Δημήτρης Δανίκας

Και επειδή είχαν προναγγελθεί. Από  την αφετηρία του Αλέξη. Με απλά λόγια από  την αρχή ο Τσίπρας είχε  προδιαγράψει την σημερινή πορεία του. Και το είχε  πει!

Απλώς οι  φαντασιακές  επιθυμίες των   ψηφοφόρων.  Ο εθισμός στις υποσχέσεις και στα παραμύθια. Η βαθιά εμπεδωμένη πεποίθηση  ότι με  τα  παλιά υλικά   δεν μπορεί  να φτιαχτεί κάτι καινούργιο. Και ότι   για την πτώχευση  μοναδικοί ένοχοι  είναι τα δύο παλιά, συστημικά κόμματα. Ολα αυτά  συνήργησαν υπέρ  του Σύριζα

Εχουμε και λέμε. Με το  εξής  βασικό  και  ακλόνητο  δεδομένο. Οτι ο Τσίπρας και  ολόκληρη η «αριστερή» ηγεσία από την αρχή είχαν ταχθεί υπέρ της παραμονής  της χώρας στην Ευρωπαική Ενωση και  τον σκληρό  πυρήνα  της  ευρωζώνης

Δεδομένη και  σχεδόν αδιαπραγμάτευτη  αυτή  η πολιτική. Ανεξαρτήτως  από  τις πολύμηνες   αρχικές  διαπραγματεύσεις. Και ανεξάρτητα από τις  μαγκιές και μπαλοθιές του Yanis  Varoufakis. Θα πρόσθετα μάλιστα, ότι ακριβώς στην πιο κρίσιμη  στιγμή, αμέσως μετά το Δημοψήφισμα,  η  ηγεσία του  κόμματος επανέφερε το  «σκάφος»  στην αρχική του  τροχιά. Και έκτοτε πορεύεται με  τον αυτόματο πιλότο

Αυτή  η δεδομένη, βασική πολιτική επιλογή του Τσίπρα είναι   το εφαλτήριο αυτών  των   κυβιστήσεων. Στην πραγματικότητα  δεν είναι ο Τσίπρας  αλλά η  κοινωνία  που επιδίδεται σε κωλοτούμπες. Για ένα  λόγο. Ουδείς πολιτικός, ακόμα και ο θεός που λέει ο λόγος, μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης και κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο  των δανειστών, είναι αδύνατον να χαράξει μια  διαφορετική πολιτική. Ο μονόδρομος είναι  δεδομένος. Με   μικρές παραλλαγές  από συστημικό  σε  συστημικό κόμμα. Ελάχιστες οι  διαφορές!

Θυμηθείτε, λόγου χάριν,  τις κωλοτούμπες του Αντώνη Σαμαρά. Οταν  επέστρεψε από  συνάντηση με την Μέρκελ. Και όταν εν μία νυκτί εκτατέλειψε κάθε ίχνος Ζαππείου και αντιμνημονιακής  τακτικής.   Το   δίλημμα που  έμπαινε και μπαίνει  σε κάθε πολιτικό είναι κυνικό: αν δεν  σου  γουστάρουν τα Μνημόνια, πάρε  τον  λαό  σου και εμπρός. Αμε στην ευχή της Παναγίας και του Χριστού!

Αν  μάλιστα ξεφυλλίσετε το  τελευταίο, ογκοδέστατοεκδοτικό πόνημα του Γιάννη  Βαρουφάκη, θα  διαβάσετε το εξής περιαττικό. Οτι τα πρώτα  χρόνια της  μεγαλειώδους κρίσης,  ο  τότε «επαναστάτης» Αντώνης Σαμαράς είχε  συγχαρεί,  τηλεφωνικά τον  Βαρουφάκη. Τα μεγάλα, αντιμνημονιακά, πνεύματα συναντώνται

Αυτός ο δεδομένος ευρωμονόδρομος οδηγεί ευθέως  τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και  στην τρυφερό,   θερμή αγκαλιά  του Λευκού Οίκου. Η Ελλάδα από τον Εμφύλιο  μέχρι τον αιώνα τον άπαντα,  θεωρείται  το ανατολικό σύνορο των ΗΠΑ. Ο Λευκός Οίκος είναι ο προστάτης. Ο Λευκός Οίκος  είναι  το  πιτ μπουλ που θα δαγκώσει τον Σουλτάνο σε  περίπτωση που εκείνος   τολμήσει να εφορμήσει και να  χλαπακιάσει κάποιο  νησί του Ανατολικού Αιγαίου!


Με απλά λόγια είτε  δεξιός, είτε  σοσιαλδημοκράτης είτε «αριστερός», όλοι μα όλοι με το πιτ μπουλ  το αμερικανικό. Και κάτι ακόμα. Αφού, λοιπόν    η  πλειονότητα του Ελληνικού λαού  δεν   γουστάρει τις «βάσεις του  θανάτου». Και αφού  διαφωνεί, ριζικά, με την υποτελή πολιτική του Τσίπρα,  τότε γιατί δεν ξεσηκώνεται, δεν  βγαίνει στους δρόμους και  δεν εφορμά εναντίον  του κωλοτουμπάρχη  Τσίπρα;

Μη κουράζεσαι. Να σου πω  εγώ  τον λόγο αυτής της  ακινησίας, αυτής της  σιωπής.  Επειδή η  κοινωνία είναι  συμφιλιωμένη μ αυτή την μεγαλοπρεπή, αμερικανική, κωλοτούμπα.  Οχι απλώς συμφιλιωμένη η  κοινωνία. Αλλά και από τα κόκκαλα των προγόνων μας   βγαλμένη. Μπας  και  η κοινωνία είναι Τσίπρας και  δεν   το ξέρει;