Κατερίνα Στεφανίδη:Η ασημένια επικοντίστρια πετάει στα σύννεφα

Μεγάλωσε στις γειτονιές της Παλλήνης όπου και γαλουχήθηκε με το αθλητικό ιδεώδες. Ο πατέρας της, Γιώργος Στεφανίδης, υπήρξε αθλητής του τριπλούν ενώ η μητέρα της, Ζωή Βαρέλη, σπρίντερ. Κορίτσι με εξαιρετικές αθλητικές ικανότητες, αξιοποίησε την υποτροφία που της δόθηκε πριν από χρόνια προκειμένου να σπουδάσει Ψυχολογία σε ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών, το Στάνφορντ.

- Πηγαίνοντας στους αγώνες τι πίστευες ότι θα έκανες;

Σκόπευα σε ένα μετάλλιο και επιδίωκα μια επίδοση κοντά στο ρεκόρ μου. Ευτυχώς τα κατάφερα.  

- Διαισθάνθηκες κατά τη διάρκεια του αγώνα ότι μπορείς να κατακτήσεις την πρώτη θέση;

Σίγουρα, αλλά ήξερα ότι όλες οι συναθλήτριές μου είχαν τη δυνατότητα να περάσουν αυτό το ύψος οπότε δεν με εξέπληξε όταν η Ρωσίδα πρωταθλήτρια Αντζέλικα Σιντόροβα το πέρασε, εξασφαλίζοντας την πρώτη θέση.

- Ποια στιγμή είπες σ’ αυτούς τους αγώνες «μπορώ  το καλύτερο»;

Ολη τη φετινή σεζόν ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση. Περίμενα μια μεγάλη επίδοση από τον χειμώνα στον κλειστό στίβο, αλλά δεν μου βγήκε. Γύρω στον Ιούνιο ένιωθα ότι βρίσκομαι σε εξαιρετική φόρμα και επομένως ότι είμαι έτοιμη να διεκδικήσω ένα μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

- Πώς αισθάνθηκες ανεβαίνοντας στο βάθρο;  

Πριν από τον αγώνα πίστευα ότι αν δεν κέρδιζα το χρυσό θα στεναχωριόμουν, αλλά τελικά το μετάλλιο είναι μετάλλιο. Είμαι χαρούμενη που ανέβηκα εντέλει σε κάποιο σκαλί του βάθρου.



- Είσαι μια αθλήτρια που ζει στο εξωτερικό. Πώς νιώθεις κάθε φορά που χάρη σε σένα η ελληνική σημαία κυματίζει ψηλά στον ιστό;

Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα. Είναι υπέροχο να νιώθεις ότι χάρη σε σένα η χώρα σου εκπροσωπείται με τον καλύτερο τρόπο στο εξωτερικό. Από την άποψη αυτή, οι αθλητές είμαστε και λίγο πρεσβευτές. Και μάλιστα πρεσβευτές σε μια εποχή όπου η Ελλάδα έχει ανάγκη την έξωθεν καλή μαρτυρία. 

- Πώς είναι, αλήθεια, το 24ωρό σου στην Αμερική;

Πάω στο πανεπιστήμιο από το πρωί (σ.σ.: κάνει το διδακτορικό της στην Ψυχολογία) και μένω εκεί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Μετά ακολουθεί προπόνηση. Κάποιες μέρες είναι δύσκολες και κάποιες άλλες λιγότερο κουραστικές. Οταν επιστρέφω στο σπίτι διαβάζω καθότι αυτή την εποχή κάνω τις μεταπτυχιακές σπουδές μου και πέφτω για ύπνο. Δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος για κάτι άλλο.



- Tι είναι αυτό που σου λείπει κυρίως από την Ελλάδα;

Αυτό που μου λείπει από την Ελλάδα είναι κυρίως οι άνθρωποι. Οικογένεια, φίλοι, συμμαθητές... Μετά από πολλά χρόνια στην Αμερική, τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω κάποια πράγματα σε σχέση με την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής των Αμερικανών και να εκτιμώ περισσότερο  τις πατροπαράδοτες ελληνικές αξίες. Οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι πιο γερές και πιο ουσιαστικές από οπουδήποτε.

- Ποιο ήταν το πρώτο τηλεφώνημα που πήρες μετά την επιτυχία σου στους φετινούς Πανευρωπαϊκούς;

Οι γονείς μου ήταν στο στάδιο, οπότε είδαν τον αγώνα από κοντά. Τα πρώτα τηλεφωνήματα μετά την επιτυχία μου ήταν από την αδελφή και τον προπονητή μου. Και από τους δύο άκουσα πολύ συγκινητικές κουβέντες.


Με το πτυχίο Ψυχολογίας στα χέρια από την αποφοίτησή της από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ

- Tι σου λένε στην Αμερική όταν ακούνε ότι είσαι από την Ελλάδα;

Εχω δει διαφορετικές αντιδράσεις, αλλά γενικώς δεν μπορώ να πω ότι έχω βιώσει κάτι ακραίο, το αντίθετο θα έλεγα. Στην Αμερική ο κόσμος ενδιαφέρεται για την Ελλάδα και την κρίση. Αντιθέτως, εκεί όπου βίωσα ρατσισμό, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, είναι σε κάποιες χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης.


Ωρες ξεκούρασης για την πρωταθλήτρια

- Ποιες ελληνικές συνήθειες δεν έχεις εγκαταλείψει ακόμη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού;

Το φαγητό. Επισκέπτομαι τακτικά κάποια  ελληνικά εστιατόρια για να παίρνω μια γεύση από Ελλάδα. Ετσι έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι μακριά αλλά συγχρόνως και κοντά. Συχνά εξάλλου μπαίνω στην κουζίνα και ξεκουράζομαι μαγειρεύοντας ελληνικά φαγητά μόνη μου.

- Πώς περνάς εκεί τον ελεύθερο χρόνο σου; Δυστυχώς δεν έχω ελεύθερο χρόνο. Πραγματικά τρέχω όλη την ημέρα. Οποτε, όμως, μου προσφέρεται η δυνατότητα για μια μικρή ανάσα, προτιμώ να βρίσκομαι με φίλους και με ανθρώπους που αγαπώ. Συζητάμε, απολαμβάνουμε κάποιο φαγητό ή παίζουμε κάποιο επιτραπέζιο παιχνίδι. Συνηθίζω να λέω ότι οι άνθρωποι που είναι γύρω μου είναι πολύ σημαντικοί για μένα.

- Tι ονειρεύεσαι για το μέλλον;

Αγαπώ τον αθλητισμό γι’ αυτό και θέλω να πηγαίνω όλο και καλύτερα, ξεπερνώντας τον εαυτό μου και βάζοντας τον πήχη όλο και ψηλότερα. Αυτό είναι το ένα κομμάτι των «θέλω» μου γιατί ως άνθρωπος που ασχολούμαι με τα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής θεωρώ πολύ σημαντικό να αυτοβελτιώνομαι προχωρώντας βήματα προς τα εμπρός. Οι προσωπικές μου διαδρομές θέλω να με εξελίξουν τόσο σε προσωπικό όσο και σε  πνευματικό επίπεδο.  


Selfie με τον Λούη Τσάτουμα

- Tι σε πληγώνει στην Ελλάδα του 2014;

Πολλά πράγματα με ματώνουν. Επικεντρώνομαι όμως κυρίως σε δύο: για τα παιδιά της δικής μου γενιάς η μόνη λύση φαίνεται να είναι το εξωτερικό, στο οποίο αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Με στεναχωρεί το γεγονός ότι όταν θελήσω να επιστρέψω στην Ελλάδα έχοντας φοιτήσει σε ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου, το πιο πιθανό είναι να μη βρίσκω δουλειά. Με τον τρόπο αυτό η χώρα μας χάνει όλο και περισσότερο αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό. Από την άλλη, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που μένουν στη χώρα αναγκάζονται να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ με αποτέλεσμα να μην τους περισσεύει χρόνος παρά μόνο για το κυνήγι της επιβίωσης.

- Ποια θεωρείς ότι ήταν η δυσκολότερη φάση της ζωής σου;

Εχω περάσει πολλές δυσκολίες αλλά δεν ξεχωρίζω κάποια ως ιδιαίτερη. Εχω πονέσει, έχω ματώσει, έχω κλάψει πολλά βράδια. Παρ’ όλα αυτά, οι σκόπελοι με έφτασαν ως εδώ, γι’ αυτό και στον τελικό απολογισμό παραδέχομαι ότι είχαν και τα θετικά τους. Με έμαθαν να έχω επιμονή και υπομονή εμμένοντας στο καλύτερο.

- Οταν κλείνεις τα μάτια σου τι σκέφτεσαι;

Ονειρεύομαι τη χώρα μου, τους ανθρώπους μου, την ελληνική σημαία να κυματίζει ψηλά στον ιστό. Αλλες φορές πάλι κλείνω τα μάτια μου και απλά συνειδητοποιώ πόσο πολύ κουρασμένη είμαι.


Ευχαριστεί τον προπονητή της με αυτοσχέδια πικέτα

- H δημιουργία οικογένειας είναι στα άμεσα σχέδιά σου;

Ναι, αλλά στο μακρινό μέλλον. Είμαι άλλωστε μόνο 24 ετών…


Με τον πατέρα της σε μικρή ηλικία

- Κατά την απονομή έδωσες συγχαρητήρια και φίλησες τη Ρωσίδα συναθλήτριά σου Αντζέλικα Σιντόροβα. Σήμαινε κάτι αυτό;

Το ευ αγωνίζεσθαι είναι πολύ σημαντικό κι ας το βλέπεις σπάνια σήμερα. Μου έκανε, για παράδειγμα, εντύπωση ένα μήνυμα που πήρα στο Facebook. Kάποιος φαν, αφού με συνεχάρη, μου περιέγραψε μια σκηνή: έβλεπε τον αγώνα μαζί με τον πατέρα του, ο οποίος κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης δάγκωνε τη φανέλα του και έβριζε. Οταν όμως η Σιντόροβα πέρασε το 4,65 και είδε την αντίδρασή μου, άλλαξε άποψη για το τι σημαίνει νίκη. Νομίζω ότι το σημαντικότερο σ’ αυτούς τους αγώνες δεν ήταν για μένα το αργυρό μετάλλιο, αλλά το βαθύτερο νόημα του ευπρεπούς ανταγωνισμού και της ευγενούς άμιλλας που εισέπραξε ο κόσμος. 

- Oλος ο κόσμος υποφέρει από πολέμους και πολιτική αστάθεια. Ο αθλητισμός έχει πια τη δύναμη να περάσει ένα διεθνές μήνυμα ειρήνης;

Δεν είμαι σίγουρη πια. Η υφήλιος ή φλέγεται ή έρχεται αντιμέτωπη με αναταραχές. Δυστυχώς, τα μηνύματα που περνάει ο αθλητισμός φαντάζουν πια πολύ μικρά μπροστά στα οικονομικοπολιτικά συμφέροντα των λαών και των ηγετών τους.