Τζέισον Κλαρκ:Σταρ,προσεχώς

Ο Τζέισον Κλαρκ μπορεί να μην είναι σταρ ακόμα, αλλά δύσκολα τον αγνοείς. Στον ρόλο του Νταν, του πράκτορα της CIA που βασάνιζε αιχμαλώτους για να αποσπάσει πληροφορίες σχετικές με τον Μπιν Λάντεν στο «Zero Dark Thirty», ο Κλαρκ είχε και αποφασιστικότητα και βάρος, χωρίς να παραμένει στο επίπεδο του στερεότυπου. Στον «Υπέροχο Γκάτσμπι» του Μπαζ Λούρμαν ενσάρκωνε όλη την απόγνωση του μηχανικού αυτοκινήτων Τζορτζ Γουίλσον, ο οποίος σαρώνεται από τον τυφώνα, που είναι ο έρωτας του Γκάτσμπι με την Ντέιζι.
Στο «Ο Πλανήτης των πιθήκων: Η αυγή» ξεπροβάλλει ιδανικός για τον ρόλο ενός απλού αλλά στιβαρού (σωματικά και ψυχολογικά) άντρα, ο οποίος συνειδητοποιεί πως πρέπει να κάνει κάτι αν θέλει να επιβιώσει - αυτός και οι λίγοι εναπομείναντες άνθρωποι της μικρής κοινότητάς του. «Είναι ένας τύπος που σταδιακά αναλαμβάνει ολοένα περισσότερη ευθύνη για την κοινωνία στην οποία ζει, είτε το θέλει είτε όχι», λέει στο Collider. «Δεν θα έλεγα ότι είναι γεννημένος ηγέτης ή ότι θέλει να είναι ηγέτης. Είναι θέμα επιβίωσης». Και κάπως έτσι αναπτύσσει μια σχέση με τον Σίζαρ, τον αρχηγό των χιμπαντζήδων, με τον οποίο μοιράζεται πολλά κοινά, όπως και το ότι «κανείς μας δεν ξυρίζεται!». «Είμαστε και οι δυο άντρες που ηγούνται μιας ομάδας και είμαστε και οι δύο γονείς. Αλλά κάνουμε τελείως διαφορετικές διαδρομές. Είναι σαν μια επανεξέταση της ιστορίας της Ποκαχόντας ή των Αβορίγινων της Αυστραλίας».

Ο Κλαρκ, μεγαλωμένος στο απόμερο Γουίντον του Κουίνσλαντ, έχει διανύσει μεγάλη απόσταση από τότε που ακολουθούσε τον πατέρα του (αγρότης που κούρευε πρόβατα) στη δουλειά του μέχρι τη σάλα των Οσκαρ για το «Zero Dark Thirty». Την πρώτη φορά που πήγε στις Κάννες ήταν με την Τζέιντα και τον Γουίλ Σμιθ για την ταινία που είχε σκηνοθετήσει η πρώτη με τον τίτλο «Γυναίκα αράχνη». «Δεν ήμουν συνηθισμένος σε όλο αυτό το γκλάμουρ, το ξενοδοχείο, τα ρούχα, τα κοστούμια και τη Μεσόγειο», ομολογεί στο GQ. «Ηταν η πρώτη φορά που πήγαινα στη Γαλλία. Οταν περπατάς στον δρόμο με την Τζέιντα και τον Γουίλ, άνθρωποι σαν τον Μικ Τζάγκερ σε πλησιάζουν για να σου πουν “γεια”. Αυτό είναι που θυμάμαι περισσότερο. Εχει ένα φανταστικό εστιατόριο, το “La Colombe D’Or”, που έχει πραγματικούς Πικάσο στον τοίχο. Το φεστιβάλ είναι μια τρέλα». 

Τώρα πια πρέπει να έχει μάθει τις Κάννες σαν την παλάμη του, καθώς και όλο το παιχνίδι - μπορεί και σπάει πλάκα με inside αστειάκια με τον Γκάρι Ολντμαν και την Κέρι Ράσελ, καθώς δίνουν συνεντεύξεις για τον «Πλανήτη», να μιλά για το ενδυματολογικό στυλ που έχει επιλέξει για τη σεζόν ή να θυμάται ιστορίες από τότε που πρωτογνώρισε τον συμπατριώτη του Χιου Τζάκμαν σε ένα μάθημα δραματικής στο Σίδνεϊ. «Ο Χιου κι εγώ μπήκαμε την ίδια μέρα στην τάξη και θυμάμαι ότι έπρεπε να κάνουμε μια άσκηση που είχε να κάνει με μια προσωπική μας στιγμή ή με κάτι που μας φόβιζε και θυμάμαι ότι εκείνος έκανε μια αγκαλιά ενώ ήταν γυμνός», λέει στη «Sidney Morning Herald». 

Οσο μιλά όμως για τους γνωστούς του, άλλο τόσο προστατεύει την προσωπική του ζωή. Κανείς δεν ξέρει αν όντως έχει παντρευτεί την (ίσως) αρραβωνιαστικιά του, (ίσως) Γαλλίδα Σεσίλ, παρόλο που εμφανίζονται παντού μαζί, ενώ νιώθει ευχαριστημένος που διατηρεί ακόμα μια σχετική ανωνυμία. «Νομίζω ότι όσον αφορά στον γενικό πληθυσμό, περνάω ακόμα απαρατήρητος. Το οποίο είναι φανταστικό για έναν ηθοποιό, μου αρέσει πολύ. Η καριέρα μου έχει εξελιχθεί ακριβώς με τον τρόπο που θα ήθελα. Οταν μπαίνω σε ένα καφέ κανείς δεν με ξέρει, ή, ακόμα κι όταν με αναγνωρίζουν, με συγχαίρουν για ταινίες που έχουν όντως δει και μοιάζει αυθεντικό», λέει.