Εκείνο το καλοκαίρι...

«Αν μπλέξεις με την πολιτική, θα σε γδάρω ζωντανό». Ο Δημήτρης Κατσαντώνης τη γλίτωσε, ο πατέρας του δεν τον έγδαρε - και μάλιστα ζωντανό… Ως παιδί της Μεταπολίτευσης  μπλέχτηκε με την πολιτική. Στην αρχή σε φοιτητικό επίπεδο, μια και το 1979 βρέθηκε να σπουδάζει στο Φυσικό του Αριστοτελείου.  Από νεαρός ήταν και παρέμεινε στο ΠΑΣΟΚ.  Όπως διαβάζω στο βιογραφικό του: «Δεκατέσσερα χρόνια ασχολήθηκε με τη διδασκαλία της Φυσικής, ενώ παράλληλα δημοσιογραφούσε, τρία χρόνια ήταν Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ3, από το 2004 ασχολείται με τον τομέα των ερευνών και της επικοινωνίας».

Φέτος από τις εκδόσεις Επίκεντρο κυκλοφόρησε η προσωπική του μαρτυρία με τίτλο «Το καλοκαίρι που όλα άλλαξαν», μια έκδοση που έχει ήδη συγκεντρώσει το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού και έχει βρει θετική ανταπόκριση στους «νεολαίους» της Μεταπολίτευσης. Το βιβλίο του Κατσαντώνη δεν είναι άσκοπο να διαβαστεί ή να ξαναδιαβαστεί -εκ παραλλήλου-  με το βιβλίο της Αγγέλας Καστρινάκη, «Και βέβαια αλλάζει!» (εκδόσεις Κίχλη, 2014). Δεν μοιάζουν σχεδόν σε τίποτα αλλά αυτή είναι και η αξία μιας προσωπικής μαρτυρίας. Σε κάθε περίπτωση, ένα βιβλίο όπως είναι εκείνο του Κατσαντώνη αρχίζει να διαμορφώνει το έδαφος για μια συλλογική αφήγηση των παιδιών της Μεταπολίτευσης.

Όπως αναφέρει στην εισαγωγή του ο συγγραφέας, «η Μεταπολίτευση λέμε συχνά ότι σφράγισε τη νεότερη ιστορία του τόπου. Για πολλούς από μας, σφράγισε τη ζωή μας. Μπορεί να χρησιμοποιούμε πια αόριστο χρόνο όταν αναφερόμαστε σε αυτήν, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να παραγνωρίζουμε πως αυτή ακριβώς η περίοδος μας έφτασε στον πυρήνα των ανεπτυγμένων χωρών και μας έκανε επίσης το είδος του ανθρώπου που είμαστε σήμερα».

Ένας φόρος τιμής στην πιο ελπιδοφόρα περίοδο των τελευταίων χρόνων, που εκ των υστέρων κατακρίθηκε για αυτό που δεν έγινε, αυτό το «κάτι άλλο» που όλο ερχόταν και ποτέ δεν έφτασε, η μεταβατική κατάσταση που κράτησε περισσότερο από το πρέπον. Παρόλα αυτά, «έγινε ο καθρέφτης μας, που τον ονομάσαμε παραμορφωτικό επειδή μας βόλευε, αλλά το είδωλό μας μέσα σε αυτόν ήμασταν πράγματι εμείς - και τα τελευταία χρόνια της κρίσης, κάτω από σκληρό φωτισμό. Τη μισήσαμε για αυτόν τον λόγο...».

Ένα μικρό χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Γράφτηκα στην ΠΑΜΚ. Άκουγα ρεμπέτικα, Σαββόπουλο και Θοδωράκη και κάπως κρυφά Led Zeppelin και Deep Purple. Κάναμε τις πρώτες κοπάνες από το σχολείο, άρχισα να βλέπω τις παλιές σοβιετικές ταινίες, άφησα επιτέλους μακρύ μαλλί, φόρεσα κι ένα αμπέχονο, σαν τσουβάλι ήταν πάνω μου. Διαπίστωσα πως με κοιτάζουν και κάποιες άλλες γκόμενες -δεν αποθάρρυνα καμία.

»Αποφάσισα να πάω για Πολυτεχνείο ή Φυσικομαθηματική, ο πατέρας μου μας έκανε ανοιχτά κόντρα σε μένα και κυρίως στον αδελφό μου “ριζοσπαστισμοί και σαχλαμάρες, κάνε πρώτα μια αστική δημοκρατία που να λειτουργεί και μετά έλα πες μου όποια βλακεία θες”. Ο παππούς μου μέχρι τον Αύγουστο που πέθανε άκουγε μόνο την πρώτη είδηση από το ραδιόφωνο για να σιγουρευτεί πως δε γύρισε ο βασιλιάς. Ο Σαργκάνης δεν έτρωγε γκολ με τίποτα, ιδιαίτερα μέσα στο ξερό, μικρό γηπεδάκι των Ιλισίων, κάνοντας ρεκόρ που δεν έσπασε ποτέ κι όλοι -ακόμα κι εγώ- καταλάβαιναν πως δύο πολιτικοί υπήρχαν για το λαό, ο Καραμανλής κι ο Αντρέας. Το ’75 μου φαινόταν φρενήρες. Εκρηκτικό. Ευθυγραμμισμένο με το ευτυχέστερο μέλλον».