Tζένη - Τζένη: Θεατρίνα με «θήτα» κεφαλαίο

ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΑΤΣΙΟΣ

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΟΥ ΟΝΟΜΑ...Ευγενία Καρπούζη. Γεννήθηκα στην Αθή να. Και οι γονείς μου είχαν γεννηθεί εδώ. Όμως ο πατέρας μου καταγόταν απ’ το Μεσολόγγι και η μητέρα μου από το Αίγιο. Και μέχρι τα 15 μου, μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς μου ήταν εκπαιδευτικοί. Ο πατέρας γυμνασιάρχης, η μητέρα δασκάλα. Από 3 ετών είχα συνείδηση θεατρίνας. Φορούσα σεντόνια και ρούχα της μητέρας μου κι έπαιζα ώρες μπροστά στον καθρέφτη. Αργότερα, στη Θεσσαλονίκη, στις καλόγριες όπου πήγαινα σχολείο, είχα πείσει κι άλλα παιδιά να κάνουμε μια θεατρική ομάδα. Αυτή ήταν μάλιστα και η πρώτη μου θιασαρχική απόπειρα. Η ομάδα ήταν γνωστή ως «ο θίασος της Τζένης». Ήμουν ζωηρή και φιλόδοξη, γι’ αυτό και ήμουν πάρα πολύ καλή μαθήτρια. Μέχρι να πείσω τους γονείς μου να επιτρέψουν την εγγραφή μου στη δραματική σχολή, χρειάστηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ, μια απεργία πείνας...εννέα ημερών. Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος συντηρητικός. Από τους παλιούς εκπαιδευτικούς, τους πολύ αυστηρούς. Γι’ αυτόν, το να βγει η μοναχοκόρη του στο θέατρο ήταν κάτι τρομερό. Όμως εγώ ήμουν αποφασισμένη να διεκδικήσω τη ζωή μου. Ή θα έκανα αυτό ή δεν ήθελα τίποτε άλλο. Ο πατέρας μου δεν το δέχτηκε ποτέ απόλυτα. Ακόμα κι όταν άρχισα να έχω επιτυχίες κι όταν έκανα ένα όνομα, ας πούμε διάσημο. Αυτός επέμενε στην άρνησή του. Άλλωστε, στο μεταξύ οι γονείς μου χώρισαν. Για πολλά χρόνια έζησαν μαζί για μένα. Ήταν λάθος. Αυτό το πιστεύω για όλες τις περιπτώσεις που οι γονείς συνεχίζουν να είναι μαζί «επειδή έχουν παιδιά». Η έλλειψη αγάπης και επικοινωνίας ανάμεσά τους βαραίνει πάνω απ’ όλα τα παιδιά. Το λέω μέσα από τη δική μου πείρα.

ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ, ΘΕΩΝΗ

Η πρώτη πόζα της Τζένης στην αγκαλιά της μητέρας της. Σε εκείνη οφείλει την έμφυτη αρχοντιά της, την ανοιχτή της καρδιά και το γενναίο αίσθημα φιλίας που τη διέκρινε. Η μητέρα της, Θεώνη, παραστάθηκε στην Τζένη, βοηθώντας τη να εκδηλώσει το σπάνιο ταλέντο της στην υποκριτική.


Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ Με καταλάβαινε από πάντα. Ήμουν πολύ τυχερή που είχα αυτή τη μάνα. Ακούμπησα. Πριν καλά καλά το κατα- λάβω, έγινα πρωταγωνίστρια. Πρωτοέπαιξα με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο το ρόλο της κόρης της Ωραίας Ελένης. Ύστερα έπαιξα με την Παξινού και τον Μινωτή. Όλα ήρθαν έτσι, απλά. Με είδαν στις εξετάσεις, με «εντόπισαν» που λέμε, χρειάζονταν μια νέα κοπέλα, ένα καινούριο πρόσωπο και με πήραν αμέσως. Μετά πήγα στο Εθνικό και με βούτηξε ο κινηματογράφος. Δεν ένιωσα ποτέ την ταλαιπωρία των ηθοποιών που ψάχνουν και περιμένουν. Άλλωστε, αν έχεις πραγματικά ταλέντο, θα «περάσεις», θα αναγνωριστείς. Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΠΟΛΛΑ... ...Μια πλατιά φήμη, την αγάπη του κοινού και την οικονομική άνεση. Φυσικά, πριν παίξω στον κινηματογράφο, είχα δοκιμαστεί στο θέατρο. Αναγκάστηκα να προσαρμοστώ στις συνθήκες του κινηματογράφου, που δεν έμοιαζαν με εκείνες του θεάτρου. Πολλές φορές στο σινεμά κάνουμε προχειρότητες, για τις οποίες δεν είμαστε καθόλου ικανοποιημένοι. Με ειλικρίνεια θα πω τούτο: το θέατρο είναι κάτι αφάνταστα σημαντικό για μένα. Τον κινηματογράφο ποτέ δεν τον αγάπησα πολύ. Η τηλεόραση με απογοήτευσε.

1962 Κρατικές Υποθέσεις, θεατρική παράσταση, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.

23 ΕΤΩΝ Σπάνια προσωπική στιγμή της Τζένης σε παραλία της Αττικής.

1962 Πορτρέτο της Τζένης Καρέζη , πρωταγωνίστριας τότε του θεάτρου Μουσούρη.

1960 Πορτρέτο από την ταινία Χριστίνα του Γιάννη Δαλιανίδη.

ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΖΑΚΟ... ...Τον Ιανουάριο του 1967 στα γυρίσματα της ταινίας Κοντσέρτο για Πο- λυβόλα. Από την πρώτη στιγμή, κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο άνθρωπος που χρειαζόμουν στη ζωή. Κεραυνοβόλος έρωτας. Είχε μια ωριμότητα και μια σιγουριά ασυνήθιστη στον κόσμο του θεάτρου, που τη μετέδιδε. Ήταν ήρεμος κι ευγενικός και απέφευγε τα σχόλια. Έτσι δημιουργήθηκε μια σχέση πάνω στην εκτίμηση και στο σεβασμό. Έπειτα εκείνος είναι πιο έξυπνος, πιο μορφωμένος, πιο ώριμος από μένα. Νομίζω πως έτσι θέλει η κάθε γυναίκα τον άντρα για να αγκιστρωθεί και να νιώσει ασφάλεια. Τι κρίμα να μην έχουμε συναντηθεί νωρίτερα! Εγώ άρχισα να υπάρχω αληθινά από τη στιγμή που γνώρισα τον Καζάκο. Και είπα: «Αυτός είναι!». Από εκείνη τη στιγμή όλα τα «πριν» είναι σαν να μην υπήρχαν. Σαν να τα έζησε μια άλλη. Ως τότε, εκτός από την καριέρα μου, η ζωή μου κυλούσε από δίπλα. Από τη στιγμή που συνάντησα τον Κώστα, άρχισε να με ενδιαφέρει και η ζωή μου. Τίποτα ωραιότερο δεν υπάρχει σε ένα ζευγάρι από τα τετ-α-τετ που διαρκούν ώρες, χωρίς αυτοί οι δύο άνθρωποι να βαριούνται, αλλά να νιώθουν γαλήνη και ευτυχία.

1970 Με τον ενός έτους Κωνσταντίνο.

1969 Με το νεογέννητο Κωνσταντίνο στην κούνια του.

Με το γιο μου... Είμαι τόσο ευτυχισμένη, τόσο γοητευμένη και μόνο που τον βλέπω. Από εκεί και πέρα, θα του δώσουμε με τον πατέρα του όλα τα φόντα για να γίνει ένας σωστός άνθρωπος. Εγώ, πάντως, θα ήθελα να κάνει αυτό που εκείνος θέλει. Το βρί- σκω εγωιστικό να του επιβάλω τις απόψεις μου. Πιστεύω ότι οι γονείς πρέπει να αφήνουν τα παιδιά τους να γίνονται αυτό που θέλουν. Οι αντιδράσεις του κοινού όταν έγινα μητέρα ήταν συγκλονιστικές.




Tα μάτια της ήταν το δυνατό σημείο του προσώπου της.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΒΡΙΣΚΩ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΝΥΠΟΦΟΡΟ ΠΛΑΣΜΑ Έχω όλα τα «προσόντα» που μπορούν να ενοχλήσουν έναν άντρα. Είμαι εγωίστρια, πεισματάρα, ισχυρογνώμων, κυκλοθυμική. Με άλλα λόγια, είμαι δύσκολη περίπτωση. Αλλά, αν ένας άντρας έχει το κουράγιο να περάσει απτόητος μέσα απ’ όλα αυτά τα ελαττώματά μου και περάσει το φράγμα, τότε πια δεν είμαι ούτε τόσο εγωίστρια ούτε τόσο πεισματάρα. Βασικό μου χάρισμα είναι ότι γίνομαι «πολλή παρέα» με τον άντρα που αγαπάω. Μπορώ δη- λαδή να είμαι συγχρόνως και καλή φίλη. Μόνο σέξι δεν είμαι. Αυτό είναι σίγουρο, τουλάχιστον με την έννοια που κυκλοφορεί ο όρος αυτός. Άλλωστε, πιστεύω ότι οι άντρες άλλες γυναίκες βρίσκουν σέξι κι άλλες τελικά ερωτεύονται. Το αν είμαι γοητευτική δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Ας πούμε πως είμαι απλώς μια γυναίκα. Κρύβει τόσα πολλά αυτή η λέξη, που εμένα μου φτάνει. Το σεξ είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή και η βασική προϋπόθεση του έρωτα. Μπορεί ένα ζευγάρι να το συνδέουν χίλια δυο πράγματα, αλλά η βάση όλων είναι το σεξ. Έρωτας χωρίς σεξ είναι αδύνατον να υπάρξει. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει σεξ χωρίς έρωτα. Τώρα τι σόι σεξ είναι αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω. Γιατί, για μένα, ένα από τα πιο μαγευτικά στοιχεία του σεξ είναι η ανακάλυψη του άλλου ανθρώπου. Αλλά το άλλο άτομο πρέπει να το αγαπάς για να θέλεις κάθε στιγμή να το ανακαλύπτεις. Δεν είμαι καθόλου πουριτανή, σιχαίνομαι όμως βαθύτατα τον ελεύθερο έρωτα. Αυτή η χειραφέτηση της γυναίκας, η κακώς εννοούμενη σεξουαλική ελευθερία και η εξίσωσή της με τον άντρα βρίσκω πως είναι ολέθρια. Ποτέ δεν ανακαλύπτει κανείς τον έρωτα μέσα από πολλούς ανθρώπους. Μια γυναίκα πρέπει να κρατάει τον εαυτό της για τον άνθρωπο που θα ερωτευτεί ή έστω που θα νομίσει ότι έχει ερωτευτεί και να μη σπαταλιέται. Γιατί αν «ζει τη ζωή της» έντονα, όταν θα έρθει εκεί- νος ο άντρας που θα ερωτευτεί πραγματικά, δεν θα έχει πια να του δώσει, παρά μόνο ένα βρόμικο κορμί και μια ακόμα πιο βρόμικη ψυχή.



Στιγμές με φίλους
Πάνω αριστερά: Στα γενέθλια της Αλίκης, τον Ιούλιο του 1977. Καίτη Λαμπροπούλου, Κώστας Καρράς, Αλίκη, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Άγγελος Αντωνόπουλος, Τζένη, Κώστας Καζάκος, Τάκης Μακρίδης, Βιβέττα Τσιούνη. Πάνω δεξιά: Οι δύο πιο πολυσυζητημένες οικογένειες του ελληνικού θεάτρου. Κάτω: Με τον Κώστα Καζάκο, την Άννα Καλουτά, τη Ζωζώ Σαπουντζάκη και τον Σταύρο Παράβα σε πάρτι του ’70.


ΣΥΝΤΑΓΗ ΕΝΟΣ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΥ ΓΑΜΟΥ Αρκετή δόση κατανόησης, ανακατεμένη με φιλία και όσο παίρνει σεξ. Όπως όταν φτιάχνουμε τα χριστουγεννιάτικα κουλουράκια, που λέμε «όσο αλεύρι πάρει». Αλλιώς θα λασπώσουν ή θα καούν.

1968 Στο γάμο της με τον Κώστα Καζάκο.

ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ... Έλαβα γράμματα από γυναίκες, μητέρες και μη, λουλούδια και κοσμήματα από ανθρώπους που δεν γνώριζα καν. Αυτές οι εκδηλώσεις ήταν οι πιο συγκινητικές απ’ όσες έχω ζήσει και θα ζήσω, ίσως, στην καριέρα μου. Το δώρο της Αλίκης (σ.σ. Βουγιουκλάκη) ήταν ένας βυζαντινός σταυρός. Της Ζωής Λάσκαρη μια ωραία εικονίτσα.



ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΟ Θέλω να έχω ελεύθερες ώρες, να κάθομαι σπίτι μου, να το συγυρίζω και να περιποιούμαι τον άντρα μου. Μου αρέ- σει πολύ να φροντίζω την επίπλωση του σπιτιού. Μου αρέσουν τα παλιά κομμάτια και τα μαζεύω όπου τα βρω. Πηγαίνω στα παλαιοπωλεία και τα διαλέγω ένα ένα. Δεν μπορώ να υποφέρω τη μοντέρνα επίπλωση.

ΔΕΚΑΕΤΊΑ ’50 Η Τζένη ετοιμάζει ελληνικό καφέ για τη μητέρα της, Θεώνη.

Η ΑΛΙΚΗ ΚΙ ΕΓΩ (1969) Ομολογώ ότι ποτέ δεν θεώρησα την Αλίκη αντίπαλο στον επαγγελματικό τομέα. Από τη σχολή, μάλιστα, είμαστε φίλες. Πιστεύω ότι είμαστε εντελώς διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας. Αλλά γιατί επιμένετε να βλέπετε αιωνίως εμένα και την Αλίκη σε μια διάσταση που ουσιαστικά είναι θρύλος; Ένας θρύλος που δημιούργησαν οι δημοσιογράφοι. Το μόνο κοινό σημείο με την Αλίκη είναι ότι χρονικά κάναμε παράλληλες καριέρες. (Σ.σ.: Xρόνια αργότερα, όταν η Τζένη έπαιζε στο θέατρο το έργο Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; και η Αλίκη την Κυρία με τις Καμέλιες, η Αλίκη στην πρεμιέρα τής έστειλε ευχετήρια κάρτα που έγραφε: «Εγώ, η κυρία με τις καμέλιες, εγώ φοβάμαι τη Βιρτζίνια Γουλφ»).

Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΩ ΚΙ Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ Μου αρέσουν πολύ τα φορέματα. Τρελαίνομαι για τις τουαλέτες. Θα ήθελα να έχω πάρα πολλές, αδιαφορώντας αν δεν προλαβαίνω να τις φοράω όλες. Μου αρέσει, επίσης, πολύ να τρώω ζαμπόν με μπανάνες. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, μπανάνες με τυλιγμένες φέτες ζαμπόν γύρω γύρω και ψημένες, είναι νοστιμότατο. Από σπορ, προτιμώ το ψαροντούφεκο. Κι από ποτά, την μπίρα. Αυτό που με κάνει να αισθάνομαι άσχημα είναι η κάσκα του κομμωτηρίου! Το σεσουάρ, που λένε. Μου είναι αφόρητο να με χτίζουν μέσα σ’ αυτό το μεταλλικό χωνί, επί μισή ώρα, μετά το χτένισμα.

1991 Με τη μητέρα της, λίγο πριν η Τζένη φύγει για πάντα.

1987 Στην Επίδαυρο με τη Μήδεια.

1980 Στο θεατρικό Το Νου σου στην Αμέλια.

1968 Η Τζένη, νιόπαντρη, στο σπίτι της.