«Μια φορά στο τόσο». Ο τίτλος του νέου, δεύτερου single της Μαλού -κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες από την Cobalt Music- περιγράφει με ακρίβεια τη σχέση της με τα media και εν γένει τη δημοσιότητα. Μπορεί μέχρι σήμερα να τη βλέπαμε μία στο τόσο -αρχικά στο «Greek Idol» όπου και τη γνωρίσαμε, πολύ αργότερα με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου της single-, όμως η ίδια μοιάζει πλέον έτοιμη να επιστρέψει δυναμικά στο προσκήνιο. Οχι τόσο με κεκτημένη ταχύτητα, με τη φόρα της διψασμένης για προβολή πρωτοεμφανιζόμενης, αλλά με μέτρο, σύνεση και τη μάλλον γοητευτική δειλία του ανθρώπου που βουτάει σε αχαρτογράφητα νερά. Από την αρχή της κουβέντας σε αφήνει να το καταλάβεις, όταν αποφασίζει λόγου χάρη να αυτοπροσδιοριστεί ως μουσικός, για να επανορθώσει γρήγορα προσθέτοντας δίπλα και τη λέξη «τραγουδίστρια». Η αλήθεια πάντως είναι πως η Μαλού μοιάζει περισσότερο δοσμένη στη μουσική και στο συναίσθημά της, παρά στα φώτα, στη λάμψη και τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα της ντόπιας σόουμπιζ. «Η φύση της δουλειάς μας δεν έχει να κάνει μόνο με τα φώτα και τη δημοσιότητα. Με ρωτάνε συχνά τι έκανα μετά το “Greek Idol”. Εννοείται ότι δεν εξαφανίστηκα. Συνέχισα να δουλεύω σαν μουσικός, να συζητάμε projects με τη δισκογραφική μου. Ημουν ένα πολύ νέο κορίτσι όταν τελείωσε το σόου και όλο αυτό που κλήθηκα να αντιμετωπίσω ήταν εντελώς καινούριο και άγνωστο για μένα. Σήμερα μπορώ να πω πως το αντιμετωπίζω φυσιολογικά, ανθρώπινα. Συνεχίζω να τραγουδάω και να γράφω μουσική, όμως ακόμη δεν νιώθω έτοιμη και σίγουρη να κυκλοφορήσω τα δικά μου τραγούδια». Τη ρωτάω αν το role model της είναι εκείνο μιας θηλυκής τραγουδοποιού. Χωρίς δεύτερη σκέψη απαντά «ναι», συνοδεύοντας την πηγαία κατάφασή της με ένα ευθέως ανάλογο χαμόγελο. Ο λόγος της είναι διαποτισμένος από χαρά, θετικότητα, αισιοδοξία. Αυτό εν μέρει ίσως να οφείλεται στους στενούς δεσμούς που διατηρεί όχι μόνο με τους Βραζιλιάνους φίλους της δηλαδή, αλλά κυρίως με το πνεύμα της Βραζιλίας.
«Τρεις μήνες πριν το “Greek Idol” αποφάσισα να έρθω στην Αθήνα. Εφτασα αναζητώντας τον τρόπο που θα κάνω μουσική. Δεν είχα γνωστούς ή φίλους στον χώρο. Κανέναν δεν είχα. Τυχαία γνωρίστηκα με μια βραζιλιάνικη μπάντα και άρχισα να παίζω μαζί τους. Εκείνοι με ξαναβάφτισαν. Το πραγματικό όνομά μου είναι Μαρία. Πήραν λοιπόν το Μα από το μικρό μου όνομα και το Λου από το επώνυμό μου (Κυριακοπούλου) και άρχισαν να με προσφωνούν Μαλού. Τη συμμετοχή μου στο σόου του ALPHA την είδα ως παράκαμψη, ως έναν πιο γρήγορο δρόμο να ξεπεράσω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε καλλιτέχνης στα πρώτα του βήματα. Αφού δήλωσα συμμετοχή ως Μαρία Κυριακοπούλου, μια υπεύθυνη μου τηλεφώνησε και ανάμεσα στα άλλα με ρώτησε αν έχω κάποιο ψευδώνυμο. Της είπα το Μαλού. “Αυτό είναι”, μου απάντησε, “με αυτό θα μπεις στο σόου, γιατί ως Μαρία δεν θα σε θυμάται ούτε η μάνα σου”», ανακαλεί σήμερα.
Στα χρόνια που γνωστοί και φίλοι την ήξεραν αποκλειστικά ως Μαρία, η Μαλού ζούσε και σπούδαζε Φιλολογία Νεοελληνικής Κατεύθυνσης στην Καλαμάτα. Εκεί, όπως λέει, τραγουδούσε σε μικρά μαγαζιά και έκανε live με φίλους. «Ημουν ένα κοριτσάκι που τραγουδούσε καθηλωμένο πάνω σε ένα σκαμπό. Εκείνο που αντιμετώπισα αργότερα, όταν πια τραγουδούσα στο πρόγραμμα του Αντώνη Ρέμου, ή σήμερα που εμφανίζομαι στο σχήμα Πάολα - Μαζωνάκη, απέχει έτη φωτός. Στην αρχή φοβήθηκα, σχεδόν πανικοβλήθηκα από τα φώτα και τον κόσμο. Τελικά, όμως, λειτουργώ καλύτερα στα δύσκολα. Ακόμη και όταν η προσοχή του κόσμου προς τον καλλιτέχνη είναι μειωμένη, όπως συμβαίνει με τους τραγουδιστές που ανοίγουν το πρόγραμμα, πεισμώνω και θέλω να βάλω τα δυνατά μου για να τους κεντρίσω το ενδιαφέρον», λέει με ειλικρίνεια. Η αλήθεια είναι ότι μία άλλη διάλεκτος επικοινωνίας με το κοινό, πιο γήινη, σε πιο ανθρώπινα μέτρα από τις φαραωνικές συχνά πυκνά παραγωγές της μεγάλης πίστας, ταιριάζει καλύτερα στη Μαλού, μολονότι η ίδια επιμένει ότι καταφέρνει να αντλεί θετικά στοιχεία και από τις δύο «υποστάσεις» της. Δεν παραγνωρίζει μάλιστα πως τώρα είναι η εποχή όπου οφείλει να δοκιμάσει και να πειραματιστεί ακόμη και με μουσικά είδη που ούτε κατά διάνοια σκεφτόταν παλαιότερα. Τονίζει ακόμη ότι εξακολουθεί να κινείται με οδηγό το ένστικτό της στη δουλειά, πράγμα που δεν της έχει βγει σε κακό ως τώρα, ενώ επισημαίνει πως το πιο σημαντικό μάθημα που έχει διδαχθεί από τη νύχτα είναι η άψογη στάση των καλλιτεχνών με τους οποίους έχει συνεργαστεί. «Είμαι ένα σφουγγάρι που ρουφά συνεχώς νέες γνώσεις και εμπειρίες», καταλήγει.
Πρόσφατα, η Μαλού έκανε ένα μεγάλο όνειρό της πραγματικότητα. Ταξίδεψε στη Βραζιλία, γνώρισε, άκουσε, μύρισε και γεύτηκε τη χώρα που της ασκεί μια ανεξήγητη πλην ακαταμάχητη έλξη. «Εχω μια ιδιαίτερη σχέση με τη Βραζιλία και τους ανθρώπους της, την οποία πραγματικά δεν μπορώ να την ερμηνεύσω. Νιώθω πάντως ότι με καλύπτουν σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό η κουλτούρα και η νοοτροπία αυτού του λαού», λέει προσπαθώντας να ιχνηλατήσει τον λόγο που την ωθεί να μυηθεί ακόμη περισσότερο στην κοσμοθεωρία των Καριόκας. Συνεχίζει μάλιστα εντατικά τα μαθήματα για να τελειοποιήσει τα πορτογαλικά της, ενώ δηλώνει, χωρίς δεύτερη σκέψη, πρωινός τύπος. «Δεν αφήνω τον εαυτό μου να ξυπνά μεσημέρι ή απόγευμα, παρά μόνο τις δύο ημέρες που δουλεύει το μαγαζί. Δεν θέλω να χάνω τη μέρα. Συνεχίζω τα μαθήματα των πορτογαλικών μου, πηγαίνω σχεδόν καθημερινά γυμναστήριο, μαγειρεύω, βγαίνω βόλτες με φίλους στην Αθήνα. Την έχω αγαπήσει την Αθήνα, δεν με τρόμαξε, όπως συνήθως συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους που έρχονται να ζήσουν εδώ από την περιφέρεια». Τι ονειρεύεται για το μέλλον; Να έχει κοντά της την οικογένεια και τους αγαπημένους ανθρώπους της, να καταφέρει να πάρει το πολυπόθητο -για κάθε ελληνική φαμίλια- πτυχίο από το Φιλολογικό, να μπορέσει να χτίσει μια καριέρα με διάρκεια. Κλισέ; Ενδεχομένως. Ομως η Μαλού είναι τελικά τόσο μετρημένη στον λόγο και στα «θέλω» της κι άλλο τόσο ταλαντούχα που σίγουρα από δω και στο εξής θα έχουμε πολύ περισσότερους λόγους για να μην τη βλέπουμε αποκλειστικά και μόνο «Μια φορά στο τόσο».
