Πηνελόπη Τσιλίκα - Μάξιμος Μουμούρης:Η νέα είναι ωραία, ο παλιός είναι αλλιώς

«Είμαι μικρή. Η πρώτη μου δουλειά ήταν η “Μικρά Αγγλία”. Εχω όρεξη για δουλειά. Πολύ άγχος. Αλλά μόνο με τις πρόβες θα βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Ακόμη κι αν σημαίνει να είσαι οκτώ ώρες στο θέατρο και να δοκιμάζεις τις σκηνές». Η Πηνελόπη Τσιλίκα ντρεπόταν να παραδεχτεί φωναχτά ότι είναι ηθοποιός. Η κοπέλα που σπούδαζε στη Νομική Αθηνών δεν ήξερε πώς να πει στους γονείς της ότι θέλει να «παίζει» για όλη της τη ζωή. 
«Πρώτη φορά αναμετριέμαι με έναν ρόλο. Μάλλον, με περισσότερους από έναν ρόλους. Ολοι οι ηθοποιοί θα αποπειραθούμε να πείσουμε ότι είμαστε πολλοί ρόλοι. Είναι μια επιτακτική ανάγκη της παράστασης, μια και από το έργο του Κλοντέλ περνούν πολλοί χαρακτήρες. Κι εγώ αναρωτιέμαι αν θα κουραστεί ή όχι το κοινό από μια τετράωρη παράσταση. Φαντάζομαι, θα βοηθήσουν τα διαλείμματα. Ωστόσο, είναι όντως από τα πιο ωραία έργα που έχω διαβάσει. Μιλάει για τα πάντα. Από τον απαγορευμένο έρωτα μέχρι τη συμφιλίωση με τον Θεό. Υπάρχουν και κωμικά επεισόδια, δεν είναι ένα δραματικό έργο καθαρά. Ουσιαστικά μιλάει γι’ αυτό που όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσπαθούμε: την κατάκτηση του κόσμου. Δεν ξέρω αν προτιμώ τους κωμικούς ή τους δραματικούς χαρακτήρες. Είμαι πολύ μικρή. Είμαι στο ξεκίνημα. Ξέρεις, συμμετείχα σε μια μουσική παράσταση στο “Faust” και στις “Βάκχες” της Μάρθας Φριντζήλα, επίσης μουσική. Αγχος; Ναι, φυσικά έχω. Μόνο δουλεύοντας το ξεπερνώ. Και ελπίζοντας για το καλύτερο.



Μου αρέσει ο ρόλος μου. Κάνω τη Μουσική. Μια κοπέλα που αρνείται να μπει σε κανόνες, το σκάει γιατί θέλουν να της κάνουν προξενιό και τρέχει προς το άγνωστο να βρει τον έρωτα. Και επειδή τον ψάχνει, στο τέλος τον βρίσκει κιόλας. Μου αρέσει αυτός ο αισιόδοξος τρόπος σκέψης. Να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι εκεί έξω. Μικρή έκανα χορό και μπαλέτο. Δεν είπα ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός, σκηνοθέτις ή χορεύτρια. Νομίζω ότι το σύστημα εκπαίδευσης δεν σε οδηγεί σε αυτά τα επαγγέλματα. Με συγκινούσαν το θέατρο και το σινεμά ανέκαθεν. Αλλά δεν πιστεύω ότι στα 17 σου έχεις την ωριμότητα να επιλέξεις τι θέλεις να κάνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Δεν είχα πει σε κανέναν λοιπόν ότι θέλω να πάω σε δραματική σχολή. Ηξερα ότι θα δημιουργούσε συζητήσεις και έτσι το απέφυγα. Αρχικά τα νέα δεν ήταν ευπρόσδεκτα στους γονείς μου. Μετά την ταινία, όμως, λέω σε όποιον με ρωτά με τι ασχολούμαι ότι είμαι ηθοποιός. Χωρίς να ντρέπομαι. Τι έμαθα αυτά τα δύο χρόνια ως ηθοποιός; Οτι το εύκολο μπορεί να γίνει δύσκολο σε κλάσματα δευτερολέπτων. Εμαθα να συνεργάζομαι. Να ακολουθώ τις ιστορίες και να ακούω τον σκηνοθέτη. Να γίνομαι ένας ρόλος. Μου φαίνεται τόσο όμορφο να έρχεται κόσμος στις παραστάσεις ότι παίζω! Είμαι τυχερή. Είμαι τυχερή που συνεργάζομαι με τον Μάξιμο. Χάρηκα και δεν το πίστευα. Πέρα από μεγάλο ταλέντο, έχει και ποιότητα ως άνθρωπος. Με το που τελειώσουμε την παράσταση θα φύγω για διακοπές. Μου έχουν γίνει κάποιες τηλεοπτικές προτάσεις. Μη θαρρείς ότι είναι αμέτρητες. Αλλά, χωρίς να γίνομαι αφοριστική, απάντησα αρνητικά. Δεν θεώρησα ότι μπορούσα να το φέρω εις πέρας. Θα ήθελα να κάνω προσεκτικά βήματα. Εννοείται ότι θέλω να μπορώ να βιοπορίζομαι. Μακάρι να έχω πάντοτε το δικαίωμα της επιλογής».

Ο Μάξιμος Μουμούρης κάποτε έκανε με μια βέσπα τον γύρο της Πελοποννήσου. Σήμερα δηλώνει ευθέως ότι με τρία παιδιά, μικρά, δεν μπορεί εύκολα να αφοσιώνεται στις οκτάωρες πρόβες. «Δεν έχω ιδέα πώς θα ανταποκριθεί το κοινό σε μια παράσταση τεσσάρων και βάλε ωρών. Είναι και για μένα πρωτόγνωρο. Πρέπει να κρατήσουμε το ενδιαφέρον τους κάνοντας την αφήγηση συναρπαστική. Η γλώσσα του συγγραφέα είναι ιδιαίτερη. Κατάφερε να μετατρέψει την προσωπική του ιστορία σε ένα έργο μεγαθήριο. Κάποιοι κάνουν τη σύγκριση “Κλοντέλ ή Σαίξπηρ”; Είναι πολύπλοκος. Δεν ξέρω να σας απαντήσω τι θα αποκομίσει ο θεατής. Είναι μια δύσκολη ερώτηση. Ο κάθε θεατής είναι διαφορετικός.

Το δικό μας στοίχημα είναι να κάνουμε το περίπλοκο νόημα του Κλοντέλ καθαρό για τον θεατή, να τον αποκωδικοποιήσουμε. Είναι μια όμορφη, σχεδόν ποιητική γλώσσα. Είναι αυτονόητο ότι μια παράσταση που θα παιχτεί μονάχα δυο μέρες είναι πιο δύσκολη από μία που θα επαναληφθεί πολλάκις. Ωστόσο, πάντοτε οι συντελεστές της βλέποντας πίσω θα πουν “αχ, να μπορούσα να άλλαζα αυτό κι εκείνο!”. Εχω πολύ μεγάλη κατανόηση και βοήθεια από το σπίτι. Δεν είναι τόσο εύκολο να αφοσιώνεσαι όταν τρέχεις με τα παιδιά. Ναι, συζητώ κάτι τηλεοπτικό, βασικά είναι σχεδόν κλεισμένο αλλά όχι ακόμη ανακοινώσιμο. Λίγη υπομονή. Επίσης, θα κάνω κάτι στη Στέγη τον Δεκέμβριο. Θα επαναλάβουμε και την παράσταση “Cake” στο Εθνικό. Αν πηγαίνω σε θεατρικές παραστάσεις στις διακοπές μου; Πλέον, δεν προλαβαίνω. Τελευταία φορά που θυμάμαι ήταν το 2012. Είχα παρακολουθήσει παραστάσεις της ομάδας του Καστελούτσι, τη Societas Raffaello Sanzio, στην Ιταλία.