Λούης Τσάτουμας:Ο επίμονος άλτης

«Τρελάθηκα!». Αυτή τη λέξη, ακολουθούμενη από ένα θαυμαστικό, έγραψε η σύντροφος του Λούη Τσάτουμα στον λογαριασμό της στο Facebook το απόγευμα της 17ης Αυγούστου. Μια λέξη που θα μπορούσε να ακουστεί όχι μόνο ως επινίκια ιαχή για το άλμα του αγαπημένου της στα 8,15 μ. που του εξασφάλισε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου της Ζυρίχης, αλλά και να περιγράψει τη συνισταμένη της συλλογικής ανακούφισης που ένιωσαν όσοι γνωρίζουν τη δύναμη, το ταλέντο, την επιμονή, τη στοχοπροσήλωση αλλά και τις ατυχίες του Μεσσήνιου άλτη.

Και είναι πολλοί, πάρα πολλοί αυτοί. Το απόγευμα της επομένης η αγαπημένη του Σιμώνα Αργιανά τον περίμενε στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» με μια αγκαλιά λουλούδια, μα κυρίως με τη δική της τρυφερή, ορθάνοιχτη αγκαλιά. «Οι προσευχές μου έπιασαν», αρκέστηκε να δηλώσει εκείνος, αφιερώνοντας το μετάλλιο σε όλους τους Ελληνες - σε όσους γνώριζαν από πρώτο χέρι τον αγώνα που κατέβαλλε για μια θέση στο βάθρο του ανοιχτού στίβου, αλλά και σε εκείνους που δεν είχαν ούτε την παραμικρή ιδέα.

Για τη Μεσσηνία ο Τσάτουμας ενσαρκώνει το καμάρι της, τον τοπικό της ήρωα, έναν ζωντανό μύθο. Δεν είναι μόνο ότι το ταλέντο του στον στίβο εκκολάφτηκε στις αλάνες και στα τοπικά στάδια, αλλά και το γεγονός ότι εκεί, στο Εθνικό Στάδιο της Καλαμάτας, πέτυχε στις 3 Ιουνίου του 2007 το προσωπικό ρεκόρ του με άλμα στα 8,66 μ., το οποίο έκτοτε αποτελεί πανελλήνιο ρεκόρ αλλά και την όγδοη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών σε παγκόσμιο επίπεδο.

Κάποιοι από τους παρόντες στα Παπαφλέσσεια θυμούνται ότι μετά το πέρας των αγώνων ο Τσάτουμας τους προέτρεψε, μεταξύ αστείου και σοβαρού, να φροντίσουν να έχουν μεγαλύτερο σκάμμα για την επόμενη φορά που θα πηδούσε εκεί. Αλλοι, πάλι, μόλις τότε κατάλαβαν ότι ο Μεσσήνιος άλτης είναι ένας λευκός αθλητής με προσόντα μαύρου. 

Αθλητικό DNA

Η ενασχόληση του Τσάτουμα με τον αθλητισμό ήταν λίγο πολύ θέμα γονιδίων. Το πρότυπο του πατέρα του Θοδωρή Τσάτουμα, ο οποίος υπήρξε αθλητής του Μεσσηνιακού στο μήκος και στο ύψος, ήταν καθοριστικό. Πήρε αθλητική παιδεία και από την πλευρά της μητέρας του, η οποία είναι επίσης γυμνάστρια. Ακόμη και η μεγαλύτερη αδελφή του, η Τζίνα, είναι απόφοιτος ΤΕΦΑΑ. Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε και ο ίδιος. Το 1992 ο 10χρονος Λούης κατακτά το χρυσό μετάλλιο στους σχολικούς αγώνες του νομού.

Κάπως έτσι λήγει και το δίλημμα μεταξύ μπάσκετ -άθλημα που ασκούσε και εξακολουθεί να του ασκεί γοητεία- και του στίβου. Επτά χρόνια αργότερα, και ενώ οι διακρίσεις στους τοπικούς και τους πανελλήνιους σχολικούς αγώνες έμοιαζαν πλέον με ρουτίνα, ο Τσάτουμας κατετάγη 4ος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παίδων στην Πολωνία με άλμα στα 7,54 μ. Υστερα ήρθε και η πρωτιά στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων το 2001 με άλμα στα 7,98 μ. και άλλη μία δύο χρόνια αργότερα στο Ευρωπαϊκό κάτω των 23, όπου πέταξε στα 8,24 μ. Από κοντά και οι μεγάλες προσδοκίες για το παιδί-θαύμα του ελληνικού στίβου.

Οι πρώτοι του Ολυμπιακοί Αγώνες, εκείνοι της Αθήνας το 2004, με κάπως καρμικό τρόπο, προοιωνίζονταν ότι οι μεγάλες διοργανώσεις δεν πηγαίνουν παρέα με τις μεγάλες επιδόσεις για τον Μεσσήνιο άλτη. Δεν κατάφερε να περάσει στον τελικό του μήκους, κατάρα που τον ακολούθησε και στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου οκτώ χρόνια αργότερα. Το 2008 στο Πεκίνο, παρότι εξασφάλισε μία θέση στον τελικό του αγωνίσματος και μάλιστα έχοντας την καλύτερη επίδοση από τους συναθλητές του, δεν κατάφερε να έχει έγκυρο άλμα.

Ο Λούης, όμως, όπως συνηθίζουν να λένε για τον ίδιο, δεν μπορεί να χάνει ούτε στο τάβλι - πόσο μάλλον στο άθλημα που αποφάσισε να δοθεί με σώμα και ψυχή, κωφεύοντας απέναντι σε εκείνους που τα πρώτα χρόνια τον προέτρεπαν να ασχοληθεί με τους δρόμους ταχύτητας. Είναι πάντα παρών στις μεγάλες διοργανώσεις (κατετάγη 2ος στο Ευρωπαϊκό κλειστού στίβου το 2007, 3ος στους Μεσογειακούς το 2009 και ο 1ος στην αντίστοιχη διοργάνωση του 2013). Του λείπει όμως μια μεγάλη διάκριση στον ανοιχτό στίβο.

Περιμένει υπομονετικά τη στιγμή του, παλεύοντας με τους δαίμονές του, με την ελλιπή στήριξη της Πολιτείας, με τις υπό κατάρρευση αθλητικές εγκαταστάσεις, με τραυματισμούς και κακοτυχίες. Το απόγευμα της 17ης Αυγούστου, όταν ανεβαίνει στη δεύτερη θέση του βάθρου, απαντώνται μεμιάς όλα τα μεγάλα «γιατί» της άχαρης ζωής που διάλεξε να βαδίσει. Εκείνης του πρωταθλητή. Ο άνθρωπος που όταν μπαίνει στον στίβο νιώθει βασιλιάς -σύμφωνα με το κλισέ που τον ακολουθεί- εκτός σταδίων είναι μάλλον πράος, ήσυχος και μειλίχιος. Παρακολουθεί φανατικά ταινίες, αγώνες στίβου, αλλά και μπάσκετ, ζει μάλλον ασκητικά, κατά τις επιταγές του πρωταθλητισμού - ακόμη κι αν ξενυχτήσει για να γιορτάσει μια επιτυχία του, την επομένη το πρωί θα είναι εκεί, συνεπής στην προπόνησή του.

Λατρεύει τους αγώνες μοτοσικλέτας, δεν χάνει γκραν πρι της F1 και δηλώνει ορκισμένος οπαδός του Μίκαελ Σουμάχερ. Συνήθως είναι χαμογελαστός, αισιόδοξος, ακόμη κι όταν όλα πάνε λάθος, είναι ο μόνος άνθρωπος -εκτός από τον προπονητή του Δημήτρη Βασιλικό- που ξέρει και μπορεί να δίνει κουράγιο στον ίδιο τον εαυτό του. Το απόγευμα της νίκης του η Ολυμπιονίκης Πηγή Δεβετζή, η οποία θεωρούσε τη 17η του Αυγούστου σημαδιακή, αφού την ίδια ημέρα πριν από έξι χρόνια είχε κατακτήσει το δεύτερο ασημένιο μετάλλιό της στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, του πόσταρε στο Facebook: «Σαυρίτσα, συγχαρητήρια». Ηταν μια υπέροχη  κατακλείδα, μια πρώτης τάξεως αποδόμηση μιας παρ’ ολίγον μελό αθλητικής ιστορίας.