Αντώνης Μπουγιούρης: Ανοιξε πανιά από τη Σύρο μέχρι την κορυφή του κόσμου

Τα χέρια του πονούσαν από την προσπάθεια να συγκρατήσει τα σκοινιά. Ο συναθλητής του από την Πολωνία έδινε αγώνα να τον ξεπεράσει στην τελευταία ιστιοδρομία, αλλά ο ίδιος παρά το γεγονός ότι αισθανόταν κόπωση -με τα ακροδάχτυλά του να αιμορραγούν από τους ερεθισμένους ρόζους- ήταν αποφασισμένος να μην το βάλει κάτω. Ακουγε την ανάσα του και οραματιζόταν το ψηλότερο σκαλί του βάθρου. «Είπα μέσα μου “μπορείς να το κάνεις”», εξομολογείται σήμερα μετά την κατάκτηση της πρώτης θέσης στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Laser Master στο Ιέρ της Γαλλίας. «Και τότε μου ήρθε στον νου μια εικόνα: η γαλανόλευκη να κυματίζει στον ιστό και τα παιδιά μου να πανηγυρίζουν που έφερε ο μπαμπάς στο σπίτι ένα ακόμη χρυσό μετάλλιο. Οι Ελληνες είμαστε δυνατοί, παθιασμένοι σαν λιοντάρια, λερναίες ύδρες... Ενα κεφάλι κόβεις, δέκα βγαίνουν. Εχουμε μάθει να επιβιώνουμε, γι’ αυτό και στα τελευταία μέτρα φρόντισα να μην το βάλω κάτω. Πίστεψα ότι μπορώ και τελικά έφτασα στο επιθυμητό αποτέλεσμα».

Το πρώτο τηλεφώνημα που πήρε στη Γαλλία μετά την κατάκτηση της πρωτιάς στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ήταν από τη σύζυγό του, ενώ η δεύτερη κλήση ήρθε από τη μητέρα του, η οποία φρόντισε την επόμενη μέρα να τον υποδεχτεί με μια γλάστρα ελιάς και μια κάρτα που έγραφε: «Στον γιο μου που κατάφερε να μας κάνει για μια ακόμη φορά υπερήφανους».
«Εχω κερδίσει πρωτιές σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα έχοντας μια ολόκληρη συλλογή από μετάλλια και κύπελλα. Στο σπίτι μου υπάρχει μια βιβλιοθήκη που ξεχειλίζει από τρόπαια και διακρίσεις. Αυτή η διοργάνωση όμως ήταν διαφορετική, καθώς τα προγνωστικά μάς έριχναν στον πάτο. Σκέφτηκα πόσο λίγο μας ξέρουν ως ράτσα. Από τον πάτο μέχρι την κορυφή για τον Ρωμιό είναι μια ανάσα δρόμος. Ο ελληνικός αθλητισμός μπορεί να μην έχει χρήματα, έχει όμως περίσσευμα από αθλητές με μεγάλη ψυχή», λέει ο ίδιος.

Το παιδί από τη Σύρο που έτρωγε μουσκεμένο ψωμί με αλάτι

Ο Αντώνης Μπουγιούρης γεννήθηκε πριν από 40 χρόνια στην Ερμούπολη της Σύρου. Ο πατέρας του νοίκιαζε σε παραλία του νησιού κανό και ποδήλατα θαλάσσης και ο μικρός Αντώνης ζούσε για ολόκληρους μήνες τον χρόνο κυριολεκτικά μέσα στο νερό πλατσουρίζοντας και απολαμβάνοντας βουτιές και παιχνίδια μέχρι το σούρουπο: «Η θάλασσα είναι η δεύτερη φύση μου», αποκαλύπτει ο ίδιος και συνεχίζει: «Εξι μόλις ετών πήγαινα το πρωί στην παραλία και έφευγα το βράδυ αφού είχε σκοτεινιάσει και το μαγιό μου είχε στεγνώσει δεκάδες φορές πάνω μου. Με θυμάμαι παιδάκι να τρώω ψωμί βρεγμένο με αλάτι και πασπαλισμένο με λάδι και ρίγανη. Ομολογώ ότι έκτοτε δεν έχω δοκιμάσει κάτι νοστιμότερο».
Προτού κλείσει τα οκτώ του χρόνια ασχολείται με το σερφ, στο οποίο σημειώνει από τότε εκπληκτικές επιδόσεις. Μόνο που τα μικρά ιστιοπλοϊκά που αρμενίζουν στην περιοχή θα αλλάξουν ρότα στη ζωή του. Θα εγκαταλείψει τη σανίδα του σέρφινγκ και θα δοκιμάσει τις ικανότητές του στον χειρισμό μεγαλύτερων πια πανιών. Η ιστιοπλοΐα μπαίνει για τα καλά στη ζωή του και ο ίδιος αποκτά κάρτα αθλητή του Ναυτικού Ομίλου Σύρου. «Είχα τέτοιο πάθος ώστε έκανα προπόνηση όλη την ημέρα. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κινητά και υψηλή τεχνολογία. Επαιρνα λοιπόν το VHF, το έβαζα μέσα σε ένα τάπερ για να μην μπάζει νερό και αμολιόμουν στα πελάγη με τις ώρες. Η ζωή μου ήταν ένα απέραντο ταξίδι πάμπολλων ναυτικών μιλίων».

Οι δυνατότητές του στο άθλημα θα φανούν σχεδόν αμέσως. Κερδίζει πρωτιές και προκρίσεις, αλλά έρχεται αντιμέτωπος με τον ρατσισμό της πρωτεύουσας. Θυμάται ακόμη κάποιες τραυματικές εμπειρίες: «Κέρδιζα προκρίσεις για αγώνες, αλλά με έκοβαν από τις αποστολές μόνο και μόνο γιατί ήμουν από τη Σύρο και επαρχιώτης. Δεν υπήρχε υποστήριξη, κάθε άλλο μάλιστα. Τη μια χρονιά έπαιρνα το τρίτο μετάλλιο στην Ευρώπη και την επόμενη, που βρισκόμουν σε καλύτερη φυσική κατάσταση, δεν μου επέτρεπαν να λάβω μέρος στους αγώνες. Κάπως έτσι αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το νησί μου και να γίνω κι εγώ Αθηναίος κυνηγώντας μια καλύτερη μοίρα».

Λίγα χρόνια αργότερα κατακτά την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γαλλίας -διάκριση που έλαβε και μόλις πριν από λίγες μέρες- και τότε είναι που γνωρίζεται με τη γυναίκα της ζωής του, την ηθοποιό Δήμητρα Σουμή.

«Με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε σε ένα γυμναστήριο. Ο έρωτας υπήρξε κεραυνοβόλος και θελήσαμε σχεδόν αμέσως να κάνουμε οικογένεια. Σήμερα έχουμε δύο παιδιά, τον 5χρονο Γιώργο και τη δύο ετών Ελίνα», εξομολογείται στο «thema people» και συνεχίζει: «Η οικογένεια είναι το λιμάνι για κάθε πρωταθλητή. Υψηλές επιδόσεις χωρίς ηρεμία στην προσωπική ζωή δεν μπορεί να υπάρξουν. Με τα παιδιά ασχολούμαι δυστυχώς ελάχιστα αφού οι υποχρεώσεις μου είναι πολλές. Γνωρίζουν όμως ότι ο μπαμπάς βρίσκεται συνεχώς στη θάλασσα. Είναι περίεργο το πώς αντιλαμβάνονται τα πιτσιρίκια κάποια πράγματα: πριν από λίγες ημέρες η δασκάλα ρώτησε τον γιο μου στο νηπιαγωγείο τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει και εκείνος απάντησε “μπαμπάς”. Οταν τον ξαναρώτησε τι δουλειά κάνω, αρκέστηκε στη φράση: “Εχει μπράτσα!”».

Ο Αντώνης Μπουγιούρης, πλωτάρχης του Λιμενικού με πάμπολλες πρωτιές σε πανελλήνια, ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, έχει να θυμάται πολλές δύσκολες στιγμές στην καριέρα του: «Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αυστραλίας το σκάφος μου ήρθε αντιμέτωπο με έναν καρχαρία, ενώ έναν χρόνο μετά ένα μεγάλο κύμα αναποδογύρισε το ιστιοπλοϊκό και βούλιαξε ενώ ήμουν δεμένος. Η ζωή μου πέρασε σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μου καθώς δεν ήξερα αν θα κατάφερνα να βγω ζωντανός. Απίθανες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό μου. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν στη “θάλασσα γεννήθηκα και από αυτή θα φύγω”».
Δυσάρεστες εκπλήξεις, όμως, του επιφύλασσε και το φετινό καλοκαίρι: «Είχα πάει στην Τουρκία προκειμένου να προετοιμαστώ για το πρόσφατο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και έπαθα μια ισχυρή δηλητηρίαση που με ανάγκασε να νοσηλευτώ σε νοσοκομείο. Ημουν αποκαμωμένος, καθώς είχα να αντιμετωπίσω τόσο το θέμα της υγείας μου όσο και σωρεία οικογενειακών προβλημάτων. Ο γιος μου αρρώστησε, ο πεθερός μου τράκαρε κι εγώ βρισκόμουν κυριολεκτικά σε απόγνωση».

Οταν ήρθε η ώρα για τους αγώνες της Γαλλίας, όμως, όλα τα κακά έμειναν πίσω. «Πίστεψα ότι μπορώ να αλλάξω την τύχη μου και το πέτυχα. Διψούσα για μια παγκόσμια διάκριση σε μια εποχή όπου η Ελλάδα τα φέρνει δύσκολα βόλτα και οι Ελληνες αθλητές παλεύουμε ουσιαστικά μόνοι μας, χωρίς να υπάρχουν χορηγοί που να χρηματοδοτούν την προσπάθειά μας».
 H υπεροχή αναγνωρίστηκε ακόμη και από αντιπάλους του όπως ο σκληροπυρηνικός Πολωνός Ματσιέι Γκραμπόφσκι, ο οποίος έπλεξε το εγκώμιό του - κι ας τον περιόρισε στη δεύτερη θέση. «Το να δίνεις έναν δίκαιο αγώνα κερδίζοντας την αναγνώριση και τον σεβασμό των αντιπάλων είναι σπουδαίο και συγκινητικό. Οπως συγκινητική είναι και η ανταπόκριση του κόσμου στα social media. Χαίρομαι που άγγιξα τους Ελληνες παρουσιάζοντας ένα θετικό πρότυπο για τη νεολαία». 

Ποτέ, όμως, δεν ξεχνά την εποχή που κάποιοι τον υποτιμούσαν κολλώντας του το παρατσούκλι «επαρχιώτης», μια ρετσινιά που τελικά τον πείσμωσε ανοίγοντας κυριολεκτικά τα πανιά του με στόχο την κορυφή. Γι’ αυτό και όπως ο ίδιος εξομολογείται στο «thema people», αν έγραφε ποτέ τη βιογραφία του ξέρει ποιον τίτλο θα της έβαζε: «Ενας επαρχιώτης στα μάτια κάποιων, που κατάφερε να κάτσει στην κορυφή του κόσμου».