Κλέλια Ρένεση: Ζόρικη (και) μελαχρινή

Τον τελευταίο χρόνο η Κλέλια Ρένεση αντιμετωπίζει ένα μάλλον ασήμαντο, ωστόσο υπαρκτό -ευτυχώς όχι μη αναστρέψιμο- πρόβλημα στην καθημερινότητά της. Φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι και fans τρομάζουν να τη γνωρίσουν. Αιτία δεν είναι άλλη από τη δομική αλλαγή που έκανε στην εμφάνισή της ελέω του ρόλου της θερμόαιμης Κολομβιανής Κάρμεν στη «Μοντέρνα οικογένεια». Η αποπλανητική ξανθιά μεταμορφώθηκε εν μια νυκτί σε σαγηνευτική μελαχρινή. Σας βεβαιώ πάντως. Δεν πρόκειται για μια άλλη Κλέλια. Είναι η ίδια: ζόρικη και αυστηρή, ταγμένη στη δουλειά της, με κοφτερές ατάκες στον λόγο της και απολύτως συνειδητοποιημένη για την έκθεσή της στα media, την οποία έχει επιλέξει να προσφέρει με φειδώ σταγονόμετρου. Σκεφτείτε ότι αυτή μας τη συνάντηση τη μεθοδεύαμε πριν ακόμη την περσινή πρεμιέρα της «Μοντέρνας οικογένειας», της εμβληματικής αμερικανικής κωμωδίας πάνω στην οποία η Κλέλια ιχνηλάτησε για την ελληνοποίηση του ρόλου της και την κολομβιανοποίηση της ίδιας: «Πρόκειται για μια σειρά που όχι απλά έβλεπα, αλλά γούσταρα. Αυτό είναι και το πλεονέκτημα γιατί ήξερα ήδη τον ρόλο όταν με κάλεσε το MEGA για δοκιμαστικό. Τα συναισθήματα είναι όμορφα επί της ουσίας. Εννοείται ότι δεν μπορούσα να έχω τις ίδιες απαιτήσεις σε επίπεδο παραγωγής για πρακτικούς και ευνόητους λόγους σε ό,τι αφορά τουλάχιστον το οικονομικό κομμάτι. Ταλαντούχους ανθρώπους έχουμε, budget δεν έχουμε».



Αναρωτιέμαι αν το μάλλον τολμηρό για τα κλειστοφοβικά χρηστά ήθη της ελληνικής κοινωνίας σενάριο, η πλοκή του οποίου εξελίσσεται γύρω από τη ζωή ενός μεσήλικα πατήρ φαμίλια παντρεμένου με μια νεότερή του αλλοδαπή γυναίκα, ενός ζευγαριού ομοφυλοφίλων που έχει υιοθετήσει παιδί αλλά και μιας τυπικά δυσλειτουργικής πυρηνικής οικογένειας, τη φόβισε στην ελληνική μετασκευή του. «Εκείνο που με προβλημάτισε είναι το “αν είναι δυνατόν οι Αμερικανοί να είναι πιο προχωρημένοι από τους Ελληνες!”. Με προβλημάτιζε το γεγονός ότι πάρα πολλά θέματα που ακουμπά η “Μοντέρνα Οικογένεια” είναι ταμπού και ενοχλούν. Στην αρχή δεν το πίστευα. Δεν ψάρωνα. Και στην πραγματικότητα δεν πιστεύω ότι έχει σοκάρει η σειρά. Ο κόσμος την κοιτά με σκεπτικισμό, αλλά τη βλέπει, την αγαπά. Την αντιμετωπίζουν με την οπτική “Α, κάπως έτσι είναι οι μοντέρνες οικογένειες”. Κατά τη γνώμη μου κάπως έτσι είναι οι οικογένειες», απαντά ως είθισται με ύφος που ρέπει ανάμεσα στο cool και στο τσεκουράτο.

Κλείνει δώδεκα χρόνια ως ηθοποιός

Παράλληλα με το σίριαλ του MEGA, η Κλέλια είναι στα γυρίσματα της κινηματογραφικής μεταφοράς του θεατρικού έργου του Ακη Δήμου «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», όπου υποδύεται την κόρη της Ιοκάστης σε έναν ρόλο που η ίδια περιγράφει ως απολύτως σουρεαλιστικό. Φέτος μου λέει ότι κλείνει δώδεκα χρόνια ως ηθοποιός. Σκέφτομαι ότι δεν είναι ούτε πολλά ούτε και λίγα. Μοιάζουν ιδανικά για μια μικρή αναδρομή στο πώς και το γιατί έγινε ηθοποιός: «Δεν είχα καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά. Ημουν των Θετικών Επιστημών, της Ιατρικής συγκεκριμένα. Λάτρευα τα Μαθηματικά, τη Φυσική και τη Χημεία. Πήγα στην Ιταλία, σπούδασα Ιατρική για έναν χρόνο, τα παράτησα, γύρισα στην Ελλάδα, δεν ήξερα τι θέλω να κάνω. Κάποια στιγμή συναντήθηκα με μια παρέα καλλιτεχνών και είδα ότι η τέχνη μπορεί να γίνει δουλειά. Ανακάλυψα έναν κόσμο που νόμιζα ότι δεν υπήρχε. Δεν το φανταζόμουν ποτέ ως βιοπορισμό αυτό το επάγγελμα. Νόμιζα ότι κάνουν πλάκα μεταξύ τους. Μπήκα στη Σχολή Βεάκη να δω κι εγώ τι καπνό φουμάρω. Γιατί άλλο είναι το “θέλω να πάω στη NASA” κι άλλο το “μπορώ να πάω στη NASA”».



Τη διακόπτω για να της επισημάνω πως είναι λίγο αυστηρή με τον εαυτό της. Με διορθώνει πριν ακόμη ανάψει το δεύτερο στριφτό τσιγάρο της και συνεχίζει την αφήγησή της: «Πολύ αυστηρή είμαι. Με τον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα. Μπήκα στη σχολή με την πρώτη, είδα ότι είχα μια πρώτη ύλη πολύ καλή για έναν ηθοποιό, πράγματα τα οποία πρέπει να σου πω πως δεν είναι δεδομένα. Σε μια τάξη 30 ηθοποιών, οι μισοί και λιγότεροι έχουν αυτή την πρώτη ύλη πάνω στην οποία μπορείς να δομήσεις όλο το υπόλοιπο που λέγεται τέχνη, καλλιτεχνία, συνείδηση, ταλέντο, φαντασία, άντερα, έκθεση. Μπήκα στη σχολή και ερωτεύτηκα. Χτυπιόμουν τρία χρόνια πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Πέρασα πάρα πολύ ωραία. Και αποφάσισα ότι την ώρα που ζούσα εκείνο το πράγμα, ζούσα το όνειρό μου. Ηξερα ότι μέσα από την υποκριτική είμαι ευτυχισμένη. Η τέχνη σου ανοίγει το κεφάλι. Βγαίνεις από ένα μικρό, στεγνό τετράγωνο και βλέπεις ότι υπάρχει εναλλακτική. Σε κάνει πιο ελεύθερο. Σε κάνει να μην έχεις ενοχές αν δεν κάνεις καλό παστίτσιο. Σε απενοχοποιεί».

Σκέφτομαι δυνατά πως αν κανείς δεν γνωρίζει την Κλέλια ή έχει σχηματίσει μια εικόνα για εκείνη μέσω των τηλεοπτικών ρόλων της, μάλλον τη θεωρεί περισσότερο mainstream απ’ όσο καταδεικνύουν ο λόγος και το βάθος της σκέψης της. Γελάει. «Σου κάνω πιο κουλτουριάρα; Εχω και τα δύο κομμάτια μέσα μου και δεν διατίθεμαι να θυσιάσω κανένα από τα δύο. Τι είμαι πιο πολύ; Δεν ξέρω. Εξαρτάται από τη φάση μου». Ισως αυτός ο άλλος εαυτός της που καμιά φορά δεν διακρίνεται με γυμνό μάτι λόγω του θάμπους της τηλεοπτικής εικόνας είναι που την κρατά γειωμένη και δεν την κάνει να μασά από αυτοπροβολή και καλογυαλισμένη εικόνα. Μου εξηγεί την κοσμοθεωρία της: «Οχι, δεν ψήνομαι καθόλου με όλα αυτά. Αποφεύγω να κάνω πράγματα που δεν με εκφράζουν. Προσπαθώ να βρω μια ισορροπία, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο, εκτός πια κι αν είσαι λάτρης της εικόνας σου, οπότε περνάς γαμάτα».

«Κάνω τη δουλειά μου καλά»

Και τότε τη ρωτάω αν έχει σκεφτεί να προκαλέσει απλώς για να προκαλέσει: «Να προκαλέσω για να γίνω πρωτοσέλιδο; Είναι σαν να μου λες ότι εγώ η ίδια πιστεύω ότι δεν αρκεί αυτό που κάνω στο θέατρο ή στην τηλεόραση, αλλά πρέπει να κάνω και κάτι άλλο. Είμαι πολύ ναρκισσίστρια για να το πιστεύω αυτό. Κάνω τη δουλειά μου καλά, όπως ξέρω και μπορώ να την κάνω. Αυτό θεωρώ ότι αρκεί. Αν η δουλειά μου περιλαμβάνει το να εμφανιστώ σε δυο εκπομπές ή να δώσω δυο συνεντεύξεις θα το κάνω. Ζω στον κόσμο αυτό και ξέρω ότι πρέπει να επικοινωνείς τον εαυτό σου, να τον εκθέσεις. Ούτε κρύβω πράγματα, ούτε υπεκφεύγω, ούτε κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Το περαιτέρω μου φαίνεται θλιβερό. Την αγωνία αν θα πάω στην τάδε πρεμιέρα ή αν θα με πάρουν από τη σωστή γωνία με τη σωστή κάμερα ή αν έβαλα το σωστό παπούτσι δεν την έχω, καλώς ή κακώς. Μπορεί και κακώς, αλλά δεν μου προκύπτει.



Στην κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου του Ακη Δήμου «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης»

Θέλω να είμαι όμορφη, να με βλέπουν οι άλλοι όμορφη, δεν ζω σε καμιά σπηλιά τρώγοντας ρίζες. Εχω, όμως, ένα μέτρο, ό,τι μου χρειάζεται για να είμαι όμορφη και να είμαι καλά. Αν δεν είσαι καλά μέσα σου, δεν πα’ να ’σαι σε 100 εξώφυλλα και να λες πόσο όμορφη είναι η ζωή σου, θλίψη προκαλείς. Δεν υπάρχει θέλω και δεν θέλω στην έκθεση. Εκτίθεσαι με έναν τρόπο. Το κοντέρ της διαδρομής σου γράφει και δείχνει ποιος άνθρωπος είσαι. Εχω κάνει διάφορες σχέσεις στη ζωή μου. Κάποιες κάνανε εντύπωση, κάποιες όχι. Εγώ φταίω γι’ αυτό; Εγώ την ίδια ζωή ζω, με τον ίδιο τρόπο». Πέρυσι, όμως, υπήρξε ένα κυνήγι για το αν είναι ή δεν είναι ζευγάρι με τον Αντώνη Κανάκη, της υπενθυμίζω. Και πάλι αποδομεί την υποτιθέμενη βαρύτητα των πραγμάτων: «Δεν θα έλεγα ότι με κυνήγησαν. Δεν βίωσα κανένα κυνήγι. Δεν ήμουν η Νταϊάνα.



Στον ρόλο της θερμόαιμης Κολομβιανής Κάρμεν στη «Μοντέρνα οικογένεια»

Γράφονταν πράγματα, ακόμη και τώρα γράφονται και κουλαμάρες και μισές αλήθειες και πολύ έχω γελάσει. Εχω διαλέξει με ποιον τρόπο θέλω να συστηθώ στον κόσμο. Κι αυτό είναι η δουλειά μου. Αν για κάποιον λόγο συμφέρει τον οποιοδήποτε να πουλήσει κάτι άλλο από μένα, ας το κάνει». Τη στάση της πάντως επιβεβαιώνει και η αποχή της -σπάνια για δημόσιο πρόσωπο- από την κονίστρα των social media. «Θεωρώ ότι όταν μιλάς πρέπει να έχεις κάτι να πεις. Και δεν εννοώ να πεις πώς φτιάχνεις τη σάλτσα με τα μανιτάρια. Οταν ένας καλλιτέχνης μιλάει θα πρέπει να μιλήσει για την τέχνη ή για τον πολιτισμό ή για μια κουλτούρα ζωής. Οταν βλέπω ότι κάποιος ανεβάζει στα social media έναν προσωπικό του πόνο, σκέφτομαι “πόσο ενδιαφέρει αυτό τον κόσμο;”. Οι φίλοι μου για να πούμε τα προσωπικά μας έχουν το τηλέφωνό μου. Δεν θα κάθομαι να τους μιλάω στα social media ή να ανεβάζω φωτογραφίες τύπου “είμαι εδώ ή είμαι εκεί”. Εχω και μια συνείδηση. Δεν θα ανεβάσω λόγου χάρη φωτογραφίες από τις διακοπές μου στο Μάουι όταν ξέρω ότι τα 3/4 των Ελλήνων δεν έχουν να πάνε μέχρι τη Λούτσα. Ντρέπομαι». Υπάρχει, όμως, ένα γιατί που τριβελίζει το μυαλό μου και ίσως η Κλέλια με τη στέρεα και συγκεκριμένη άποψή της για την επικοινωνία της ιδιώτευσής της με το κοινό μπορεί να μου απαντήσει γιατί ο κόσμος ζητά να μαθαίνει: «Η απάντηση είναι αυτονόητη. Γιατί ο κόσμος δεν θέλει να ασχολείται με τα δικά του προβλήματα. Ο κόσμος δεν θέλει να δει τη δική του καμπούρα. Κυνηγάει να μείνει ζωντανός και να επιβιώσει, κυνηγάει να παλέψει τη ζωή και σου λέει “θα κοιτάξω να δω τι κάνει η τάδε επώνυμη με τον γκόμενο να ξεχαστώ”. Πώς είναι οι γελωτοποιοί; Ετσι είναι η ζωή μας για τον κόσμο. Πασατέμπος. Αν η ζωή μου είναι πασατέμπος του άλλου, γίνεται ερήμην μου. Δεν θα σταματήσω να ζω πάντως, για να μη γίνει η ζωή μου πασατέμπος στη ζωή του άλλου».