Γνωστή Παραολυμπιονίκης από το Βέλγιο, η οποία κέρδισε αργυρό και χάλκινο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Ρίο, υπέγραψε τα χαρτιά της για ευθανασία, κάτι που την απέτρεψε από το να βάλει μόνη της τέλος στη ζωή της.
Η Marieke Vervoort, η οποία είναι σπρίντερ με αναπηρική καρέκλα, κέρδισε το χρυσό στα 100 μέτρα στο Λονδίνο το 2012 πριν από τις νίκες της στη Βραζιλία.
Ενώ η ίδια έχει μείνει στην ιστορία για τους Ολυμπιακούς θριάμβους της, κερδίζοντας επάξια το παρατσούκλι «Το Τέρας από το Diest», η 37χρονη αθλήτρια πάσχει από χρόνιο πόνο που προκαλείται από μια εξουθενωτική, ανίατη εκφυλιστική ασθένεια.
Η ασθένεια διαγνώστηκε όταν η αθλήτρια ήταν ακόμα 21 χρονών. Τα συμπτώματα της ασθένειας αυτής έρχονται χωρίς προειδοποίηση, προκαλώντας παράλυση στα πόδια της. Ο πόνος είναι τόσο έντονος που μερικές φορές την έχει οδηγήσει στο να χάσει τις αισθήσεις της, γεγονός που της επιβάλλει 24ωρη φροντίδα, καθώς πέρα απ’ αυτά βιώνει και επιληπτικές κρίσεις.
Η Vervoort δήλωσε στο BBC ότι οι Αγώνες στο Ρίο ήταν και η τελευταία της παρουσία σε αγώνες. Η ίδια, αναφέρει χαρακτηριστικά
«δεν μπορώ να φανταστώ έναν καλύτερο τρόπο να τελειώσω την καριέρα μου» και συμπληρώνει
«αλλά, επίσης, υπάρχει και η πλευρά της θλίψης, που θα πω αντίο στα αθλήματα που αγαπώ».
Καθώς, η κατάστασή της επιδεινώνεται, μειώνοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό την ανεξαρτησία της, η Vervoort αποφάσισε να υπογράψει τα χαρτιά για την ευθανασία της, το 2008.
Η πρακτική αυτή είναι νόμιμη στο Βέλγιο, όταν υπάρχει γραπτή συγκατάθεση δύο ιατρών. Οι ασθενείς που ζητούν ευθανασία πρέπει να πάσχουν από ανίατη αρρώστια και να θεωρούνται ικανοί να πάρουν ορθολογική απόφαση για τον τερματισμό της ζωής τους.
Η 37χρονη Παραολυμπιονίκης δεν έχει αποφασίσει ακόμα πότε θα τερματίσει τη ζωή της, αλλά όπως η ίδια αναφέρει η γνώση της δίνει μια αίσθηση ελέγχου και καταλήγει:
«Ήμουν πολύ καταθλιπτικό πρόσωπο. Σκεφτόμουν πως ήμουν έτοιμη να αυτοκτονήσω. Ελπίζω κάθε χώρα να εξετάζει την ευθανασία με άλλο τρόπο - δεν είναι δολοφονία. Είμαι το καλύτερο παράδειγμα. Χάρη σ’ αυτά τα χαρτιά, είμαι ακόμα ζωντανή. Με την ευθανασία, είσαι σίγουρος ότι θα έχεις ένα μαλακό, όμορφο θάνατο, και ότι μπορείς να το κάνεις με τους ανθρώπους που θέλεις να μείνουν μαζί σου. Μου δίνει ένα αίσθημα γαλήνης και ξεκούρασης , που μπορώ να επιλέξω μόνη μου πόσο μακριά μπορώ να φτάσω».
