Ακης Σακελλαρίου: «Χωρίς αυτοκριτική δεν πάμε μπροστά»

Ακης Σακελλαρίου: «Χωρίς αυτοκριτική δεν πάμε μπροστά»

Λίγες μέρες πριν από τους «Πέρσες» , ο Ακης Σακελλαρίου σχολιάζει το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας και βρίσκει ομοιότητες και διαφορές με τους Ελληνες της τραγωδίας του Αισχύλου. Πόσα έχουν αλλάξει άραγε τα τελευταία 2.500 χρόνια;

Ακης Σακελλαρίου: «Χωρίς αυτοκριτική δεν πάμε μπροστά»
Για δεύτερη συνεχή χρονιά ο Ακης Σακελλαρίου επιμένει Θεσσαλονίκη, την πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε! Μετά την παράσταση «Μουσικές εξαίσιες» βρίσκεται σε πυρετώδεις ετοιμασίες για τους «Πέρσες» που κάνουν πρεμιέρα στο Θέατρο Δάσους στις 16 Ιουλίου, για να συνεχίσουν με περιοδεία σε ολόκληρη την Ελλάδα, με τον ίδιο στον ρόλο της Ατοσσας, μητέρας του Ξέρξη. «Πρόκειται για έναν γυναικείο ρόλο που με δελέασε.

Είναι επίσης ο πρώτος ρόλος στην ιστορία του θεάτρου. Μέχρι τότε στις σωζόμενες τραγωδίες δεν υπήρχε δεύτερος υποκριτής πέρα από τον βασικό ήρωα. Και είναι συμβολικό ότι η πρώτη που μπαίνει είναι η βασίλισσα, η μάνα. Οι “Πέρσες” αναφέρονται στην αλαζονεία της εξουσίας και την έπαρση του νικητή. Πράγμα που το βλέπουμε ακόμα και στις μέρες μας στην πολιτική σκηνή.

 Ο Αισχύλος αντιστρέφοντας τους ήρωες -βάζει τους Πέρσες πρωταγωνιστές- θέλει να δώσει το μήνυμα: Προσοχή στην αλαζονεία, Ελληνες, τώρα που δυναμώνουμε ως ηγεμονία. Ετσι, η παράσταση εκτός από διαχρονική είναι και επίκαιρη αφού καταδεικνύει τα προαιώνια δεινά που μαστίζουν ανέκαθεν το ελληνικό DNA». Πώς εμφανίζονται όμως κατά την άποψή του αυτά τα δεινά στην κοινωνία του σήμερα; «Το θέμα είναι κατά πόσο καθένας μας αναλαμβάνει τις ευθύνες του για το τι συμβαίνει γύρω μας. Εάν δεν κάνεις μια αυτοκριτική, δεν θα προχωρήσεις ποτέ μπροστά.

Κλείσιμο

«Ο Αισχύλος θέλει να δώσει το μήνυμα: Προσοχή στην αλαζονεία, Ελληνες, τώρα που δυναμώνουμε ως ηγεμονία. Ετσι, η παράσταση εκτός από διαχρονική είναι και επίκαιρη αφού καταδεικνύει τα προαιώνια δεινά που μαστίζουν ανέκαθεν το ελληνικό DNA»

Είναι χαρακτηριστικό ότι με το πρώτο σημάδι ανάκαμψης, ακόμα και κίβδηλης, σε πολλά τουριστικά μέρη πολλοί έσπευσαν να εκτοξεύσουν ξανά τις τιμές τους στα προ κρίσης επίπεδα. Είχαμε ρίξει τις τιμές για να έχουμε δουλειά και μόλις είδαμε ότι έχουμε λίγη δουλειά νομίζουμε ότι όλα λύθηκαν και τις ξανανεβάζουμε. Αυτό δείχνει ότι δεν βάζουμε μυαλό. Σημαίνει ότι δεν έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας, δεν σημαίνει ότι “μαζί τα φάγαμε”. Και ισχύει παντού», απαντά με έμφαση. «Υπάρχουν επίσης σοβαρές ανισορροπίες στην κοινωνία μας. Καλό το ταλέντο και η ομορφιά των ηθοποιών, αλλά υπάρχει και η γνώση ετών που αποκτήθηκε με κόπο και σε έναν γιατρό ο οποίος σώζει τη ζωή του άλλου και ο οποίος σπουδάζει μέχρι τα 40 του και παράλληλα δουλεύει. Οταν ένας ηθοποιός, στον οποίο ο Θεός έδωσε ομορφιά και ταλέντο, βγάζει όσα ένας γιατρός που σώζει ζωές, είναι ανισόρροπο».

Τον ρωτάω αν έχει μοιραστεί ποτέ αυτές τις σκέψεις με τους γονείς του, οι οποίοι είναι και οι δύο γιατροί. Γελάει. «Αν μάθαινε ο πατέρας μου πόσα παίρνουν κάποιοι από αυτούς που κατά καιρούς βλέπει στην τηλεόραση -και μάλιστα κατακεραυνώνει για την έλλειψη ταλέντου τους- θα πάθαινε κατάθλιψη», απαντάει. Ακούγοντάς τον να μιλάει για ευθύνη, αναρωτιέμαι μεγαλοφώνως αν θα επιθυμούσε ποτέ να προσπαθήσει να γίνει γρανάζι στη μηχανή της λήψης των αποφάσεων, να κατέβει στην πολιτική. «Η πολιτική είναι κάτι που δεν μου πάει. Θεωρώ ότι η ενασχόληση με την πολιτική σε επίπεδο του να βάλεις υποψηφιότητα σε φθείρει και δεν είναι στον χαρακτήρα μου.

Δεν κατηγορώ αυτούς που το κάνουν και μακάρι με την προσπάθειά τους να δίνουν στίγμα πολιτισμού στο πολιτικό γίγνεσθαι», απαντά και συνεχίζει: «Απεχθάνομαι την πολιτική και τους πολιτικούς από τότε ακόμα που ήμουν μικρός. Μου προκαλούσε αηδία αυτό το πράγμα. Οι καταβολές της οικογένειάς μου είναι αριστερές, κάτι που ερχόταν σε αντιδιαστολή με το αστικό περιβάλλον γύρω μου και μου έδινε ευρεία γκάμα ερεθισμάτων.

Η Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή, μετά τον Εμφύλιο, είχε μια δυναμική αστική τάξη η οποία ανήκε στον αριστερό χώρο. Ηταν άνθρωποι ενεργοί στον επαγγελματικό τους χώρο αλλά συγχρόνως ανήκαν στην Αριστερά. Σε αυτή την τάξη ανήκε και ο πατέρας μου. Ηταν δε τόσο έντονες οι πολιτικές τοποθετήσεις μέσα στο σπίτι μου που με έκανε να μη θέλω να ακούω γι’ αυτά τα πράγματα», καταλήγει.

Το φιλελεύθερο μοντέλο διαπαιδαγώγησης όμως συνεχιζόταν και στο σχολείο όπου φοιτούσε, το Αμερικανικό Κολλέγιο Ανατόλια. «Εκείνη την εποχή στο σχολείο υπήρχαν πολλοί καθηγητές που είχαν έρθει από την Αμερική για να αποφύγουν την υποχρεωτική κατάταξη στον στρατό για τον πόλεμο του Βιετνάμ», αναφέρει με νοσταλγία. «Θυμάμαι καθηγητές αγγλικών να μας λένε ιστορίες για φίλους τους που είχαν σκοτωθεί στο Βιετνάμ και φορούσαν τις στρατιωτικές καδένες και τα βραχιόλια τους. Ιστορίες χωρίς λογοκρισία και χωρίς ωραίο περιτύλιγμα.

Ηταν πολύ προχωρημένο και φιλελεύθερο το κλίμα αυτό για ένα σχολείο. Είχε εν τω μεταξύ μόλις τελειώσει και η δικτατορία και όλα αυτά φάνταζαν ακόμα πιο εντυπωσιακά», αποκαλύπτει. «Τώρα ζούμε μια διαφορετική δικτατορία. Είμαστε έρμαια των παθών μας, των αποφάσεών μας. Ας διδαχτούμε από τους “Πέρσες” του Αισχύλου, ας ανακαλύψουμε ως έθνος την ταπεινότητα, ακόμα και στον θρίαμβο», καταλήγει.



Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Δείτε Επίσης