Στέλιος Κρητικός: Ποιο είναι το «κορμί» δίπλα στον Μάρκο Σεφερλή

Τον χειμώνα των 20 χρόνων του ο Στέλιος θα τον θυμάται για πάντα. Σε ένα φιλικό σπίτι, στον Πειραιά, αποφάσισε με την παρότρυνση των φίλων του, οι οποίοι κάτι έβλεπαν σ’ αυτόν, να υποδυθεί τον κλόουν για να ευχαριστήσει τα παιδιά που είχαν μαζευτεί εκεί. «Η μέρα εκείνη, ασυναίσθητα, άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου. Ενθουσιάστηκα!», ξεκινά να μου αφηγείται. «Οσο κι αν είχαν χαρεί εκείνο το βράδυ τα παιδάκια, το διπλάσιο είχα ευχαριστηθεί εγώ! Θυμάμαι ότι είχαν περάσει τρεις ώρες κι εγώ συνέχιζα να είμαι μέσα σε ένα δωμάτιο μαζί με τα παιδιά: να λέμε παραμύθια, να τους κάνω αυτοσχεδιασμούς, να υποδύομαι ήρωες παιδικών παραμυθιών, να παίζουμε. Αναρωτιόμουν στο τέλος πώς είχε περάσει η ώρα!», θυμάται. Λόγω της πρώην συζύγου του, αφού εκείνη εργαζόταν ήδη ως ηθοποιός, ο Στέλιος μπήκε νωρίς στο θεατρικό κλίμα: ξεκίνησε να ασχολείται με τις παραστάσεις, κρατούσε τα λόγια παιδικών ηρώων -του Αλαντίν, του Κάπτεν Χουκ και του Καραγκιόζη-, έδινε ιδέες, βοηθούσε ακόμη και στα σκηνικά ή στα ενδυματολογικά όπου χρειαζόταν. «Ακόμη και το να μιμούμαι τους ηθοποιούς που έκαναν τους άλλους ρόλους έμοιαζε να είναι κάτι πολύ μαγικό στο δικό μου μυαλό. Σπούδασα στη συνέχεια σε θεατρική σχολή, ενώ παράλληλα είχα και το ποδόσφαιρο, γιατί αυτή ήταν η κύρια δουλειά μου για πολλά χρόνια. Κουράστηκα πολύ, για πολλά χρόνια. Ξέρεις, κάποιοι ηθοποιοί κάνουν, στην αρχή της πορείας τους, παιδικό θέατρο για να οδηγηθούν αργότερα σε ένα άλλο είδος θεάτρου. Ισως ενδόμυχα να το υποτιμούν κιόλας. Εγώ, όμως, αγαπώ τόσο πολύ τα παιδιά και αυτό το είδος θεάτρου ώστε επένδυσα σ’ αυτό, μου έγινε τρόπος ζωής, και προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι όλο και καλύτερος σ’ αυτό ώστε να κάνω ακόμη καλύτερες παιδικές παρατάσεις. Γιατί για μένα το παιδικό δεν είναι “πάρεργο”, είναι η αιτία που με έκανε να γίνω ηθοποιός», μου εξηγεί.



Με τον Μάρκο Σεφερλή σε χαρακτηριστικές σκηνές από παραστάσεις στο «Δελφινάριο»

Από το ποδόσφαιρο στο θέατρο

Ο Στέλιος μεγάλωσε στη Ρόδο. Και όσο κι αν φαίνεται παράξενο από τη δουλειά που επέλεξε να κάνει στην πορεία, υπήρξε ένα πολύ ντροπαλό παιδί. «Μου μιλούσες και χαμήλωνα τα μάτια», θυμάται σήμερα. Το όνειρό του, από τότε που ήταν αρχηγός στην ομάδα του Φοίβου Κρεμαστής, ήταν να γίνει σπουδαίος ποδοσφαιριστής, να παίξει στην εθνική ομάδα και σε άλλες της α’ κατηγορίας και να διαγράψει μια σημαντική καριέρα στο άθλημα. Μέχρι τα 35 του η πορεία του στο ποδόσφαιρο -με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου στο 6Χ6 το 2006 στη Γερμανία- κινούνταν παράλληλα με τη θεατρική: το πρωί παιδικό θέατρο σε σχολεία, το μεσημέρι προπονήσεις με το Μαρκό Μαρκόπουλου στα Γλυκά Νερά ή στον Παράδεισο Αμαρουσίου, στις οποίες στο μεταξύ είχε μεταγραφεί και έπαιζε, το απόγευμα πρόβες και παραστάσεις που ανέβαζε με τη θεατρική ομάδα του στο «Καλουτά», στο «Χορν», στο «Ορφέας», στο «Ακάδημος» και στο «Περοκέ», και τα Σαββατοκύριακα ματς. Παράλληλα, για λόγους επιβίωσης, κάποια περίοδο εργαζόταν και ως security. «Τόσο το θέατρο όσο και το ποδόσφαιρο είναι δύο πολύ μεγάλες μου αγάπες. Για μένα ήταν και τα δύο, από την αρχή, δύο πολύ ωραία πάρτι, από τα οποία δεν μπορούσα ποτέ να ξεχωρίσω ποιο ήταν το καλύτερο, παρά τις όποιες δυσκολίες τους ή αντιξοότητες - όπως ίσως να συμβαίνει σε οποιαδήποτε δουλειά. Κι έχω δουλέψει πολύ στη ζωή μου, σχεδόν ασταμάτητα, για να τα καταφέρω. Και αυτός πιστεύω ότι είναι και ο λόγος που μπορώ να αντιλαμβάνομαι τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μου, να κατανοώ χαρακτήρες, αλλά και να ξεχωρίζω ανθρώπους. Από την άλλη, προσαρμόζομαι πολύ εύκολα στα δύσκολα και παλεύω μέχρι τέλους, ενώ διαθέτω πολύ μεγάλη -“αθλητική”- πειθαρχία και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής μου. Το ποδοσφαιρικό παρελθόν μου λειτουργεί με τον εξής τρόπο στο θέατρο: δεν έχω τη ματαιοδοξία που ίσως να έχει κάποιος άλλος ηθοποιός, του να ξεχωρίσει από το σύνολο, να φανεί. Εγώ πάω πάντα με την ομάδα. Με τη φανέλα. Κι αν δεν είχα υπάρξει αθλητής, δεν ξέρω αν θα σκεφτόμουν μ’ αυτόν τον τρόπο», μου λέει.

Ο χωρισμός ήταν η πιο δύσκολη στιγμή

Το επόμενο διάστημα ο Στέλιος θέλει να εκδώσει δύο παιδικά παραμύθια με ήρωες δράκους και βασιλιάδες, ενώ ετοιμάζει και μια παιδική παράσταση με τίτλο «Ενας ονειροπόλος δράκος», με κεντρικό ήρωα έναν πατέρα που έχει γενέθλια και περιμένει τα παιδιά του να έρθουν στο σπίτι. Κι αυτή την ιστορία δεν την έγραψε τυχαία. «Είναι ουσιαστικά κάτι από τη ζωή μου, ένα σημαντικό κομμάτι της. Χωρίσαμε με την πρώην σύζυγό μου πριν από δύο χρόνια. Τότε πέρασα την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου γιατί ένας χωρισμός, ειδικά όταν υπάρχει αγάπη μεταξύ των ανθρώπων και έχουν ζήσει μαζί για δύο σχεδόν δεκαετίες, δεν είναι ποτέ ανώδυνος. Ο χωρισμός μας ήταν πολύ δύσκολος. Τα δύο μου παιδιά, λοιπόν, οι δύο μου γιοι, ο 14χρονος Μιχαήλ-Αγγελος και ο 11χρονος Αρης, ήθελα πάντα να είναι προστατευμένοι από τον όποιο πόνο μπορεί να ζούσα εγώ και η μητέρα τους. Επιδιώξαμε, ως γονείς, να συνεχίσουν να έχουν τη χαρά με την οποία μεγάλωσαν, να μην αλλάξει η καθημερινότητα και οι συνήθειές τους, να παραμένουν ευτυχισμένοι. Ελπίζω να τα καταφέραμε». Μου μιλάει για τη σχέση του με τα παιδιά του. Το πρόσωπό του λάμπει! «Μπορώ να σου μιλάω για πολλές ώρες για τους γιους μου και να μη μας φτάσει ο χρόνος! Είμαι ο φίλος τους. Οταν με βλέπουν στις παραστάσεις καμαρώνουν και το εισπράττω. Και μου αρέσει που, μεγαλώνοντας, με πετυχαίνουν σε μια τέτοια φάση της ζωής μου. Μαζί τους γίνομαι κι εγώ παιδί. Πάμε τώρα, για παράδειγμα, στη θάλασσα και τα παιδιά μου είναι οι κακοί δράκοι που θα έρθουν για να πάρουν το κάστρο μου. Αλλωστε, τα παιδιά μου μεγάλωσαν μέσα σε παραμύθια, ανάμεσα σε παιδικούς ήρωες, πρίγκιπες, πειρατές, ιππότες και δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό μεγαλώνοντας. Τελευταία, μάλιστα, πρέπει να σου ομολογήσω ότι βγαίνω μελανιασμένος από το νερό - δεν τα βγάζω πέρα εύκολα μαζί τους», καταλήγει γελώντας.

«Ο Μάρκος είναι θεατρικός παράδεισος»

Από τότε που είδε για πρώτη φορά τον Μάρκο Σεφερλή στην τηλεόραση, στο «Ταξί», και αργότερα στις παραστάσεις που ο ίδιος ανέβαζε, ο Στέλιος δήλωνε πάντα θαυμαστής του. Το όνειρό του ήταν, κάποια στιγμή, να παίξουν μαζί, στην ίδια σκηνή. «Κάποιοι λένε “πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου συμβεί”. Αυτό έγινε και με μένα σε σχέση με τον Μάρκο. Οποτε παρακολουθούσα παραστάσεις του, πήγαινα μετά στο καμαρίνι του και του εξέφραζα τον θαυμασμό μου για το ταλέντο και το μυαλό του. Θυμάμαι μάλιστα ότι την πρώτη φορά που τον είχα συναντήσει, μετά από μια πρεμιέρα, καθίσαμε οι δυο μας και μιλούσαμε για τρεις ώρες χωρίς καν να γνωριζόμαστε από παλιά. Ηταν κάτι μαγικό! Εκείνη τη μέρα δεν με ένοιαζε τίποτα και κανένας. Το μόνο που με αφορούσε ήταν που είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο τον οποίο θαύμαζα πάρα πολύ! Σήμερα η οικογένεια του Μάρκου είναι και δική μου οικογένεια και θέλω να πιστεύω ότι το ίδιο αισθάνεται και εκείνος. Μακάρι να συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμη η συνεργασία μας. Ο Μάρκος είναι για μένα, αυτή την περίοδο της ζωής μου, θεατρικός παράδεισος. Η σκηνική ευφυΐα του είναι μοναδική και, πολλές φορές, παίζοντας μαζί του, μέσα από τον αυτοσχεδιασμό του γίνομαι κι εγώ δικός του θεατής και θαυμαστής». Τον ρωτάω για την επιλογή του Μάρκου να γίνει φέτος ο παρουσιαστής της πρωινής εκπομπής του MEGA.

Χαμογελάει με σιγουριά. «Του αξίζει να γίνει ο βασιλιάς των πρωινών εκπομπών! Είναι ένας άνθρωπος πολύ εργατικός, πολύ έξυπνος, πολύ έντιμος απέναντι στο κοινό που τον ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια, που δεν θα αφήσει τίποτα στην τύχη. Πιστεύω ότι θα κερδίσει και αυτό το στοίχημα, όπως έχει συμβεί άλλωστε πολλές φορές στη ζωή του», καταλήγει. «Τελικά, τι κατάλαβες ότι είναι η ζωή, βρε Στέλιο, με όλα όσα έχεις περάσει;», τον ρωτάω τη στιγμή που βγάζει το μαύρο του φανελάκι, έτοιμος για την πρώτη του λήψη μέσα στην πισίνα. «Τι να ’ναι;», μου λέει χαμογελώντας: «Μια πλάκα είναι κι η ζωή!».