Γυναίκες που αγαπούν τις μηχανές!

Η Πολυτίμη Κυριακοπούλου είναι αρχιτέκτονας, 47 ετών, παντρεμένη, με τέσσερις κόρες και συμμετέχει σε αγώνες ράλι με μοτοσικλέτα Husaberg FE450. «Ξεκίνησα πολύ αργά. Πριν από πέντε χρόνια, το 2008, όταν ήμουν 42 ετών, βρέθηκα να κάνω μαθήματα εκτός δρόμου (off road) οδήγησης με τη μοτοσικλέτα του άντρα μου, που είχε ξεκινήσει μαθήματα νωρίτερα από εμένα. Εκεί κατάλαβα πώς είναι να οδηγείς πραγματικά μοτοσικλέτα. Λίγο αργότερα, οργανώθηκε μια πενθήμερη εκδρομή με μηχανές. Μου άρεσε πολύ, μαγεύτηκα και το 2006 αγόρασα δική μου μοτοσικλέτα, μια BMW HP2, στα 1.200 κυβικά. Κάπως έτσι, για τους επόμενους έξι μήνες, βρισκόμουν κάθε Σαββατοκύριακο στο Λουτράκι για να κάνω μαθήματα. Τα παιδιά μου είχαν μεγαλώσει και δεν με χρειάζονταν τόσο. Η μεγάλη μου κόρη είναι σήμερα 27 και η μικρότερη 18. Εγώ, όμως, φάνηκε πως το είχα ανάγκη αυτό».



Για την Τζο Λαδά (Δήμητρα Λαδά), 31 ετών, που εργάζεται στο στούντιο πιλάτες της αδελφής της και γράφει reviews για μοτοσικλέτες στο www.bikeit.gr, τα πράγματα ήρθαν πιο φυσικά. «Με την κολλητή μου στο σχολείο τρελαινόμασταν για μηχανές. Αν κάποιο μηχανάκι έπεφτε στα χέρια μου, πήγαινα και την έπαιρνα από το σπίτι, πηγαίναμε σε μια συγκεκριμένη ευθεία στου Παπάγου και προσπαθούσαμε να πιάσουμε “τελικές”. Λίγο πριν τελειώσω το σχολείο, γνώρισα τον Άλκη Σινιώρη, πολυνίκη και πρωταθλητή σε αγώνες ταχύτητας και Supermoto. Ερωτευτήκαμε και μου έμαθε τα πάντα για το άθλημα. Κάπως έτσι βρέθηκα στις Σέρρες. Εκεί γνώρισα την Τζέιν Σαμπανίκου, που τότε έτρεχε σε αγώνες. Για καλή μου τύχη, η Τζέιν ασχολήθηκε μαζί μου. Μου έδωσε μια μηχανή και άρχισα τους γύρους, για πρώτη φορά σε κανονική πίστα. Τρελάθηκα. Κατά σύμπτωση, στις Πανελλήνιες πέρασα στα ΤΕΙ Μηχανολογίας των Σερρών, που σήμαινε πως η πίστα ήταν δίπλα μου, στα δέκα λεπτά. Θυμάμαι πως, όταν έμαθα τα αποτελέσματα, το πρώτο μου τηλεφώνημα ήταν στην Τζέιν και όχι στους γονείς μου. Οι πρώτοι μου αγώνες ταχύτητας ήταν με μηχανάκι Aprilia RS-125 στα 17 μου. Μόλις είχα τελειώσει το σχολείο».

Για την Τζο οι μηχανές ήταν παιδικό όνειρο. Για την Πολυτίμη αποδείχτηκε επιλογή. «Μου άρεσαν πάντα οι διακοπές με μηχανή με τον άντρα μου. Τότε, βέβαια, οδηγούσε εκείνος. Το 2008 πήρα μέρος σε όλους τους αγώνες. Το ράλι είναι κάτι ιδιαίτερο. Είναι στην πραγματικότητα ένας αγώνας πλοήγησης και ταχύτητας. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως θα “κολλήσω” έτσι. Και δεν το είδα σαν χόμπι. Εγώ ήθελα να συμμετέχω στους αγώνες». Άλλο βέβαια η συμμετοχή σε αγώνες στη Θήβα και το Λουτράκι ή την Αλβανία και τη Βουλγαρία, όπου έχει συμμετάσχει η Πολυτίμη, κι άλλο το Ράλι Tuareg στην Τυνησία. «Δέχτηκα μια πρόσκληση από ένα φίλο, Ολλανδό αναβάτη –τον οποίο γνώρισα κατά τη διάρκεια του αγώνα Rally Albania– να τρέξω με την ομάδα του στο Tuareg Rally. Είναι ένας δύσκολος αγώνας, από κάθε άποψη. Ήταν, όμως, κι ένα μεγάλο όνειρο, να συμμετάσχω σε έναν πολυήμερο αγώνα ράλι οδηγώντας στην έρημο της Αφρικής. Ήταν κάτι που το είχα σκεφτεί πολλές φορές, αλλά πίστευα ότι ήταν ανέφικτος στόχος. Σκέφτηκα, όμως, πως αν δεν πήγαινα τότε, δεν θα πήγαινα ποτέ. Σε αυτό τον αγώνα τελικά ήρθα 26η στις εξήντα συμμετοχές και 3η ανάμεσα σε επτά γυναίκες. Δεν υπήρχε άλλη ελληνική συμμετοχή και δεν είχε συμμετάσχει, γενικά, ποτέ Έλληνας».



Η Τζο έχει τις δικές της διακρίσεις. «Το 2001, σε ηλικία 19 ετών, έτρεξα στο Πρωτάθλημα Ταχύτητας και τερμάτισα τρίτη στην κατηγορία γυναικών. Την επόμενη χρονιά μπήκα στην κατηγορία 125 Racing, που είχε πρωταθλητές της κατηγορίας και πολύ έμπειρους αθλητές, αλλά κατάφερα να τερματίζω μέσα στην 5άδα. Ήμουν η μόνη γυναίκα. Στο Supermotard, στην κατηγορία των γυναικών με 8 διαγωνιζόμενες, το 2006-2007, πήρα το πρωτάθλημα, με τη Honda. Θα είχα αγωνιστεί στο εξωτερικό, αλλά η ΕΛΠΑ μου στέρησε την ευκαιρία. Ενώ είχα πάρει το πρωτάθλημα, θα μπορούσα να συμμετάσχω σε αγώνες στη Γαλλική Πολυνησία. Για κάποιο λόγο, σε αυτό τον αγώνα έτρεξε η τέταρτη του πρωταθλήματος, κάτι που έμαθα αφού έγινε ο αγώνας».



Ο ενθουσιασμός και το πάθος τους για τις μηχανές σε παρασύρει, αλλά είναι ένα επικίνδυνο άθλημα και το έχουν νιώσει και οι δύο, χάνοντας κάποιο δικό τους. «Το 2010 ο Άλκης σκοτώθηκε στο δρόμο, όταν ένα φορτηγό παραβίασε το κόκκινο. Διαλύθηκα σε χίλια κομμάτια. Άρχισα να παραλογίζομαι. Έπρεπε άμεσα να βρω τον εαυτό μου και για να τα καταφέρω, αλλά και για να σταθώ στην οικογένειά του. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν δεύτερη οικογένειά μου. Δεν περνάει μέρα που να μην τον σκεφτώ. Και φυσικά κάθε φορά που τερματίζω». Κι αν η Τζο έχασε τον Άλκη με τον πιο άδικο τρόπο, στην άσφαλτο, η Πολυτίμη βίωσε την απώλεια σε αγώνα. «Ήταν αγαπητός φίλος, παλιός οδηγός και εκείνος που με παρακίνησε να πάμε στη Βουλγαρία. Ήμασταν οι μόνοι διαγωνιζόμενοι από την Ελλάδα. Το ατύχημα που του στέρησε τη ζωή έγινε την τρίτη ημέρα του αγώνα. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Να συνεχίσω τον αγώνα ή να τα παρατήσω... Τελικά συνέχισα. Πίστευα πως αυτό θα ήθελε εκείνος να κάνω, πως στη θέση μου και εκείνος θα έκανε το ίδιο. Αισθανόμουν πως αγωνιζόμουν για εκείνον, πως τερμάτιζα για εκείνον».



Οι ίδιες έχουν τραυματιστεί δεκάδες φορές. Είχαν επιπόλαια ατυχήματα, αλλά και σοβαρά. «Ήταν Μάιος του 2007, Σάββατο και έφευγα για Ανάβυσσο, στις Αλυκές, για να κάνω οδηγικές ασκήσεις στο χώμα. Έκανα τη βλακεία να μη φορτώσω τη μηχανή στο τρέιλερ, αλλά να πάω οδηγώντας στο βενζινάδικο για να τη γεμίσω. Ήταν μόλις δύο τετράγωνα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν έβαλα κράνος, εγώ που φορούσα ακόμα κι όταν οδηγούσα ένα μικρό μηχανάκι που είχα για να πηγαίνω στη σχολή. Γλίστρησα με μηδενικά χιλιόμετρα. Πραγματικά μηδενικά, γιατί ήμουν σε άσφαλτο και δεν ήθελα να “τρώω” τον κινητήρα της μηχανής μου. Στο σημείο που έπεσα κάποιοι έπλεναν τα αυτοκίνητά τους και ο δρόμος είχε γεμίσει νερά. Έχω ένα κενό μνήμης και δεν μπορώ να σου περιγράψω ακριβώς το ατύχημα. Χτύπησα, πάντως, το κεφάλι μου στο κράσπεδο και στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε πως είχα κάταγμα στο κρανίο και αιμάτωμα στον εγκέφαλο. Ήμουν έτοιμη για χειρουργείο, όταν μετά από δέκα μέρες απλά το αιμάτωμα υποχώρησε. Ήμουν βέβαια σε άσχημη κατάσταση. Δεν μπορούσα ούτε στην τουαλέτα να πάω μόνη μου. Σκεφτόμουν πως δεν θα ανέβω ξανά σε μοτοσικλέτα. Όσους μήνες διήρκεσε η αποκατάσταση, όλη η σκέψη μου ήταν γύρω από αυτό. “Οι μοτοσικλέτες ήταν όλη μου η ζωή. Τι θα έκανα τώρα;”. Οι γονείς μου επίσης ταράχτηκαν. Μου έλεγαν να πουλήσω το μηχανάκι και να μην ασχοληθώ ξανά. Και δεν ήταν άνθρωποι που είχαν πρόβλημα με αυτό που επέλεξα να κάνω. Δεν μου είχαν φέρει ποτέ αντιρρήσεις. Ο πατέρας μου, την πρώτη φορά που με είδε σε αγώνα, έκλαιγε. Έχω επιστρέψει στο σπίτι –μετά από τραυματισμό, σε αγώνα στις Σέρρες– δεμένη και οι γονείς μου με κοιτάνε και γελάνε. Δεν μου έλεγαν τα γνωστά: “Βρε, παιδί μου, θα χτυπήσεις, μην το κάνεις”. Ήξεραν πως ήμουν πλήρως εξοπλισμένη, αλλά κυρίως πως ήμουν ευτυχισμένη με αυτό που κάνω. Ήταν το όνειρό μου από μικρή. Ακόμα και τώρα δεν πιστεύω πως κάνω αυτό που αγαπάω».



Η Πολυτίμη αντιμετώπισε τις ίδιες ανησυχίες, ενώ πάλευε για το πόδι της. «Είχα μια μετωπική σε αγώνα, καθώς ένας συναθλητής μου κινούνταν ανάποδα επειδή είχε χαθεί. Χτύπησα στο αριστερό πόδι. Κι ενώ αρχικά σηκώθηκα και ανέβηκα στη μηχανή, στην πορεία κατάλαβα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω. Συνειδητοποίησα πόσο σοβαρό ήταν όταν έφτασα στο νοσοκομείο. Κινδύνευσα να χάσω το δάχτυλο. Από την αδρεναλίνη δεν είχα καταλάβει τίποτα. Εγώ ήθελα μόνο να τερματίσω, γιατί είχα καλές επιδόσεις και την ευκαιρία να τερματίσω σε καλή θέση στο πρωτάθλημα».



Οι προσωπικές μας επιλογές δεν αφήνουν, όμως, ανεπηρέαστους τους δικούς μας ανθρώπους. Ειδικά αν πρόκειται για μητέρα τεσσάρων παιδιών. «Όταν με ρωτάνε οι κόρες μου για τη ζωή μου, για το αν φοβάμαι, τους απαντώ –και το εννοώ– πως αν είναι να συμβεί, τουλάχιστον θα συμβεί κάνοντας κάτι που αγαπώ. Η μεγάλη μου κόρη έχει ένα σκούτερ. Θεωρώ πως είναι πολύ πιο επικίνδυνο να κυκλοφορείς με σκούτερ στην Αθήνα παρά να συμμετέχεις σε έναν αγώνα ράλι. Έχουν έρθει σε αγώνες enduro, όπου είχα λάβει μέρος, και μαγεύτηκαν. Όχι βλέποντας εμένα μόνο, αλλά από την όλη κατάσταση, το διαφορετικό αυτό κόσμο. Όχι, ο άντρας μου ούτε ζηλεύει, ούτε τον πιάνει ανταγωνισμός. Ίσα ίσα, τώρα αφήνει εμένα να οδηγώ τη μηχανή μας στις διακοπές μας. Οι γονείς μου μόνο στον αγώνα της Τυνησίας ανησύχησαν, επειδή θα ήταν τόσο μακριά και σε ξένη χώρα. Οι φίλοι που έχω αποκτήσει μέσα από το χώρο με θαυμάζουν. Και λέω αυτή τη λέξη χωρίς έπαρση. Νομίζω πως θαυμάζουν το πείσμα μου. Οι φίλοι που με ξέρουν από παλιά φοβούνται, γι’ αυτό και δεν πολυρωτάνε. Έχουν βάλει αυτό το κομμάτι της ζωής μου σε μια παρένθεση».

Η Τζο έκανε την «επανάστασή» της από νωρίς και έτσι δεν αιφνιδίασε κανέναν. «Έχω αρκετά μεγάλο κύκλο φίλων από το χώρο. Στην αρχή η αντιμετώπιση ήταν “έλα, κοριτσάκι μου, βάλε ένα μινάκι”, αλλά καθώς έβλεπαν πως ενώ σπάω χέρια και πόδια, εξακολουθώ να είμαι εκεί, στο τέλος με αναγνώρισαν. Ο καλύτερός μου φίλος είναι ο αδελφός του Άλκη, ο Σάκης, που πλέον είναι ο προπονητής μου. Τα αδέλφια μου έρχονται συχνά σε αγώνες, με μπλουζάκια που έχουν τυπωμένα το όνομά μου. Πρόσφατα ένας φίλος μού είπε “είμαι πολύ περήφανος που είσαι φίλη μου”. Συγκινήθηκα».

Συνομιλώντας κάποιος μαζί τους, πείθεται πάντως πως ούτε εθισμένες στην αδρεναλίνη είναι, ούτε έχουν την αγωνία της πρωτιάς.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.