Mαριέττα Φαφούτη: Με το μουσικό άγγιγμα του Μίδα

Είναι Σάββατο μεσημέρι. Καλώ το κέντρο εξυπηρέτησης πελατών εταιρείας κινητής τηλεφωνίας. Είμαι σε αναμονή. Είμαι πολλή ώρα σε αναμονή. Δεν μου συμβαίνει το αυτονόητο, δηλαδή να εκνευριστώ, αλλά αρχίζω και σκέφτομαι πόσο επιδραστικός πρέπει να είναι ο άνθρωπος που έχει γράψει το τραγούδι που παίζει όση ώρα εγώ και αρκετές άλλες χιλιάδες πελατών περνάμε τη βάσανο του «όλες οι γραμμές είναι κατειλημμένες. Παρακαλώ περιμένετε».  Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι άλλος από τη Μαριέττα Φαφούτη, που με το «I’m gonna start now» κατάφερε να προστέσει στο παλμαρέ της έναν ακόμη feel good ύμνο. Ολόκληρη τη Φαφούτη, την ευδιάθετη, τη χαρούμενη, την αισιόδοξη αλλά και τη μελαγχολική -υπάρχει κι αυτή κάπου στο βάθος- θα την ακούσετε στις 18 του μήνα στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

«Δεν θα βρέχει εκείνο το απόγευμα, είμαι σίγουρη», μου λέει στη διάρκεια της κουβέντας μας, επιβεβαιώνοντας την αισιόδοξη φήμη της που προηγείται του ονόματός της. «Είμαστε σε φάση αναδιοργάνωσης με την μπάντα μου. Εχουμε επιστρέψει όλοι από τις καλοκαιρινές διακοπές και μπαίνουμε ξανά σε σειρά. Η αλήθεια είναι πως πάντα ήμουν πολύ cool πριν από μια μεγάλη συναυλία, όμως αυτή τη φορά νομίζω ότι έχω λίγο άγχος. Σκέψου ότι από την κούραση μου τρέχουν τα σάλια όταν πέφτω να κοιμηθώ», λέει ξεκινώντας την ανάγλυφη αφήγησή της.
Είναι λογικό η πολυπραγμοσύνη της να της φέρνει αυτή τη γλυκιά κούραση της δημιουργίας. Η Μαριέττα γράφει πολύ και συνεχώς. Για σινεμά -η ταινία «Στο σπίτι» του Αθανάσιου Καρανικόλα κάνει πρεμιέρα στις «Νύχτες Πρεμιέρας» αυτές τις μέρες-, για θέατρο, για διαφημιστικά - πρόχειρα μου ’ρχονται στον νου οι ευφυείς μελωδίες της για τις καμπάνιες της Aegean, της Lacta, της Cosmote.

Τη ρωτάω αν χαίρεται που έχει ζήτηση και οι δουλειές της έχουν απήχηση στο κοινό. Κομπιάζει για λίγο. «Εννοείται ότι χαίρομαι» λέει και συνεχίζει: «Ωστόσο δεν έχω ζήτηση επειδή είμαι η Μαριέττα Φαφούτη αλλά επειδή είμαι συνεπής στη δουλειά μου και αντιμετωπίζω κάθε πελάτη με σεβασμό. Δεν ξεπετάω τη μουσική που θα κάνω για ένα διαφημιστικό, την αντιμετωπίζω με τον ίδιο τρόπο που βλέπω τη δισκογραφία μου. Μου πέρασε πριν από λίγες μέρες η σκέψη να αυτολογοκριθώ. Σκεφτόμουν αν έπρεπε να βάλω στο setlist της συναυλίας ένα γαλλικό τραγούδι που έχω γράψει για μια τράπεζα και πραγματικά το λατρεύω. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή κατάλαβα πως είναι πραγματικά κρίμα να μπω σε μια τέτοια διαδικασία. Είναι όλα τραγούδια ειλικρινή και τίμια, που έχουν γραφτεί με χαμόγελο και αγάπη και έτσι θέλουμε να τα δίνουμε στο κοινό με την μπάντα μου».

Η Μαριέττα, η οποία αναγνωρίζει πως ένα από τα πλέον πολύτιμα αντικείμενα στη ζωή της είναι το κινητό της τηλέφωνο, στο οποίο έχει αποθηκευμένη ό,τι μελωδία τής κατέβει στο κεφάλι -πιστέψτε με, είναι χιλιάδες-, πιστεύει ακράδαντα πως δεν κάνει τίποτα παραπάνω από τη δουλειά της. Λέει μάλιστα πόσο χαρούμενη είναι σε σχέση με την επταετή περίοδο που έπρεπε να δουλεύει για τα προς το ζην ως κειμενογράφος και στον ελεύθερο χρόνο της να φτιάχνει μουσικές, ενώ αναγνωρίζει ότι οι συνθέσεις για τις διαφημίσεις την κάνουν καλύτερη μουσικό υπό την έννοια ότι πειραματίζεται με είδη και τρόπους που δεν θα ακουμπούσε σε άλλη περίπτωση. Και με τη συνταγή της χαράς, την πατέντα της οποίας διεκδικεί με αξιώσεις, τι γίνεται; Την ενοχλεί που το όνομά της θα μπορούσε να προστεθεί ως συνώνυμο πλάι στο λήμμα ευτυχία; «Οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση είναι καλή, τουλάχιστον για τους ακροατές ή ακόμη και τους δημοσιογράφους που τυχαίνει να μη σε γνωρίζουν. Προφανώς και δεν είμαι ευτυχισμένη όλη την ώρα και δεν γράφω μόνο χαρούμενες μουσικές. Μέχρι και heavy metal μπορώ να γράψω. Ομως μέσα από αυτή την κατηγοριοποίηση μπορείς να δώσεις ένα στίγμα σου».

«Είμαστε μια μπάντα κολλητών»

Τελικά, γιατί να πάει κάποιος να τη δει και να την ακούσει στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών να λάμπει («Shine» είναι ο τίτλος των συναυλιών της); «Γιατί είμαστε μια μπάντα κολλητών που φτιάχνουμε μουσική παρέα, παίζουμε τραγούδια που αγαπάμε, διασκευές που μας αρέσουν, γιατί θα περιμένουμε τον κόσμο με μια ανοιχτή αγκαλιά», καταλήγει με τον αυθεντικά πηγαίο τρόπο της. Αμφιβάλλει κανείς ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προφυλαχτείς ακόμη και από μια αναπάντεχη φθινοπωρινή μπόρα από μια ορθάνοιχτη αγκαλιά;