Δημήτρης Δανίκας

Ας πούμε. Φεύγοντας από κάποιο μοδάτο  Bar Restaurant  ο πρώτος αρνητικός σχολιασμός μας έχει να κάνει με τον ταμειακό λογαριασμό μας «Μας έκλεψε κανονικά αυτός ο μακάκας.  Χρεώνει το  steak σαράντα ευρωδούκια. Αν με ξαναδεί ποτέ του να μου τρυπήσει τη  μύτη»!

Κι όμως  μας ξαναβλέπει. Κι  όμως  επιστρέφουμε.  Κι όμως τα ακουμπάμε κανονικά.  Τι  πρέπει να κάνουμε;  Είτε να  μην πούμε  τίποτα.  Και να επιστρέψουμε.  Είτε να μην ξαναπατήσουμε αφού  η τσέπη μας  δεν  αντέχει   να πληρώνει τόσα λεφτά  για  ένα κομάτι κρέας  εκατόν  πενήντα γραμμαρίων!

Εμείς  όμως  από την μια  γκρινιάζουμε, από την  άλλη  στον ίδιο  τόπο του «εγκλήματος» επιστρέφουμε. Αυτός και ο ορισμός του  «διπολισμού»

Το άτομο που   διαρκώς τραμπαλίζεται. Που έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Που η γκρίνια  είναι έκφραση του  ταραγμένου  ψυχισμού  του.  Που  δεν έχει λύσει τους  «εσωτερικούς» λογαριασμούς του. Που αρνείται να  συμφιλιωθεί  με την  ιδέα ότι στην  ελεύθερη αγορά  υπάρχουν χιλιάδες  μέρη  εστίασης  για όλα   τα βαλάντια.  Και που επίτηδες είναι πελάτης τέτοιων  λουσάτων και δήθεν  Bar Restaurants. Κατά  βάθος  γουστάρει να  τον  βλέπουν και να  τους  βλέπει!

Το ίδιο συμβαίνει και  με  τα ιδιωτικά  κανάλια.  Σύμφωνα με έρευνες, οκτώ στους δέκα τηλεθεατές  εκφράζονται απαξιωτικά τόσο   για τις   ψυχαγωγικές όσο και  για τις  πολιτικές εκπομπές. Θεωρούν  τα κανάλια ανυπόληπτα, αφερέγγυα  και αγωγούς  ανθυποκολτούρας!

Κι  όμως  εξακολουθούν να  βλέπουν αυτά  τα «ανυπόληπτα»  προγράμματα. Κι αυτά  τα αφερέγγυα  ειδησεογραφικά  δελτία.  Επομένως  καλά να πάθουν. Επομένως εθισμός. Επομένως και  οι ίδιοι  θεατές πάσχουν από  χαμηλή  αυτοεκτίμηση. Χαζομάρες   βλέπεις,  χαζός είσαι. Η κότα και  το αβγό.  Ομοιος  ομοίω αεί πελάζει!

Αν   ακολουθήσουμε αυτή  την  κλίμακα  του «διπολισμού» θα καταλήξουμε  στην πιο    ψηλή κορυφή.  Στην πολιτική. Στα κόμματα. Και στην   ψήφο μας. Διπολική και η σχέση μας  με την πολιτική πραγματικότητα!

«Να μου κοπεί το χέρι αν  εγώ ξαναψηφίσω  αυτούς   τους διαπλεκόμενους,  τους  αχρείους, τους    ψευταράδες, τους απατεώνες». Ετσι, συνήθως, λέμε. Κι όμως τους ξαναψηφίζουμε!

Η ίδια αντίδραση σχετικά  με  τον ΕΝΦΙΑ και  την κατάσταση των ελεύθερων επαγγελματιών.  Είναι αδύνατον να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε το   γεγονός ότι παγκομσίως αυτή  είναι η τάση του  σύγχρονου καπιταλισμού!

Επομένως, αφού το σύστημα σε καταστρέφει, να αλλάξεις μυαλά και να συγχρονιστείς με  όσους πιστεύουν  στην ανατροπή του καθεστώτος. Τίποτα. Ετσι  ο αγανακτισμένος  βαυκαλίζεται με την αυταπάτη ενός «καλού, ανθρώπινου καπιταλισμού»!

Αποτέλεσμα; Μόνο  άρνηση. Μόνο  γκρίνια. Μόνο μουρμούρα.  Μόνο κατάθλιψη. Μόνο   αγανάκτιση. Μόνο καχυποψία.  Μόνο  συνωμοσιολογία. Μόνο «ψεκασμός». Μόνο προσωπικός  διπολισμός

Αυτή ακριβώς η εξατομικευμένη εικόνα  του «διπολικού» Νεοέλληνα, αποτυπώνεται  κρυστάλλινα  και   στην  σημερινή  κατάσταση της χώρας. Στασιμότητα, τραμπάλα, εσωστρέφεια, περιδίνηση,παλικαρισμοί, υποχωρήσεις, καταστροφολογία και μια απέραντη μελαγχολία

Οπως έγραφε και ο Οσκαρ Ουάιλντ: «Καμιά  ζωή  δεν  έχει καταστραφεί εκτός από εκείνη που έχει πάψει να  εξελίσσεται»!