού άρεσε να φτιάχνει και να λέει ιστορίες, όπως και να παίζει Καραγκιόζη. Ποτέ, όμως, δεν είχε σκεφτεί να ασχοληθεί επαγγελματικά με την υποκριτική, μέχρι που μια παράσταση, Το Κουκλόσπιτο, που παρακολούθησε στο ΚΘΒΕ, του άνοιξε ένα νέο μονοπάτι. «Το κείμενο με έκανε να βιώσω έντονα συναισθήματα κι εκεί κατάλαβα ότι αυτό με γεμίζει» παραδέχεται. Έτσι, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στο Κρατικό. Ο άνθρωπος που τον έκανε να ερωτευτεί την υποκριτική ήταν ο δάσκαλός του, Ανδρέας Βουτσινάς. Η πρώτη του θεατρική δουλειά ήταν σε παιδική παράσταση, ενώ παράλληλα πρωταγωνιστούσε στη σειρά 504 Χιλιόμετρα Βόρεια της Αθήνας, μια παραγωγή του Λάκη Λαζόπουλου.

Τον επόμενο κιόλας χρόνο, μετακόμισε στην πρωτεύουσα – και ομολογεί πως νοσταλγεί τη θάλασσα και το φαγητό της πόλης του. «Στάθηκα τυχερός στην Αθήνα, γιατί επέλεγα τους ανθρώπους με τους οποίους ήθελα να συνεργαστώ. Δεν είχα την οικονομική πολυτέλεια, αλλά κάπως τα κατάφερνα. Έμαθα να κυνηγάω τα όνειρά μου και πιστεύω πως, όταν θες κάτι πολύ, μπορεί να το πετύχεις. Θέλω να ακολουθώ αυτό που λέμε στο Rocky Horror Show: “Μην το ονειρεύεσαι. Ζήσ’ το!”. Νομίζω πως περισσότερο ονειρευόμαστε και λιγότερο ζούμε. Είναι ωραίο να ακολουθείς τα όνειρά σου, είτε αυτό σημαίνει να αποφασίσεις στα 40 σου πως θέλεις να σπουδάσεις, είτε πως ερωτεύτηκες έναν άλλον άνθρωπο και θες να τα αλλάξεις όλα για να είστε μαζί» δηλώνει.

Σε μερικές βδομάδες θα πει στο κοινό το δικό του παραμύθι, καθώς θα ανεβάσει για δεύτερη φορά το Armadale (βασισμένο στη νουβέλα μυστηρίου του Wilkie Collins) στο Rex, όπου θα έχει και τη σκηνοθετική μπαγκέτα. «Μου αρέσει η σκηνοθεσία, αλλά δεν είχα τους πόρους να συνεχίσω τις σπουδές μου πάνω σε αυτή. Στην πραγματικότητα, πρώτα μού μπήκε το μικρόβιο της σκηνοθεσίας και μετά της υποκριτικής, γιατί μου αρέσει να λέω συνολικά το παραμύθι» λέει ο ηθοποιός.

Τι του αρέσει να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του; «Τώρα που ολοκληρώνεται το Rocky, θα έχω άφθονο χρόνο, γιατί ουσιαστικά θα είμαι άνεργος. Μου αρέσει να διαβάζω, να ζωγραφίζω, να μαζευόμαστε με τους φίλους μου σε σπίτια, να τρώμε, να συζητάμε. Πρόσφατα γνώρισα ένα νέο φίλο, παίξαμε δύο φορές Pro κι εκεί ανακάλυψα μια αίσθηση ανεμελιάς και παιδικότητας που μου άρεσε πολύ!».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ